Gone Girl 1&2 [ Dutch ]

~ 6 ~

Mensen gillen en schreeuwen. Ik kijk rond, overal in het ziekenhuis is vuur te zien. Mijn hersenen beginnen meteen na te denken en mijn instinct komt op.

Voorzichtig sta ik op. Er schiet een steek door de plek waar de schotwond is. Maar ik bijt door. Vanavond ga ik niet dood, herhaal ik heel de tijd door mijn hoofd. Ik ga niet dood. Niet vanavond. Ik bijt op mijn lip. Dit moet lukken. Na alles wat ik doorstaan heb, moet dit lukken.

De vlammen zijn bezig om het gebouw te slopen

Snel loop ik de deur van de kamer uit. Al de pijn is niet te harden, maar ik wil niet dood gaan. Snel kijk ik naar buiten, ik ben ongeveer op de vierde of vijfde verdieping. Dat is te hoog om te springen. Ik volg de borden snel naar beneden. Ik sta stil door een enorm gekraak. Stof valt op mijn hoofd. Ik denk maar aan één ding, dit gebouw gaat instorten. Ik deins naar achter als er een stuk plafond naar beneden valt. Na deze bijna dood ervaring, loop ik stug verder naar beneden via het trappenhuis.

Mijn hart maakt een sprongetje als ik een brandweerman zie.

''Help.'' zeg ik zacht, maar wel hard genoeg om te horen.

Ik ben zwak geworden door de enorme hitte. Hij helpt mij snel naar buiten.

Buiten loop ik naar de overkant van de straat. Ik hou het rode lint omhoog om weg te strompelen van het brandende ziekenhuis. Voorzichtig ga ik tegen het gebouw ertegenover zitten.

Mensen gillen als het gebouw instort. Snel ren ik ook weg. Het stof komt namelijk erg ver. Na een uur lopen ga ik ergens tegen een muurtje zitten. Ik heb geen idee waar ik ben, maar dat maakt niks uit. Ik kan maar aan één ding denken, waar is Shawn? Overal zijn mensen aan het filmen.

Alles gaat snel aan mij voorbij. Na een paar uur is de brand geblust. Ik heb heel de tijd rond gekeken of ik Shawn of Mark zag. Maar geen van beiden zag ik. Langzaam val ik in slaap.

-

''Wat ben je aan het doen?'' Vraagt Shawn.

Langzaam open ik mijn ogen en kijk rond. Ik zit tegen een muurtje aan in het midden op de straat. Een paar chocolade bruine ogen kijken mij indringend aan. 

''Wat zeg je?'' Vraag ik, niet wetende waar hij het over heeft.

''Wat je aan het doen bent. Ik heb overal gezocht!''

''Wat ik aan het doen ben?! Het ziekenhuis is afgebrand. Ik ging bijna dood!''

''Waarom ben je hier dan? Het ziekenhuis is hier ver vandaan!''

''Ik zou het niet weten. Ik ben weggerend toen het gebouw instortte. Ik wachtte op jou voor een lange tijd. Maar je kwam niet.''

''Hoe zou ik dit alles moeten weten?''

''Het was op iedere zender op de radio. Dus hoezo weet je het niet? Ik weet hoe vaak je naar de radio luistert. Dus, vertel mij Shawn. Hoezo wist jij het niet?''

''Ik... Ik kan het niet zeggen.''

''Hoezo niet?'' Vraag ik geïrriteerd.

''Het is een geheim.''

''Eerst zei je dat er een groot probleem bij je thuis was. Dus, je loog.''

Het is even stil. ''Ja, inderdaad. En ik heb enorm spijt. Sorry.''

''Weet je wat?'' zeg ik terwijl ik opsta. ''Doei. Als er één ding is wat ik enorm haat, is het liegende mensen! Als je gewoon op het begin de waarheid had gezegd, was ik niet boos geworden. Maar je moet nooit tegen mij liegen!'' Ik draai mijn rug naar hem toe en loop weg. Pijn schiet door mijn lichaam. Maar ik kan hem niet vergeven dat hij heeft gelogen. Nog niet.

''Zoëy!'' Roept hij nog.

''Waag het niet om mij te volgen!'' Schreeuw ik achter mij. Mijn hart doet zeer. Maar ik weiger om achterom te kijken.

''Wanneer zie ik je weer?'' Vraagt hij nog snel.

''Ik weet niet of we dat ooit nog zullen doen.'' Diep van binnen wil ik hem wel nog graag zien. Heel graag zelfs. Maar dat mag ik hem nu niet laten weten. Ik ben nu erg boos op hem. Dit kan niet zomaar vergeten worden.

Na de halve dag gelopen te hebben besluit ik om ergens te gaan zitten. Ik zoek een plekje uit in de schaduw. Ik trek mijn shirt een klein beetje omhoog om naar de wond te kijken. Het is weer begonnen te bloeden. Ik heb niks bij me om het te stoppen. Ik begin langzaam licht te worden in mijn hoofd door het vele bloedverlies. Zonder het zelf te merken raak ik buiten bewustzijn als ik ergens ga zitten.