Troubles in paradise (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 1

Met een dubbel gevoel staarde ik naar het ding in mijn handen. Dat geluk en verdriet zo dicht bij elkaar konden liggen. Vanavond had een perfecte avond moeten worden maar daar had die ene zin van Marion abrupt een einde aan gemaakt. Ik wou net het bureau uit lopen om van mijn vrije middag te gaan genieten toen Marion mijn hand pakte en me meenam naar de kleedruimte. Ik zag aan haar blik dat ze niet goed wist hoe ze het mij moest vertellen. "Je kunt me alles vertellen, altijd." Had ik mijn beste vriendin aangemoedigd. De zin die ze toen uitsprak had ik niet aan zien komen. "Ik denk dat Wolfs een ander heeft."Ik voelde mijn hart breken. Zonder verdere uitleg te vragen was ik langs haar heen het bureau uit gestormd. Nog nooit was ik zo snel bij het kinderdagverblijf geweest om mijn kind op te halen. Mijn kind! Meteen stond ik weer met mijn beide benen op de grond. Ik keek naar het speelhoekje. Leeg. Mijn ogen gleden de winkel door. Als een roofdier op zoek naar zijn prooi hield ik mijn oren gespitst. Niets. Ik zag en hoorde niets. Ik begon lichtelijk in paniek te raken. "Oos nie doen! Oos afbijve!" Hoorde ik mijn anderhalf jaar oude peuter mij plots imiteren. Het ding in mijn handen gleed ongemerkt op de grond terwijl ik de lege kinderwagen voor me uitduwde. Het vrolijke kinderstemmetje, zich van geen kwaad bewust, verraadde welke kant ik op moest lopen. Zoals ik had kunnen verwachten vond ik mijn kind bij de speelgoedafdeling. Op de grond, voor het schap, stond een pratende Pip knuffel. Ook dat had ik kunnen verwachten. Woezel en Pip was torenhoge favoriet. Er werd in het pootje geknepen waarna Pip het welbekende deuntje begon te zingen. Mijn peuter begon te schaterlachen waardoor ik automatisch meedeed. Niets zo aanstekelijk als een kinderlach. Het stiekem toekijken was voorbij. Ik was gezien. Pip werd netjes terug in het schap gezet en vrolijk werd ik begroet."Mamaaa!!" Ik ging door mijn knieën om iets te zeggen toen ik meteen weer werd onderbroken. "Pip! Pip, ooi!" Het kleine vingertje wees in de richting van de Pip knuffel. Ik kon een glimlach niet onderdrukken. Ik was zo onbeschrijfelijk trots op mijn altijd vrolijke dochtertje. Ik tilde haar op en hield haar dicht tegen me aan. "Mama vind Pip ook erg mooi, lieverd." Ik kuste haar op haar hoofd en zette haar in haar kinderwagen. Ik wou haar niet nog een keer uit het oog verliezen. "Mama?" Ik knielde naast de kinderwagen neer. "Ja, schatje?" Ik zag haar vingertje weer naar Pip wijzen. "Mama magge Oos Pip ebbe? Assebieft?" Met haar prachtige blauwe ogen, die ze duidelijk van haar vader had geërfd, keek ze me smekend aan. Op dit soort momenten baalde ik dat Wolfs zijn ogen door had gegeven aan onze dochter. Ik was verliefd op de ogen van Wolfs. Ik was verliefd op de ogen van Roos. Beide kon ik ze dan ook niets weigeren. "Dat mag, lieverd. Je vraagt het zo lief aan mama." Ik stond op, pakte de Pip knuffel uit het schap en gaf hem aan mijn meisje. Dankbaar werden haar armpjes om mijn nek geslagen en drukte ze een natte kus op mijn wang. "Mama, ief!"Langzaam voelde ik een traan over mijn wang rollen. Ik drukte haar ook een kusje op haar wangetje. "Roosje is ook heel erg lief. Mama's mooie, lieve popje." Langzaam stond ik op en veegde snel de traan van mijn wang. Ik duwde de kinderwagen terug naar het rek waar ik in eerste instantie voor naar de Prénatal was gekomen. Ik zag het rompertje met 'mijn papa is de liefste' op de grond liggen en pakte het snel op. Mijn hoofd draaide overuren. Toen ik vanmorgen de positieve zwangerschapstest in mijn handen had wou ik niets liever dan het Wolfs vanavond vertellen. Na die ene zin van Marion was ik daar niet meer zo zeker van. Ik rekende Pip en het rompertje af en vervolgde mijn weg door de stad met mijn grootste liefde. Mijn prachtige dochter.

Tot zo ver het eerste hoofdstuk. Het is mijn eerste Flikken verhaal en ik hoop dat jullie het leuk vinden. Ik heb nog niet het hele verhaal in mijn hoofd zitten dus ik kan geen dagelijkse updates beloven. Feedback is altijd welkom!