Gone Girl 1&2 [ Dutch ]

~ 5 ~

''Wow, het is een heel verhaal.''

Hij knikt. ''Heb je nog steeds pijn?''

''Ja, maar het is al minder dan eerst.''

''Oké, gelukkig. Wat gaan we doen als je uit het ziekenhuis mag?''

''Ik weet het niet, ik kan niet terug naar mijn huis. Als ik het een thuis kan noemen. Ze hebben mijn schuilplek gevonden.''

''Je zou met mij mee kunnen gaan, ik heb een huis groot genoeg voor twee families.''

Ik lacht. ''Ja, dat geloof ik zeker.''

''Dus, zou je mee willen gaan als dit over is?'' Zijn ogen staan onzeker, wachtend op een antwoord.

''Ja, natuurlijk! Heel graag zelfs!'' Ik lach naar hem. Het enige wat ik nu wil doen, is hem dicht tegen mij aanhouden. Maar dat kan nu niet.

Hij knikt en is duidelijk opgelucht dat ik ja zei. ''Ik ben blij dat je wakker bent, maar ik ben erg moe. Ik heb lang gewacht op het moment dat je wakker werd.'' Zegt hij.

''Ah, dat is super lief! Ik snap het als je wilt slapen. Ik kan op je letten terwijl je slaapt.''

''Oké, dank je wel. Ik zal aan een dokter vragen of er een extra bed in de kamer kan komen.'' Hij loopt weg. Ik kijk op de klok. 4 am. Het is echt super lief dat Shawn zo lang heeft gewacht. Ik hoor stemmen buiten de deur. ''Shawn! Zou ik een foto met je mogen? Please!'' hoor ik een meisje zeggen.

''Nee sorry, er is iets vreselijks gebeurd met iemand die veel voor mij betekent. Niet nu.'' Zegt Shawn.

Mijn hart lijkt een slag over te slaan. Hij zei dat ik veel voor hem beteken! 

''Please!''

''Nee, sorry.'' Hij doet de deur open. ''Alle fans ook, ze zijn heel aardig hoor. Maar ze moeten mij ook wel even met rust kunnen laten.''

''Ik zou denk ik zou denk ik hetzelfde doen hoor!''

Hij lacht. We worden onderbroken door geklop.

''Kom binnen.'' zegt Shawn. De deur wordt opengeduwd. Er staat een man in de deuropening.

''Mark!'' Zegt Shawn.

''Jezus, wat is er gebeurd?'' Zegt de man die blijkbaar Mark heet.

''Met mij?''

''Nee, met het meisje.''

''Er waren twee mannen die haar in elkaar hebben geslagen. Ze had het bijna niet overleefd door een schotwond.''

''Wow, lucky you.'' Zegt hij tegen mij.

''Ja, ik heb erg geluk gehad, maar dat het ik al heel mijn leven.''

''Nou, je bent al gekidnapped voor de derde keer. Dat noem ik nou niet echt bepaald geluk.'' Zegt Shawn.

''Nee inderdaad, maar ik het het alle drie de keren overleefd.''

''Ja, dat is wel waar.''

''Shawn, ik moet met je praten.'' Onderbreekt Mark ons.

''Oké, ik ben zo terug.'' Zegt Shawn tegen mij terwijl hij met Mark de deur uit loopt.

Na een paar minuten wachten komt Shawn terug.

''Heel erg sorry, maar er is een groot probleem thuis en ik moet er bij zijn om het op te lossen. Ik zal morgen terug zijn.''

''Oké,'' zeg ik teleurgesteld. 'Ik snap het.'' Zonder nog iets terug te zeggen loopt hij de deur uit. Op de gang zie ik Mark staan met een boos gezicht. Er is duidelijk iets aan de hand. Maar ik heb geen idee wat. Ik denk niet dat er een probleem is bij zijn huis. Ik had moeten vragen wat het wel is. Maar eigenlijk zijn dat helemaal niet mijn zaken.

Het een slechte eigenschap van mij dat ik zo nieuwsgierig ben naar alles. Het is altijd een soort excuus geweest als ik iets wou weten.

Ik zet mijn bed overeind en druk op het rode knopje. Er loopt een mevrouw binnen.

''Wat is er?'' Vraagt ze.

''Wanneer kan ik het ziekenhuis uit?''

''Ik zou het niet weten. We hopen zo spoedig mogelijk.''

''Ok, dank je.'' Daar heb ik dus niks aan. Ik zucht en besluit maar te gaan slapen.