"အ"
"Sorry...ကိုယ္"
"ခင္ဗ်ား..."
"ကိုယ္ Jun ကိုမမီလိုက္မွာစိုးတာနဲ႔"
ခပ္တည္တည္နဲ႔ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးေပးလိုက္ေတာ့ ပါးခ်ိဳင့္ေတြေပၚတဲ့အထိကို တခမ္းတနားရယ္ေနတဲ့သူ။ အျမင္ကတ္စရာ...။
"Jun ဆံပင္အေရာင္ေျပာင္းလိုက္တာလား?"
"သိတယ္ေပါ့?"
"ဒါေပါ့...ကိုယ္က Jun ကိုအျမဲ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေနေနတဲ့သူပဲ..."
"သိရင္ဘာလို႔ေမးေနလဲ?"
"ဟာ...ဒီကေလး"
စကားကိုအခ်ိဳးမက်စြာ ဘုေျပာေျပာၿပီး သူ႔စကားကိုပိတ္လိုက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ၿပီး မခ်င့္မရဲေရရြတ္သည္။
"သိပ္ခက္တာပဲ"
"ဘာကိုလဲဗ်ာ"
"Jun ဘယ္လိုေနေန ကိုယ္အသည္းေတြယားေနေရာ"
"ဟာဗ်ာ...ဒါဆို အဲ့မွာ ထိုင္ကုတ္ေန...ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းေနာက္က်ေတာ့မယ္"
ၾကားေနက် စကားေတြကိုအထူးတလည္နားေထာင္ၿပီး ေက်ာင္းအားကစားကြင္းကိုေတာ့ ပတ္မေျပးခ်င္။ သူနဲ႔စကားေျပာရာကေန လွည့္ထြက္ဖို႔လုပ္ေတာ့
"ေနဦးေလ....ကိုယ္လိုက္ပို႔ခ်င္လို႔"
လိုက္ပို႔ခ်င္လို႔သာေျပာတယ္။ အနီးအနားကိုေဝ့ဝဲကည့္မိေတာ့ သူ႔ကားနဲ႔တူတာကို အရိပ္အေယာင္ေတာင္မေတြ႔။
"ကေလးပဲ ကားႀကီးနဲ႔မသြားခ်င္ဘူးဆို...ကိုယ္လည္းလမ္းေလ်ွာက္ၿပီးလိုက္ပို႔မယ္"
ဟိုဒီေဝ့ၾကည့္ေနတာကို သတိထားမိတဲ့သူက ေမးစရာမလိုဘဲ အေျဖက္ိုေပးလာတယ္။ အံျသေပစြ...China ကကုမၸဏီမ်ားစြာကို ပိုင္ဆိုင္ထားၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေနရရံုမက Korea မွာပါ ကုမၸဏီခြဲမ်ားစြာကို ပိုင္ဆိုင္ေအာင္ျမင္ေနသူက ကြၽန္ေတာ့္လို အထက္တန္းေက်ာင္းသားကို လမ္းေလ်ွာက္ၿပီး ေက်ာင္းလိုက္ပို႔မတဲ့။ လူၾကည့္ေတာ့ အိမ္နဲ႔ လမ္းထိပ္ေတာင္ ကားနဲ႔မွသြားတတ္တဲ့ဒီဇိုင္းနဲ႔။
