Troubles in paradise (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 20

We zijn weer even terug bij Wolfs

Met een gelukzalig gevoel keek ik naar de prachtige vrouw in mijn armen. Zelfs slapend wist ze me op de een of andere manier nog te betoveren. Ik voelde haar lichaam met de seconde kouder worden en begon wat sneller te lopen. Ik wou haar zo snel mogelijk in bed hebben. Ik zat me net te bedenken hoe ik haar in de auto kreeg zonder haar los te laten, toen ik een man langs zag lopen. "Meneer, mag ik u iets vragen?" Ik zag hem vriendelijk knikken. "Zou u misschien de auto voor me open kunnen maken? Mijn vrouw voelde zich niet zo lekker en is in slaap gevallen." Ik voelde me stralen van oor tot oor. We waren dan nog wel niet getrouwd maar het voelde geweldig haar 'mijn vrouw' te noemen. De man knikte vriendelijk en pakte mijn autosleutels aan. "Natuurlijk, meneer. Zorg maar goed voor haar. Ze ziet erg bleek." Ik knikte zorgelijk. "Dat doe ik zeker. Dank u wel, meneer." Hij liep verder en ik legde Eva voorzichtig op de achterbank neer. Uit de kofferbak toverde ik een deken tevoorschijn die ik liefdevol over haar heen legde. Zo snel als ik kon reed ik terug naar de Ponti. Op de parkeerplaats bedacht ik me dat ik hetzelfde probleem had als net, ik kon onmogelijk de deur openen terwijl Eva in mijn armen lag. Ik besloot eerst de deur te openen voor ik Eva uit de auto zou halen. Ik wou haar koste wat het kost laten slapen. Ze kon haar slaap hard gebruiken. Ze was dapper geweest. Heel dapper. En ik ben zo onbeschrijfelijk trots op haar. Ze laat mij steeds meer de gevoelige, kwetsbare Eva zien. Ik opende de deur en haalde snel Eva uit de auto. Met mijn voet trapte ik de voordeur achter me dicht en droeg Eva snel naar onze slaapkamer. Mijn missie was geslaagd. Eva lag op ons bed en ze sliep nog. Ik twijfelde even of ik haar jurkje aan moest laten of niet. Het leek me niet heel comfortabel slapen voor haar dus besloot ik hem toch maar uit te trekken. Voorzichtig draaide ik haar een beetje op haar zij zodat ik de rits kon openen. Ze kreunde zachtjes. Langzaam draaide ik haar weer op haar rug en schoof de jurk langzaam naar beneden. Ik zag haar, voor mijn gevoel, met de minuut bleker worden en drukte zachtjes een kus op haar buik. "Zul je een beetje lief zijn voor mama, kleintje van papa? Laat haar maar lekker lang slapen morgenochtend en maak haar niet te misselijk. Papa houdt van je." Ik legde mijn hand op haar buik en ze voelde me nog te koud. Ik pakte een oude joggingbroek van mij uit de kast en deed die bij haar aan. Voorzichtig tilde ik haar een stukje op zodat ik mijn overhemd onder haar kon leggen. Zachtjes legde ik haar weer neer en knoopte de knoopjes voorzichtig dicht. Ik trok de dekens over haar heen en drukte een kus op haar voorhoofd.

Ik schrok wakker van een ijzige gil. Eva!  Meteen zat ik in de beschermmodus en sloeg mijn armen om mijn verloofde heen. Onrustig sloeg ze in het rond. "Laat me los! Blijf van me af! Ik haat je, papa! Ik haat je!" "Eva, lieverdje, wakker worden." Nog een ijzige gil volgde waarna ze zich trillend aan me vastklampte. "Hou me vast. Blijf bij me. Blijf altijd bij me." Ik hoorde de angst in haar stem en hield haar nog dichter tegen me aan."Sstt, rustig maar, schatje. Ik zal altijd bij je blijven. Altijd.Je bent veilig. Ik bescherm je met mijn eigen leven." Ze begon langzaam de controle over haar ademhaling te verliezen. Zachtjes wiegde ik haar heen en weer en kuste haar teder in haar nek. Haar haren streelde ik, net als op het strand, achter haar oor. Langzaam voelde ik hoe ze zich herpakte en weer normaal begon te ademen. Ik bleef haar wiegen en liet mijn hoofd op dat van haar rusten. Langzaam tilde ze haar hoofd op en zocht mijn ogen. "Liefje, nog even over wat je op het strand zei." Ik keek haar niet begrijpend aan. Ik had zoveel gezegd op het strand. Ik kreeg de kans niet me af te vragen wat het was, ze ging al verder. "Toen je me Eva Wolfs noemde. Dat deed iets met me. Raakte me diep, op de goede manier. Het was dat moment dat ik besefte dat ik zo vreselijk klaar ben met 'van Dongen'. Het is mijn verleden. Ik wil niet meer hetzelfde heten als die klootzak! Ik wordt jouw vrouw. Jouw Eva Wolfs. Jij bent mijn toekomst." Ik zag haar twijfelen en knikte dat ze verder mocht gaan. "Ik wil op het werk ook geen 'van Dongen' meer heten, Wolfs. Maar wordt dat niet vreselijk verwarrend?" Ik dacht even na. Ik wou haar niet teleurstellen. Ineens wist ik het. "Dan kan Mechels ons toch roepen met 'Wolfs en Eva?' En als we ons ergens voor moeten stellen kunnen we toch gewoon 'Floris en Eva Wolfs, recherche Maastricht' zeggen?" Ze knikte. "Ik hoop dat Mechels akkoord gaat. Ik wil niets meer met 'van Dongen' te maken hebben. Nooit. Jij heet Wolfs, Roos heet Wolfs, ukkie gaat Wolfs heten. En ik ook. Geen Eva Wolfs – van Dongen, nee gewoon Eva Wolfs." Ik nam haar hoofd tussen mijn handen en kuste haar intens. "Ik ben zó vreselijk trots op jou. Weet je dat wel?" Ze knikte verlegen. "Dat voel ik, Wolfs. Dat voel ik iedere keer als je naar me kijkt. Als je naar me lacht." Ik voelde dat haar nog iets dwars zat. "Schatje, wat is er?" Ze schudde haar hoofd in ontkenning. "Eef, ik zie het toch,lieverd." Ze begon aan de dekens te frunniken. "Ik weet dat jij graag een groot gezin wil, maar ik wil na dit kindje niet meer zwanger zijn, Wolfs. Roos maakte me misselijk. Dit kindje maakt me misselijk. En ik weet dat het er allemaal bij hoort, en ik heb het er met liefde voor over. Maar we weten ook dat de bevalling heel anders af had kunnen lopen, In het ergste geval waren we haar kwijt geweest. En het is nog maar afwachten hoe deze bevalling gaat lopen." Ze slikte haar tranen weg en ging toen verder. "Ik hou heel veel van Roos. Van ukkie. Maar ik hou ook van mijn werk. Ons werk. Zwangerschapsverlof is niets voor mij. Ik kan helemaal niet zo vreselijk lang zonder mijn werk. Nu weet ik wel dat het deze keer anders zal verlopen omdat ik Roos nu om me heen heb, maar toch. Als jij wel meer kinderen wil.. We zijn nog niet getrouwd." Kwam haar onzekere kant weer even boven. Ik pakte haar handen in die van mij en kneep er bemoedigend in. Weer had ze mij, een voor haar belangrijk iets, toevertrouwd. Ik kon niet anders dan trots op haar zijn. Mijn meisje maakte enorme sprongen. "Lieverd, ik weet dat ik gezegd heb dat ik graag een groot gezin wil. Maar toen ik dat zei was je net zwanger van Roos. En wist ik niet dat de zwangerschap je zo zwaar zou vallen. Dat de bevalling een nachtmerrie zou worden. Dat een tweede zwangerschap je opnieuw zo zwaar zou vallen. Ik ben blij dat we gezegend zijn met een tweede zwangerschap maar na dit kindje is het goed. Echt. Ik ben de gelukkigste man op aarde met jou aan mijn zij. Met, straks, onze 2 prachtige kinderen in ons leven. Maar ik ben zelf ook de jongste niet meer en ik zou niet willen dat de kinderen later gepest worden met dat ik hun opa had kunnen zijn." Ik kuste haar geruststellend op haar hoofd en zag op de wekker dat het pas half 4 was. "Probeer nog maar even te slapen, lieve schat. Het is nog erg vroeg." Met haar veilig in mijn armen vielen we beide al snel weer in slaap.

Opnieuw een hoofdstuk met een beetje diepgang. Ik zat nog in die flow. Bedankt voor alle lieve reacties op mijn vorige hoofdstuk!