Yixing's POV
"ခင္ဗ်ားကို မုန္းတယ္"
"ဟာ...ကေလးကလည္း"
တကယ္စိတ္ထဲကပါလို႔ ေျပာေနတာမဟုတ္မွန္း သိေသာ္လည္း ရင္ထဲကေအာင့္ခနဲ။
သာမန္ကိစၥဆို ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းပင္ပန္း မခံစားတတ္ေပမယ့္ ကေလးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အေသးအမႊားကိစၥကအစ ကြၽန္ေတာ္မ်က္ရည္လြယ္တယ္။
သိပ္ခ်စ္ရတာေတြ ကေလးနားလည္ေအာင္ တစ္ရက္ခ်င္းကိုမွ တစ္သက္လံုး အနားမွာေနၿပီး ေျပာျပဦးမယ္။
"မသိဘူးဗ်ာ...ကြၽန္ေတာ္က ဟင့္...ကြၽန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားတမင္မလာတာထင္ၿပီး အထင္လြဲေနတာ...ခင္ဗ်ားကကြၽန္ေတာ့္ကို တကယ္မခ်စ္ဘူးလို႔ ထင္ၿပီး...ဟင့္..ကြၽန္ေတာ္..."
"ကေလးရယ္"
ကုတင္စြန္းနားေလးမွာ တင္ပါးလႊဲေလးထိုင္ကာ တဟင့္ဟင့္႐ိုက္ငိုေနတဲ့ကေလးေၾကာင့္ ကုတင္ကိုေက်ာမီထိုင္ေနရာကေန ေျခခ်ထိုင္လိုက္ၿပီး
"ထင္ရက္လိုက္တာ...ကိုယ္ကေလးကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲ ကေလးကိုယ္တိုင္သိရဲ႕သားနဲ႔ ဘာလို႔ေလ်ွာက္စဥ္းစားရတာလဲ?"
ရင္ခြင္ထဲဆြဲေပြ႔ၿပီး ကေလးဆံပင္ေတြထဲမ်က္ႏွာႏွစ္ကာ သက္ျပင္းေမာတစ္ခ်က္ခ်မိတယ္။ အခုကေလးငိုေနရတာ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ေၾကာင့္ပင္မဟုတ္လား?
"မသိဘူး...ေၾကာက္တာပဲသိတယ္...မခ်စ္ေတာ့မွာ စိုးလို႔"
"တိတ္ပါကြာ...ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ကိုယ္အခုမေျပာျပဘူး...ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးထားၿပီး ျမတ္ႏိုးရလဲဆိုတာ အခုခ်ိန္ကစၿပီး ကိုယ္သက္ေသျပသြားမယ္"
".................."
"ယံုေပးမယ္မလား? ကေလး"
"အင္း....ယံုတယ္...Xing ကိုယံုတယ္"
"ဟား ဟား....ဟုတ္ပါၿပီ"
မ်က္ရည္ေတြၾကားထဲကေလ ေခါင္းေလးတၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ ယံုေၾကာင္းေျပာျပေနတဲ့ကေလး။ ဘာလို႔မ်ား အရမ္းျဖဴစင္ေနရလဲ ကိုယ့္ကေလးရာ။
