Gone Girl 1&2 [ Dutch ]

~ 21 ~

Hoezo moet je met me praten, vraag ik mijzelf af. Maar toch ga ik op de bank zitten die naast het bed staat.

''Zoals je al weet is dit het LFP centrum. Ik zal met nog andere mensen ervoor zorgen dat je weer veilig rond kan lopen op straat. Je hoeft niet te weten wie het zijn. Dat maakt ook verder niets uit.''

Ik knik. ''Waar krijg ik dan eten?''

Hij lacht. ''Die vraag zag ik aankomen. Ik zal drie keer per dag eten komen brengen.''

''Zal ik Jaxon ook nog zien?''

''Uhm, dat zou ik niet weten. Ik zal het aan hem vragen.''

''Oké, dank je.''

''Ik ben zo terug.'' Hij loopt weg.

Nog geen 5 minuten later komt hij terug. Jaxon loopt naast hem. Ze hebben allebei een treurige blik op hun gezicht. Ik sta op en loop naar ze toe.

''Ik laat jullie twee wel even alleen.'' Zegt James. Hij loopt de kamer uit en sluit de deur achter zich.

Jaxon krabt in zijn nek. Hij weet niet wat te zeggen.

''Hoe moet het nu verder met ons?'' Vraag ik om de stilte te verbreken.

''Niet.'' Ik kijk op en kijk in de natte ogen van Jaxon. ''We kunnen niet verder gaan.''

''Huh?'' Ik begrijp het niet. ''Wat bedoel je?''

''Ik moet verder met mijn werk. Je weet zelf hoe het gaat. Ik moet non-stop bij mensen zijn. Ik zal je bijna niet meer kunnen zien. Het is dus helemaal onmogelijk om nog verder te gaan.''

''Maar-'' Ik onderbreek mijzelf. ''Jij wist dit vanaf het begin al hè?''

Hij schud zijn hoofd. ''Sorry.''

''Betekent dat een ja?'' Vraag ik kil.

''Ja.''

''Hoezo dacht je dan dat het een goed idee was om mij verliefd op je te laten worden?''

Hij kijkt op. ''Ben je dat?''

Ik draai met mijn ogen en bal mijn vuisten. ''Weet jij wel wat liefde is?!'' Schreeuw ik naar hem.

''Ja.''

''En voel je dat ook als ik bij je ben?''

''Ja, dat voel ik.''

''Dus vertel mij, alsjeblieft, hoezo dacht je dat het een goed idee was? Dat het tussen ons ooit nog iets zou worden?''

''Ik vind je gewoon leuk, Zoëy. Te leuk om niet verliefd op je te worden. Ook al wist ik dat we uit elkaar gehaald zouden worden, ik kon het mijzelf nooit vergeven als ik je niet gekust had.''

''Het gaat dus alleen om jezelf. Is het niet?''

''Nee, Zoëy. Ik-''

Ik onderbreek hem. ''Mijn leven was een hel. Ik had iemand nodig. Ik dacht dat jij het was. Jij sprak mij valse moed in. Het is je gelukt om een gebroken hart te breken.'' Tranen lopen van mijn gezicht af. Hij weet niet wat hij mij aan heeft gedaan.

''Dat was nooit de bedoeling.''

''Nee, maar je wist het wel.''

''Zoëy, we kunnen nu wel ruzie gaan maken. Maar daar lossen we helemaal niks mee op.''

''Ga weg.'' Zeg ik.

''Zoëy...''

''Ik zei, ga weg!''

''We hadden ook ander afscheid kunnen nemen.''

''Ja. Dat kon, als jij niet zo egoïstisch was geweest.''

''Sorry.'' Is het laatste wat hij zegt voordat hij de deur uitloopt, de gang op. Wat heb ik gedaan? Vraag ik mijzelf af.

Gebroken val ik neer op bed terwijl er oceanen van mijn wangen aflopen.

Ik schrik van een hand op mijn rug. ''Zoëy...'' Hoor ik James zeggen. ''Alles komt goed.'' Ik schud mijn hoofd. Hij plaatst zijn hand onder mijn kin en draait het voorzichtig naar hem toe, zodat ik gedwongen word om naar hem te kijken. Als hij mijn betraande ogen ziet trekt hij mij tegen zich aan.

Als ik weer een beetje kan functioneren laat hij mij los en staat op. ''Ik moet gaan. Tot vanavond, dan breng ik je eten.'' 

Ik knik.

Hij verlaat de kamer en doet de deur achter zich op slot. Een zucht ontsnapt mijn mond en ik loop naar het grote raam die uitkijkt op de main ruimte. Tranen vormen weer als ik zie wie ik in het midden van de ruimte zie staan.

Jaxon.

Hij kijk naar mij. Onze ogen kruisen elkaar voor een lange tijd. Te lange tijd. Ik sta op en loop naar de badkamer toe.

De deur doe ik op slot. De kraan zet ik aan en ik kleed mij uit. Het warme water voelt vertrouwd over mijn huid. 

***

Dit is serieus het een na laatste hoofdstuk van deel 2. WHAT?!

Like?

Comment?

Share?

Xx