Troubles in paradise (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 37

kerstavond. 2 jaar geleden begonnen de weeën. Nu zat ik met mijn dikke buik op de bank ballonnen op te blazen. Morgen wordt mijn kleine popje 2. Mijn allermooiste kerstcadeautje, mijn allerliefste kerstengeltje. Ik legde een knoop in de ballon en gooide hem op grond. Wolfs deed er touwtjes aan en hing ze op. Het thema was dit jaar, verrassend, prinsessen. Toen ik haar vroeg of ze een Woezel en Pip feestje wou keek ze me aan alsof ik gek was. 'Mama, Oezel en Pip oor eebies! Oos oot! Oos ines! Oos inses eest!' Die kleine meid had dat eigenwijze, dat stoere van mij. Ik begon steeds meer van mezelf, qua karakter, in haar te zien. Ze vond Woezel en Pip voor baby's maar ze was in tranen als ze haar Pip knuffel niet kon vinden als ze moest gaan slapen. Ik had nog maar 4 ballonnen opgeblazen maar merkte nu al dat ik buiten adem begon te raken. Ik was inmiddels 30 weken zwanger en mijn babymeisje begon steeds meer ruimte in mijn buik in beslag te nemen. Drukte steeds meer organen in het nauw. Hoewel ik dit in het begin van mijn zwangerschap nooit had gedacht was ik blij dat ik nog maar 4 weken hoefde te werken. Was ik blij dat over 4 weken mijn zwangerschapsverlof begon. Ik merkte dat alles me langzaam te veel aan het worden was. Te zwaar aan het worden was. Het achter boeven aan rennen moest ik echt aan Wolfs over laten. Mijn zwarte jasje, mijn handelsmerk, paste me al een x aantal weken niet meer. En wat is 'politievrouw' Eva zonder haar zwarte jasje?Juist, niets! Ik heb nu een lelijke zwangerschapsjas aan, de enigste jas die me nog past. Het is dat het winter is en te koud is om zonder jas te gaan, anders zou ik nog niet dood gevonden willen worden in dat ding. Thuis maakt het me niets uit wat ik draag, ik weet inmiddels dat Wolfs me altijd mooi vind. Of ik nou mijn huispak of nette broek aan heb. Het zal hem een zorg zijn. Zodra ik het elastiekje uit mijn haren trek valt hij al in katzwijm. Ik pakte de vijfde ballon maar voor ik die aan mijn mond kon zetten pakte Wolfs hem al uit mijn handen. "Laat mij dit maar doen, lieve schat." Ik sloot mijn ogen. Hoe meer mijn zwangerschap vorderde, hoe bezorgder Wolfs werd. En hoe graag ik die ballon ook terug uit zijn handen wou trekken, ik had er de energie niet meer voor. Ik was kapot. En dan moest ik straks ook nog naar 'The sound of music' kijken. Traditiegetrouw kijken Wolfs en ik iedere kerstavond onze lievelingsfilm. Zelfs 2 jaar geleden, puffend door de weeën heen, in het ziekenhuis. En hoewel de bevalling vreselijk lang en vreselijk zwaar was geweest, kreeg ik een glimlach om mijn mond bij die gedachte. "Zullen we straks in bed naar de film kijken, schatje?" Leek Wolfs mijn gedachten te lezen. "Als je dan in slaap valt lig je in ieder geval al lekker in bed. Dat jij je rust pakt zodat je goed voor bent bereid op de bevalling is veel belangrijker dan een film." Hij drukte een kus op mijn voorhoofd. "Waarom ga je niet vast naar boven? Blaas ik die laatste paar ballonnen wel op." Lief streek hij een pluk haar achter mijn oor. Hij stak zijn hand uit die ik maar wat graag pakte. Zachtjes trok hij me overeind en wreef over mijn buik. Ik kuste hem en liep naar de, nu nog lege, babykamer. Ik pakte de schattige, roze Nijntje knuffel uit het ledikantje en ging in de schommelstoel zitten. Bij Roos was het Woezel en Pip, bij ukkie is het Nijntje. Ik hield de knuffel dicht tegen me aan zodat mijn geur er aan kwam te zitten. Zodat, als ik na haar geboorte niet bij haar in de buurt ben, ze me toch een beetje bij zich heeft. 9 maanden zit ze veilig bij me. Hoort ze mijn stem, mijn hartslag, ik vind het een fijn gevoel dat mijn kinderen buiten de baarmoeder ook iets van mij hebben. Van mij, voor hun. Bij Roos had ik dat ook gedaan en die was vanaf de geboorte gelijk vreselijk gehecht aan haar Pip knuffeltje. Ik hoopte dat mijn ukkie hetzelfde zou hebben met de Nijntje knuffel. Elke avond hield ik hem voor het slapen gaan een kwartiertje dicht tegen me aan, op mijn blote huid. Andere verklaarden mij misschien voor gek maar ik voelde me hier goed bij. Ik legde mijn handen op mijn buik en sloot mijn ogen. "Ben je daar, smurfje?" Ik voelde hoe ze tegen mijn handen aan kwam liggen. Ik wist dat zij ook elke avond naar dit moment uit keek. Elke avond als ik mij handen op mijn buik legde zocht ze mijn veilige handen. "Mama telt de dagen af tot ik jou kan ontmoeten lieve, kleine smurf." Wolfs noemde allebei zijn meisjes liefkozend 'prinses' maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen mijn tweede meisje ook 'popje' te noemen. Roos was mijn Popje. Ik kon en wou haar naampje niet ook aan de baby geven. Dat kon ik niet maken tegenover Roos. Dat kon ik niet maken tegenover mijn ukkie. Ook zij verdiende een eigen koosnaampje. Toen bij de laatste echo bleek dat ze wat aan de kleine kant was, was ze mijn smurfje geworden. En daar reageerde ze echt al op. Als ik haar aansprak met smurfje kroop ze gelijk tegen mijn handen aan. Ik kon hier uren van genieten.

Ik probeerde me op de film te concentreren, ik deed echt mijn best. Maar mijn oogleden waren zo zwaar. De hartslag van Wolfs maakte me zo rustig. Zijn hand op mijn buik, het strelen door mijn haren. Ik weet niet hoeveel ik van de film gezien heb, maar volgens mij ben ik niet verder gekomen dan 'The hills are alive'