Gone Girl 1&2 [ Dutch ]

~ 19 ~

''Help me.'' Hoor ik iemand zeggen.

''Wie is dit?''

''Ik kan niet praten.''

''Hoezo niet? Wie is dit?''

''Harvey.''

''Waar ben je? Iedereen zegt dat je bent verdwenen.''

''Ik ben ontvoerd. Ergens in LA. Help.''

''Ik kom eraan.''

Hij hangt op.

Ik richt mij weer op de mevrouw. ''Ik moet gaan.''

''We kunnen je niet zomaar loslaten.''

''Ik moet hem redden! Hij heeft mij gered, nu moet het andersom ook gebeuren.''

''Wie redden? Waar heb je het allemaal over?''

''Harvey, het was Harvey die belde. Hij zei dat hij is ontvoerd en dat hij in LA is.''

''We kunnen je niet laten gaan, het zou tegen de wet zijn. Je mag nog niet het ziekenhuis uit. Je hebt ook een bank overvallen. We kunnen je echt niet laten gaan.''

''Ik wil niet onaardig zijn, Maar ik moet echt gaan.''

''Ik begrijp je situatie. Maar zoals ik net al zei, je hebt een bank berooft. Je mag dus niet gaan.''

Ik zucht. ''Dus?!'' zeg ik geïrriteerd.

''Het kan niet! Ik hoop dat je dat begrijpt.''

''Ik begrijp het, maar het is gewoon stom. Hij gaat dood als niemand iets doet. Dat zou ik mijzelf nooit kunnen vergeven.''

Er is een korte stilte.

''Je kan zeggen en zeuren wat je wilt, maar je zal hier voor de komende week blijven.''

''Dat is veel te lang!''

''Sorry, maar dat is niet mijn probleem.'' Ze loopt weg. 

Ik sluit mijn ogen en probeer aan een oplossing te denken. Na een uur heb ik nog geen idee. Het is moeilijk om uit dit politiebureau te ontsnappen. Ze hebben hier goede bewaking. Maar het moet mij toch lukken, het is de enige manier om het te laten werken. Ik bedenkt een heel plan in mijn hoofd, ik herhaal het een paar keer om het niet te vergeten. Eerst ontsnap ik hier in de nacht, dan moet ik aan geld zien te komen om het vliegtuig te nemen naar LA. Het enige probleem is hoe ik aan geld kom voor het vliegtuig. Dat er overal bewaking is, helpt ook niet mee. Ik besluit er een nachtje over te slapen. 

Maar na een paar uur ben ik nog steeds niet in slaap gevallen. Het blijft maar in mijn hoofd rondzweven. Iedere seconde die voorbijgaat, moet Harvey wachten. Ik moet hier zo snel mogelijk weg gaan. De enige manier om aan geld te komen is om het te stelen... Dat doe ik het liefst niet, maar ik heb geen andere keus. Het moet gewoon. Ik besluit morgen nacht weg te gaan. Ik ben nu nog te zwak om de lange reis te maken.

-

De volgende dag besluit ik heel de dag te gaan slapen zodat ik goed uitgerust ben. Ik wordt om 5 uur 's middags wakker. Stilletjes stap ik uit bed, ik zie een handtas staan, ik doorzoek het grondig. Ik spot ineens een pinpas. Ik kijk er even naar. Ik pak het snel en ga weer terug in het bed liggen. Ik zucht. Dat dit allemaal zo ver moet gaan.

Ik kijk weer op de klok als iemand mijn avondeten komt brengen. Het is 7 uur en het begint al donker te worden.

''Dank je.'' Zeg ik.

''Je bent erg in gedachte vandaag. Is er iets mis?'' Vraagt de mevrouw.

''Alles is oké. Het ligt waarschijnlijk aan de medicijnen.''

''Nou, dat weet ik nog net zo niet.''

''Ik heb een idee wat het anders zou kunnen zijn.'' Lieg ik. Ik hoop zo erg dat ze niet weet wat ik ga doen vanavond.

''Ok.'' Ze gaat weer weg. Ik zucht, dat ging maar net goed. Ik heb er geen zin in om te ontsnappen. Maar ik moet Harvey redden. Hij heeft mij ook al zo vaak gered. Ik kan hem nu niet zomaar achterlaten. 

Ik eet het bord rustig leeg en bereid mij alvast voor op wat er komen gaat. Ik bedenk een plan. Eerst doe ik net alsof er iets heel ergs is met mij, dan komt de ambulance, dan zorg ik ervoor dat ik uit de ambulance kan ontsnappen. 

Ik leg het bord naast mijn bed. De pinpas zit in mijn broekzak net als een wapen. De enige manier hoe ik ze kan overtuigen is als er echt iets aan de hand is. Ik kijk naar mijn arm. Hij is helemaal in verband. Nog steeds van de brandwond. Ik trek hem er in één ruk af en begin keihard te schreeuwen. ''Aaaaah! Iemand! Help!'' Er komt een mevrouw binnen rennen. Ze kijkt naar mijn arm ''Bel een ambulance!'' Schreeuwd ze. Ze rolt mij de ziekenboeg uit, naar de uitgang zodat ik sneller in de ambulance ben. 

Een minuut later hoor ik de sirenes al. Hij komt de bocht om racen. De achterdeuren slaan open en ik wordt erin gereden. Ik voel dat we weer beginnen te rijden. In de haast zijn er geen politiemensen mee gegaan. Dat maakt alles een stuk makkelijker. 

Na een paar minuten pak ik het wapen dat in mijn broekzak zit. ''Stop de ambulance. Nu!'' de ambulance stopt meteen. Ik doe de achterdeuren open en loop eruit. We staan in een steegje in New York. Ik ren ergens naartoe. Geen idee waar naartoe. Maar dat is nu niet belangrijk. Eerst moet ik weg komen van de mensen.