ဆိုဖာေပၚမွာေကြးေကြးေလးအိပ္ကာ သူ႔ကို ေက်ာေပးထားလိုက္သည္
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကုိယ့္မ်က္ရည္ေတြ သူ႔ကိုမျမင္ေစခ်င္ပါ …
ခ်စ္ခ့ဲတယ္ဆိုတ့ဲ အေၾကာင္းေလးတခုကိုဘဲ ေမ့ေလ်ာ့သြားေစခ့ဲတ့ဲ ကံတရားကိုသာ အျပစ္ပံုခ်႐ံုပင္ …
" Tae Hyung "
"… "
ျပန္မထူးျဖစ္!! ခုခ်ိန္မွာ ကိုယ့္နာက်င္မွဳနဲ႔ကိုယ္မို႔ ဘယ္သူ႔နဲ႔မွစကားမေျပာခ်င္ … တိတ္တဆိတ္သာငိုေႂကြးပါရေစ
" အိပ္ေနၿပီလား "
" … "
" မအိပ္ေသးဘူးမလား "
" … "
" တကယ္အိပ္ေနတာလား "
" … "
" Tae Hyung ya "
" ဘာလို႔ေခၚေနတာလဲ ငါအိပ္ေနတယ္ေလ "
" ငါ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး "
" အိပ္မေပ်ာ္မအိပ္နဲ႔ေပါ့ "
ဝမ္းနည္းသည္မွာမွန္ေသာ္လည္း ကိုယ့္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာေမ့သြားတ့ဲသူ႔ကိုလဲ မသိစိတ္မွ စိတ္ဆိုးမိသည္ကို တိတ္တိတ္ေလး ဝန္ခံပါရေစ …
ပံုမွန္စိတ္နဲ႔မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ၿပီးစလြယ္သာေျပာလိုက္မိသည္
" ငါ မင္းကို ကယ္လိုက္လို႔ ဒီလိုျဖစ္သြားတာေနာ္ နည္းနည္းေတာ့ ဂ႐ုစိုက္ေပး "
ဒါက်မွတ္မိတယ္ !
" ကိုယ္ မနက္ Company သြားရအံုးမယ္ Jeon မရစ္နဲ႔ အိပ္ေတာ့ "
" ဒါဆို ငါအိပ္ေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ေပးေလ "
" ကဲကြာ … ေျပာ ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမလဲ "
" ဒီနားလာ "
ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္ရင္း သူ႔ေဘးက လြတ္ေနတ့ဲေနရာအား လက္ျဖင့္ ပုတ္ျပေလသည္
" ေခ်ာ့သိပ္ရမွာလား ကေလးလဲ မဟုတ္ဘဲ "
" Kim Tae Hyung လာဆို လာကြာ "
သူ႔ကုတင္နားသို႔ သြားလိုက္မိသည္ အတိအက်ဆိုရင္ ႏွဳတ္ခမ္းေထာ္ ေျခေစာင့္ကာ သြားလိုက္သည္
"လာၿပီ "
႐ုတ္တရပ္ သူ႔လက္ကိုဆြဲခ်လိုက္ေသာေၾကာင့္ ကုတင္ေပၚသို႔ လဲက်သြားေလသည္ ၿပီးေတာ့ ႐ုပ္တည္ႀကီးျဖင့္ …
