Gone Girl 1&2 [ Dutch ]

~ 4 ~

''Dank je, ik zal het nodig hebben.'' Hij beweegt zijn vingers een paar keer over zijn telefoon. Een slikt even en begint dan zachtjes te praten. ''Ik ben het. Ik kan niet hard praten omdat ik ontvoerd ben. Nee, ik weet het niet. Hopen van wel. Nee! Echt? Ik moet gaan nu, iemand komt!'' hij hangt op. ''Ik haat het om tegen hem te liegen, maar ik heb geen keus.''

''Ik begrijp het. Hoe reageerde hij?'' Vraag ik.

''Hij was bezorgd en wist niet hoe hij moest reageren.''

''Oh oké.''

Ik spring op als er ineens hard op de deur geklopt wordt. ''Verstop je.'' zeg ik zacht tegen hem. Hij loopt snel naar de slaapkamer en sluit de deur zacht achter hem.

Ik loop naar de deur. Hij vliegt ineens open, ik ren ernaartoe, er staan twee mannen in de deuropening. Ze hebben wapens. Meteen heb ik de geweren uit hun handen geslagen. Ze beginnen mij te schoppen en te slaan. Ik vecht stug terug. Een van de mannen pakt mijn keel ineens en duwd mij tegen het aanrecht aan.

''Waar is hij?!'' Schreeuwt hij recht in mijn gezicht, maar ik antwoord niet.

 Ik grijp met mijn hand het mes van het aanrecht af en steek het in zijn rug. Hij valt naar achter zodat het mes er aan de andere kant uitkomt. De andere is een paar seconden in shock, zo heb ik de kans om het wapen te pakken. Maar ik ben te laat. Hij heeft mij al door. Hij duwd mij om, ik kom met mijn hoofd tegen het handvat van een kastje aan. Door alle pijn begin ik helemaal te trillen.

Hij pakt het wapen op en schiet. Hij wordt afgeleid door Shawn die uit de slaapkamer komt rennen. Zo schiet hij niet recht in mijn hart, maar in mijn buik. Ik schreeuw het uit van pijn terwijl er bloed vanuit mijn voorhoofd in mijn mond druipt.

Shawn pakt een mes van het aanrecht en snijd zijn keel door, bloed spuit eruit over de vloer. Er liggen nu drie mensen op de grond. Twee zijn er dood, de ander is halfdood. Shawn knielt bij mij neer. Ik zie nu ook dat op zijn gezicht ook wondjes zitten. Ik wil vragen wat er is gebeurt, maar er komt niks uit mijn mond. Shawn praat, maar ik hoor niks. Zwarte spikkels komen voor mijn zicht en ik raak buiten bewustzijn.

-

Ik voel dat ik Shawn zijn hand vast heb. Mijn ogen openen langzaam. Zijn ogen kijken mij indringend aan.

''Ben ik in de hemel?''

''Nee, je bent in het ziekenhuis.'' Zegt Shawn terwijl er een traan over zijn wang loopt.

''Waarom huil je?''

''Ik dacht dat je het misschien niet zou overleven. Ik zou het mezelf echt nooit kunnen vergeven.''

''Ik leef nog.''

''Ja, dat is alles wat nu belangrijk is!'' Zegt hij.

''Dus, wat is er gebeurt?''

''Hoeveel weet je nog?''

''Ik weet nog dat er twee mannen waren die het huis binnen kwamen rennen. Ze bleven maar slaan en schoppen. Ik had de kans om er één te doden met een mes, ik stak het in zijn rug. Toen ik een wapen probeerde te pakken, duwde de andere man mij op de grond. Mijn hoofd raakte iets hard. Jij had de laatste man vermoord met een ander mes. Dat is alles wat ik nog weet.''

''Je hebt veel gemist.''

''Wat dan?''

''Nadat je niet meer bij was, stormde de politie binnen. Ze dachten eerst dat ik iedereen had vermoord. Ze richtten hun wapens op mij, maar toen ze al het bloed zagen, dat van jou was, begonnen ze te twijfelen. Ze duwde mij weg van jou, op de grond. Ze bleven veel vragen stellen over jou en de mannen, terwijl één politieman mij op de grond hield en de ander aan het kijken was of de mannen en jij nog leefden. Ik kon geen een van de vragen beantwoorden. Ik was gewoon te bang dat je dood zou gaan. Het enige wat ik zei was: Redt het meisje. Ze belde de ambulance. Ze hielden mij vast totdat ze antwoorden hadden. Ze hebben mij hier naartoe gebracht toen ze mij vrij lieten. De dokters zeiden dat je in een coma was voor twee dagen. Ik heb nog een dag gewacht totdat je wakker werd. Dat is wat er is gebeurd.''