Gone Girl 1&2 [ Dutch ]

~ 11 ~

''Het meisje Zoëy van 16 jaar zit in een cel bij de politie. Ze zit daar voor haar eigen veiligheid. Er is gisteravond rond twaalf uur weer geprobeerd om haar te ontvoeren. Gelukkig is dat niet gelukt. Zoëy lijkt er zelf niet zo verdrietig van. Het gebeurt namelijk al ruim anderhalve maand. Ze zou gister op school moeten komen, maar daar ik niks van gekomen toen er gister weer geprobeerd werd om haar te ontvoeren op een wrede manier, nadat ze haar Engelse onbekende liefde had uitgezwaaid... Veel mensen zijn aan het protesteren tegen de regering dat ze er te weinig aan doen. De politie laat weinig los over het meisje. De reden waardoor mensen haar willen ontvoeren is nog steeds onbekend. Er zijn zo live beelden van de plek waar het meisje wordt vastgehouden. De politie heeft beloofd dat ze zullen vragen aan Zoëy of ze even wilt praten met de pers. We zijn nu live.'' Ik slik mijn pizza door en kijk in de spiegel. Er zitten nog steeds veel wonden op mijn gezicht. Mijn arm heeft nog steeds vele brandwonden. Maar toch besluit ik te gaan. ''We zijn bij het politiebureau waar het meisje zich bevindt. Daar komt een politievrouw aanlopen.'' Ik zie dat iemand vraagt of ik naar buiten wil komen. De mevrouw, die Marit is, knikt.

''Ik zal het aan haar vragen. Ik ben zo terug.'' De mevrouw van de televisie vervolgd:

''Hoe zou Zoëy eruit zien? Bijna niemand weet het. Maar we zullen zien of ze zo naar buiten komt. Er is veel bewa...'' Ik zet de televisie zachter. Marit komt de ruimte binnen lopen. Voordat ze ook maar iets kan zeggen onderbreek ik haar. ''Ik ga naar buiten. Ik heb het nieuws gezien.''

''Oké, volg mij maar.'' Samen lopen we de trap op. Het gaat een beetje moeizaam voor mij. Maar uiteindelijk lukt het. Samen lopen we de deur uit. Meteen beginnen er mensen te praten en worden er foto's gemaakt. Heel veel mensen vragen ineens heel veel. Marit gebaard dat ze allemaal stil moeten zijn. Ze wijst iemand aan. Degene begint te praten.

''Zoëy, klopt het dat je geen familie hebt?''

''Ja, dat klopt.'' Zo gaat het lang door, vragen, antwoord, vragen, antwoord. Totdat ik tegen Marit zeg dat ik wil stoppen. Samen lopen we weer naar mijn cel. Het is ondertussen al laat geworden. Ik zet de tv uit en ga slapen.

Midden in de nacht wordt ik wakker. Ik kijk op de klok, één uur. Ik zucht, ik wil niet blijven vluchten, ze krijgen mij toch wel. Ineens wordt ik gebeld. Ik neem op

''Hey!'' het is Harvey die dat zegt.

''Hey, Harvey. Hoe gaat het in Amerika?''

''Goed hoor. Ik zag je trouwens op televisie!''

''Echt?''

''Ja, het was live. Veel mensen hebben het gevolgd. Iedereen is over je aan het praten. Als ik tegen mijn vrienden zeg dat ik je ken, geloven ze mij niet.''

Ik lach. ''Ik zou het ook niet geloven hoor?''

''Nee, ik eigenlijk ook niet.'' Hij is even stil, ''Zou je naar Amerika kunnen komen als je politie de kidnapper hebben?''

''Ja! Dat zou echt te gek zijn.''

''Cool!'' Zegt hij blij.

''Maar ik weet niet hoe lang dat zal duren.''

''Nee, ik ook niet.''

''Ik ga weer. Het is één uur 's ochtends.''

''Owh ja. Er is natuurlijk een tijdsverschil. Doei''

''Doei.'' Ik hang op.

Ik doe een klein lichtje aan en zet de tv zachtjes aan. De deur slaat ineens open. Ik schrik me dood, Marit komt binnen rennen ''Kan dat ook iets rustiger?'' Zeg ik geïrriteerd. Marit hijgt.

''Ze zijn binnengedrongen in het gebouw! Je moet nu weg!''

Ik ben even stil. ''Nee.'' Zeg ik uiteindelijk.

''Nee?!''

''Nee. Ik ga niet weg. Laat ze mij maar pakken. Nu of laat, het lukt ze toch wel. Ik wil niet blijven vluchten.''

''Ik kan je niet zomaar laten gaan!''

''Je kan mij toch niet tegenhouden.''

''Nee, ik wil gewoon niet dat mensen je pijn doen.''

''Dat gaat sowieso gebeuren, je kan niet 24/7 bewaking voor mij regelen. Dat is onmogelijk.''

Ze blijft stil. Ik sta op en loop een paar trappen omhoog. Als ik boven ben, komen er al meteen een paar mannen met wapens naar mij toe. Eentje duwd zijn wapen in mijn rug. Ik doe mijn handen omhoog. Ze lopen snel met zijn allen naar buiten. Als ze buiten zijn duwd er eentje mij hard op de grond. Meteen beginnen er een paar mij te schoppen. Ik wordt aan alle kanten geraakt. Eentje tilt mij op en slaat mij hard in mijn gezicht. Ik voel veel bloed over mijn gezicht stromen. Ik schrik als er een foto van mij gemaakt wordt. Ik weet al wel waarom, ze willen losgeld. Ze duwen mij in de achterkant van een busje. Ik kom hard op de grond terecht, meteen wil ik weer op staan. Maar er komen twee andere mannen met bivakmutsen en wapens bij mij zitten. Ze bevelen mij om op de grond te blijven liggen. Ik doe wat ze zeggen. Zo gaan we rijden. Ondertussen binden ze mijn handen vast. Ik hoor dat ze tegen elkaar praten. Maar ik heb geen idee wat ze allemaal zeggen. Het is een vreemde taal. Geen Engels en geen Nederlands, een beetje Arabisch lijkt het.

''Waarover praten jullie?'' Vraag ik in het Engels.

''Hou je mond.'' Zegt eentje terug.

''Welke taal is het?''

''Ik zou maar je mond houden!''

''Is het Arabisch? Islamitisch?''

Hij pakt tape en doet het over mijn mond. Ik zucht. Hij begint tegen mij te praten. ''De weg is lang. Het duurt nog een paar dagen voordat we bij de eindbestemming zijn, Maak het jezelf niet moeilijk en doe wat wij vragen. Als je de tape weg wilt, moet je knikken. Maar je moet dan wel stil zijn.'' Ik begin hevig te knikken. Hij haalt de tape van mijn mond af en begint weer met de andere man te praten in hun eigen taaltje. Ik zit na te denken, een paar dagen dagen... Dat duurt lang. Als ik hier moet liggen vier dagen lang, overleef ik dat niet hoor. Ik ga ik een hoekje zitten. Het touw om mijn polsen schuurt lang mijn handen, bloed druipt er vanaf. Maar ik kan er niks aan doen. Ik ga in het hoekje liggen, met mijn handen voor me, zodat de mannen het kunnen zien. Even later kijken ze weer naar mij, ik lig te slapen. Nog steeds met mijn handen voor mij. Eentje loopt langzaam naar mij toe en haalt het touw van mijn polsen af, er is een hele bloedafdruk.