Troubles in paradise (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 3

Hoewel Wolfs weer voortreffelijk had gekookt smaakte het mij vandaag voor geen meter. Al zeker een kwartier zat ik doelloos met mijn vork te spelen. In de verte hoorde ik Wolfs een vliegtuig imiteren gevolgd door de schaterlach van Roos. Langzaam kwam ik terug op aarde. "Ben je er weer, schat?" Glimlachte Wolfs met een blik die alles zei. Ik knikte verlegen, zonder hem aan te kijken. Vrolijk vervolgde Wolfs zijn vliegtuig imitatie en nam Roos een nieuwe hap. Ik sloot mijn ogen. Dit was één van de redenen waarom ik zo vreselijk veel van die man hield. Als ik in mijn eigen wereld wou zijn, liet hij me in mijn wereld. Zonder iets te vragen. Zonder iets te verwachten.

"Zeg maar welterusten tegen mama, dan brengt papa je naar bed." Bracht mijn vriend me opnieuw terug op aarde terwijl hij onze dochter op mijn schoot zette zodat ik haar nog even kon knuffelen. "Tuste mama." Legde ze haar kleine hoofdje tegen mijn borst. Ik hield haar dicht tegen me aan en kuste haar op haar haartjes. "Slaap lekker, schatje. Mama houdt van jou." Wolfs nam haar over en ik keek zuchtend naar mijn bord met eten.

Ik schrok op van zijn hand die de mijne zachtjes pakte om er een kusje op te geven. Het werkte, ik liet mijn vork los uit de houtgreep. Hij had mijn aandacht en mijn ogen volgde elke beweging die hij maakte. Hij pakte mijn, onaangeroerde, bord van de tafel en gooide hem leeg in de prullenbak. Hij zette hem in de vaatwasser en deed die aan. Hij deed de lampen uit en voor ik er erg in had lag ik in zijn armen. In de badkamer kwam de lavendelgeur me tegemoet. Wat had ik het toch getroffen met Wolfs. Hij had het bad vol laten lopen terwijl hij Roos naar bed bracht. Ik zag dat Wolfs ook een handdoek, ondergoed, en zijn oude overhemd waar ik altijd in slaap klaar had gelegd. Mijn hormonen lieten langzaam een traan over mijn wang glijden. Ik had tijdens het eten geen woord gezegd. Had de zorg van Roos volledig aan Wolfs overgelaten en hij behandelde me nog steeds als zijn prinses. Wolfs zette me op de grond en veegde met zijn duim voorzichtig de traan van mijn wang. Nog steeds zonder iets te vragen. Ik zag de zorgen in zijn ogen maar hij vroeg me niets. Dat waardeerde ik zo aan hem. Hij dwong me nergens toe, hij wist dat als ik iets kwijt wou, ik dat wel deed. Sinds de geboorte van Roos was ik veel minder een gesloten dagboek. Het is ongelofelijk hoe dat kleine meisje mij in veel opzichten positief heeft veranderd. Wolfs had me uitgekleed en liet me langzaam in het water glijden. Hij kwam op de rand bij me zitten en streek een verdwaalde pluk haar achter mijn oor. "Is het water goed van temperatuur, lieve schat?" Ik knikte langzaam. "Het is heerlijk. Dank je wel, Wolfs. Je bent lief voor me. Té lief" Ik wendde mijn blik af. "Het spijt me dat je niets aan me hebt vandaag." Ik voelde hoe hij zijn vinger onder mijn kin plantte en mijn hoofd langzaam terugdraaide zodat hij me aan kon kijken. "Daar hoef je toch geen sorry voor te zeggen, schatje? Iedereen heeft toch wel eens een baaldag?" Er rolde meer tranen over mijn wangen. Hij moest eens weten wat er allemaal in mijn hoofd omging. Ik zuchtte zachtjes. "Dit is niet zomaar een baaldag, Floris." De tranen werden opnieuw uit mijn gezicht geveegd en er werden lief kusjes op mijn slaap gedrukt."Dat weet ik toch, Eef? Ik ken je. Maar jij kent mij ook. Je weet dat ik altijd je troostende schouder en luisterend oor ben." Hij drukte nog een kus op mijn slaap en stond toen langzaam op. Angstig keek ik hem aan. "Niet weg gaan. Blijf bij me. Alsjeblieft." Hij pakte mijn shampoofles en ging weer zitten. "Ik wou alleen deze even pakken zodat ik je haren kan wassen. Ik ga niet weg, Eef." Mijn gedachtes dreven me tot wanhoop. "Flo, mag ik je iets vragen?" Ik zag hem bemoedigend knikken. "Hou je nog van me?"

Ik weet het, gemeen om zo te eindigen. Ik beloof dat ik dit in het volgende hoofdstuk goed zal maken om het waarschijnlijk gelijk daarna meteen weer te verpesten. Ik ben trouwens niet helemaal tevreden over dit deeltje.