Gone Girl 1&2 [ Dutch ]

~ 18 ~

''Ik ben blij dat jullie twee nu veilig zijn. Jullie hebben erg veel geluk gehad. Ik zal Noah bellen zodat hij voor Zoëy kan zorgen. Ze zal nog in het ziekenhuis moeten blijven voor twee weken.'' Ik hoor een onbekende stem. Waar ben ik? Wie praat er?

Ik probeer mijn ogen te openen, maar er gebeurt niks.

''Ik heb Zoëy beloofd dat ik bij haar zal blijven en dat je ons niet uit elkaar haalde.'' Iemand anders praat nu. Ik herken zijn stem in duizenden, het is Jaxon.

''Ik weet het, het hoort bij je werk dat je een band creëert met degene die je beschermt. Maar je moet rusten. Jaxon, ik doe dit voor je eigen bestwil.''

''Zo voelt het niet.'' Hoor ik Jaxon teleurgesteld zeggen.

''Het is niet mogelijk dat ze zichzelf kan beschermen. Ze is een meisje. Ze kan het gewoon niet alleen.''

''Zei je nou net dat meisjes zichzelf niet kunnen beschermen?''

''Ja.''

''Zoëy is een sterke vrouw! Ze is enorm vaak ontvoerd! Ze was al lang dood als ze zichzelf niet kon beschermen. Ze leeft nog omdat ze sterk is. Ze blijft vechten totdat het over. En dat is wat ik leuk vind aan haar. Zoëy en ik zijn een goed samen. We hebben allebei veel pijn, maar als we elkaar helpen, zijn we sterk. Sterk genoeg om goed te kunnen overleven. Samen bereik je meer dan in je eentje.''

''Ik snap wat je bedoeld. Maar je moet rusten. Volg mijn orders.''

''Sorry, maar ik zal hier niet weggaan als Zoëy niet bij mij is.''

''Jaxon, luister naar mij.'' Er is een korte stilte. ''Ze zal morgen bij je zijn. Ik kan zorgen voor een kamer waar jullie naast elkaar kunnen liggen. Ik neem aan dat je dat wilt. Deze kamer is tijdelijk. Als ze wakker wordt, zal ze naar een andere kamer gaan. Jullie zullen morgen weer bij elkaar zijn. Ga nu. Ga naar je eigen kamer.''

''Als ze morgen voor middernacht niet bij mij is, zal ik haar persoonlijk komen opzoeken en mee nemen naar mijn eigen bed zodat ze naast mij kan liggen.''

''Jeez, je bent echt gek op haar. Is het niet?''

''Ja.''

''Is het echte liefde?''

Jaxon is even stil. ''Zo voelt het wel ja.''

''En zei? Hoe vindt ze jou?''

''Ik weet het niet. Ze is erg gesloten. Maar ik weet wel dat ze het fijn vindt als ik dicht bij haar ben.''

''Dat klinkt als echte liefde in mijn oren. Je kan het morgen aan haar vragen.''

''Dat zal ik zeker doen.''

''Oké, kan je nu weggaan? Ik heb het gevoel dat ze snel wakker zal worden.''

Hij zucht. ''Oké. Je hoeft Noah niet te bellen hoor.''

''Ik zal er nog over na te denken.''

Een klap volgt van een deur die dichtslaat.

Wat heb ik nou net gehoord? Jaxon houdt van mij. En ik ook van hem, maar hij lijkt het niet door te hebben. Ik merk dat ik doodmoe ben val al weer snel in slaap.

Langzaam open ik mijn ogen. Er zit een man naast mijn bed. Hij is aan het bellen.

''Ja, kamer 572. Wees zachtjes,'' hij kijkt naar mij. ''Oh laat maar, ze is al wakker. Ik zie je zo.'' Hij hangt op en doet zijn telefoon in zijn zak.

''Wie ben je?'' Vraag ik.

''Ik ben Jaxon zijn baas.''

''Nee, je naam.''

''Je kan mij meneer Mulder noemen.''

''Waarom ben je hier in plaats van Jaxon.''

''Ik ben hier omdat Jaxon overleden is in een helicopter crash.''

''Ik weet daar niks van.'' Zeg ik. Ik weet dat hij aan het liegen is omdat ik Jaxon nog heb horen praten. Maar dat weet Mulder niet. Dus speel ik maar mee.

''De helikopter waar jij en Jaxon in kwamen, is gecrasht. Je lijkt helemaal niet verdrietig dat hij dood is.''

''Nee.''

''Hoezo niet?''

''Omdat hij niet dood is. Je bent aan het liegen.''

''Ik denk dat je verward bent.''

''Nee,'' zeg ik vastberaden, ''ik heb jullie twee horen praten.''

''Shit.'' Zegt hij bijna fluisterend.

''Waarom loog je?''

''Dat gaat je niks aan.''

''Je hebt zelf gehoord hoeveel Jaxon van mij houdt. Ik houd ook van Jaxon.''

''Houd gewoon je fucking mond!''

''Nee, je-'' Ik kan mijn zin niet afmaken. Hij heeft zijn hand over mijn mond gezet.

''Je weet dat ik je nu kan doden. Niemand is er om je te helpen. Zeg geen één woord meer. Je mag praten als ik of Noah en het zegt.'' Hij haalt zijn hand van mijn mond af. Ik heb nog zoveel vragen. Maar ik besluit dat het het beste is als ik mijn mond nu houd.

Mulder staat op als er op de deur geklopt wordt. Ik zie dat Noah binnenkomt. Hij heeft hem toch wel gebeld. Achter hem lopen Jason en Caleb. Hij heeft ze alle drie gebeld.

''Let op haar, open de deur niet voor Jaxon. Je mag haar straffen als ze niet luistert.'' Ze knikken alle drie en richten zich dan op mij.

''Leuk je weer te ontmoeten.'' Zegt Noah.

''Jullie hebben allemaal gelogen! Jullie zeiden dat jullie vrienden van Jaxon waren.'' Zeg ik boos.

''Dat zijn we nog steeds, we doen gewoon ons werk.''

Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik zou zelf nooit mijn vrienden verraden. Want dan bent je geen echte vriend. Jason loopt naar mij toe en pakt mijn kin vast. ''Noah, ik wil haar niet meer horen. Kan je chloroform op haar mond doen?''

''Probeer niks bij mij te doen.'' Zeg ik razend.

Caleb pakt mijn benen vast en Jason pakt mijn armen vast. Ik zie dat noah een doekje pakt en daar een goedje op doet. Hij komt dichterbij. Als hij dichtbij genoeg is geef ik hem een kopstoot. Ik zie in zijn ogen dat hij woedend is. Hij slaat mij hard tegen mijn hoofd en duwd daarna het doekje op mijn mond.

***

A/N

Wait What?

Like?

Share?

Comment?

xx