"Jun"
ေခါင္းအထိလံုေအာင္ဆြဲျခံဳထားတဲ့ေစာင္ကို ခပ္ဖြဖြလႈပ္႐င္း ႏိႈးေနတဲ့အထိအေတြ႔။
"Junmyeon ထေတာ့ေလ"
ျခံဳထားတဲ့ေစာင္ကို လႈပ္ရံုတင္မက ဆြဲပါလွန္လိုက္တဲ့ Chan Hyung ။
"Hyung ကလည္း အိပ္ေနတာကို"
"ႏိုးေနတာသိတယ္ ႏွပ္မေနနဲ႔ ထေတာ့"
"၅ မိနစ္ပဲ"
"၅ မိနစ္ေတြ ၁၀ မိနစ္ေတြ hyung မသိဘူး။ မနက္စာ ထမင္းဝိုင္းကို ၈ နာရီအမီမေရာက္ရင္ omma ဗ်င္းမွာေတာ့သိတယ္"
အဲဒါကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ရဲ႕စည္းကမ္း။ မိသားစုေလးေယာက္ပဲ႐ွိေပမယ့္ မနက္ေရာ ညေရာ လူစံုမွ ထမင္းလက္စံုစားတတ္ၾကတာ။
အိပ္ရာထေနာက္က်ရင္ ကြၽန္ေတာ္မေျပာနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ့္ hyung ဆရာဝန္ျဖစ္ေနတာေတာင္ အခုထိ အဗ်င္းခံေနရတုန္း။
"ထပါၿပီဗ်ာ"
အိပ္ရာေပၚက အျမန္ထရင္း ေရခ်ိဳးခန္းဘက္သြားဖို႔လုပ္ေတာ့ hyung က လက္ကိုအသာလွမ္းဆြဲျပန္တယ္။
"ဟာ...hyung .... မ်က္ႏွာသစ္ဦးမယ္ေလ"
"ေနဦး...ခဏ...hyung ေမးစရာ႐ွိလို႔"
"ေမးေလ"
"Yixing မေန႔က...."
"ဟာ...မနက္ေစာေစာစီးစီး အဲ့လူႀကီးအေၾကာင္းပဲလား?"
ေခါင္းကိုတဗ်င္းဗ်င္းကုတ္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းဆူေျပာေတာ့ hyung ကျပံဳးသည္။ ဒီလိုအျပဳအမူမ်ိဳးဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း မိသားစုေတြနဲ႔မွ လုပ္ေလ့႐ွိတာ။
"စကားကိုဆံုးေအာင္ နားေထာင္ပါဦး Jun ရယ္"
"ေျပာဗ်ာ"
"မေန႔က hyung duty ၿပီးလို႔ မနက္ 2 နာရီခြဲေလာက္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္တာ.."
"အြန္း"
"Yixing နဲ႔ျခံေ႐ွ႕မွာေတြ႔တယ္"
"ဗ်ာ"
ဒီလူ သူမ်ားအိမ္ေ႐ွ႕ အခ်ိန္မေတာ္ ဘာရပ္လုပ္တာပါလိမ့္။
