𝐒𝐭𝐫𝐚𝐧𝐠𝐞𝐫𝐬

12 : χρειάζεσαι μυαλό

Η ημέρα στο σχολείο περνάει όπως συνήθως. Γράφουμε διαγώνισμα στην φυσική και έχω την εντύπωση πως τα πήγα καλά. Ο Zayn λέει πως έγραψε πιο σκατά και από το διαγώνισμα των μαθηματικών και ο Niall στροβιλίζει τα μάτια του καθώς τρώει την αράβικη πίτα της καφετέριας.

"Τι κάνει ο Harry;" η Fay με σκουντάει όλο νόημα στην περίοδο της χημείας.

Συνοφρυώνω. "Είναι καλά;" ακούγεται σαν ερώτηση.

Ο Cameron περνάει από δίπλα μας φορώντας τα λευκά, πλαστικά γάντια και κοντοσταματάει όταν καταλαβαίνει τι συζητάμε.

"Είναι ένας μαλάκας".

"Είμαι σίγουρη ότι αυτός ο μαλάκας δε θα ήθελε να σε ακούει να τον λες έτσι" αντιγυρίζει η Fay.

Υπερασπίζεται τον Harry ενώ δεν τον έχει δει ούτε σε φωτογραφία.

"Σταματήστε να μιλάτε και συνεχίστε το πείραμα" ο καθηγητής λέει αυστηρά.

"Τι ήταν αυτό;" σιγοψιθυρίζω.

Χαμογελάει. "Βάζω στοίχημα πως ο Harry είναι λιγότερος μαλάκας από τον Cameron γι' αυτό σταμάτα να φλερτάρεις μαζί του".

"Εγώ δεν-"

"Αξίζεις καλύτερα από τον Cameron, Ήμαρτον".

Την κοιτάζω χωρίς να κάνω και να λέω τίποτα και, δευτερόλεπτα μετά, συνεχίζω το πείραμα.

Οι υπόλοιπες ώρες περνάνε γρήγορα και βγαίνω από το σχολείο καθώς ανεβάζω την κουκούλα του φούτερ μου. Περπατάω υπερβολικά γρήγορα για να φτάσω στο μετρό, αλλά μία κόρνα με σταματάει. Πάλι. Γυρίζω και βλέπω το αυτοκίνητο του Cameron σταματημένο δίπλα μου.

"Είσαι θυμωμένη που έβρισα τον φίλο σου;" με ρωτάει.

"Δεν είναι φίλος μου, αλλά δεν έχεις κανένα δικαίωμα να τον βρίζεις".

Υπερασπίζομαι τον Harry. Δε το πιστεύω αυτό που συμβαίνει.

"Μπες μέσα..." λέει, μα μένω ακίνητη. "Μπορούμε να το συζητήσουμε".

Μπαίνω στο αυτοκίνητο ξεφυσώντας και βολεύομαι στην θέση του συνοδηγού. Εκείνος ξεκινάει την οδήγηση και το μόνο που κάνω εγώ είναι να βάλω τα χέρια μου στις τσέπες του μπουφάν μου και να κοιτάξω έξω. Η βροχή πέφτει με δύναμη στο τζάμι και είμαι η μόνη που μιλάει.

Στην διαδρομή για το σπίτι δε μιλάμε καθόλου. Όταν σταματάει έξω από την πολυκατοικία τον ευχαριστώ που με έφερε και κάνω να κατέβω. Με σταματάει.