Gone Girl 1&2 [ Dutch ]

~ 1 ~

Heyy, voor de mensen die nieuw zijn: welkom!

Voor de mensen die deel 1 hebben gelezen: dit is een tijdsprong van een paar jaar. Nu ben je dus op de hoogte, anders is alles misschien een beetje verwarrend.

***

Iemand pakt mij bij mijn lange, bruine haren vast en schopt mij onderuit. Shit, nee niet weer. Alsjeblieft, denk ik in mijzelf. Hardnekkig wordt ik in een zwart busje gegooid. Met mijn hoofd kom ik hard tegen de zijkant aan. Ik kreun het uit van de pijn. Mannen beginnen mij te slaan. Als ze klaar zijn lig ik roerloos op de koude vloer van het busje. Mijn handen en voeten worden bij elkaar gebonden met tape. Er wordt een zwarte zak over mijn hoofd getrokken. Ik voel dat het busje gaat rijden. 

Ik begin te trillen van angst en pijn. Uiteindelijk raak ik buiten bewustzijn, met de gedachte dat de hel weer is begonnen.

-

Iemand trekt de zak van mijn hoofd. Mijn ogen moeten wennen aan het licht. Ik zie dat een man bezig is met de tape tussen mijn handen en voeten los te snijden met een mes. Ik kan zijn gezicht niet goed zien. Ik zie dat hij ook ontvoerd is, hij heeft rode strepen om zijn polsen. Dat kan alleen door touw komen. Hij is dus geen vijand. Een zucht ontsnapt mijn mond. 

Hij kijkt naar mij. Mijn adem stokt. Ik ken hem!

''We moeten hier snel weg!'' Zegt hij in het Engels.

''Ik ken jou!'' Zeg ik terug in mijn beste Engels.

''Veel mensen kennen mij. Dit is nu niet het beste moment om te praten. We moeten hier zo snel mogelijk weg!''

''Oké, ik begrijp het. Ik moet één ding even vragen hoor. Jij bent Shawn Mendes toch? De beroemde zanger. Of ben ik nu aan het dromen?''

''Nee, je bent niet aan het dromen.'' zegt hij lacherig.

''Oh god, je bent nog mooier dan dat ik dacht! Oh mijn god, zei ik dat hardop?''

''Ja, dank je.''

Ik voel dat ik rood wordt.

''Je hoeft niet verlegen te zijn hoor. Jij ziet er ook niet verkeerd uit.'' Zegt hij met een glimlach.

''Je hebt geen idee hoe blij je mij maakt nu.''

''Nee inderdaad.'' Hij lacht, het klinkt hemels.

''We moeten hier nog wel weg komen.'' Zeg ik.

''Ja, kom. We zullen later nog wel even praten ofzo. Niet nu.''

''Oké, maar je moet wel iets weten.''

''Wat is het?''

''Ik ben al eerder is een keer ontvoerd. Ik ken de ontvoerders. Ze zijn erg slecht en je moet goed oppassen en wees snel! Ik houd niet om mensen te zeggen wat ze moeten doen, maar je moet mij volgen. Dat is de enige kans dat je het overleeft.''

''Oké, ik zal je volgen.'' zegt hij.

Ik knik en pak mijn wapen die ik altijd verstopt heb. Shawn deinst achteruit.

''Ik ga je niet schieten hoor.''

''Oké.'' Zegt hij ongemakkelijk. Ik trek met alle kracht de deuren van het busje open. Ik spring het busje uit. Shawn volgt mij. Ik zie dat we in een parkeergarage zijn. Maar ik heb geen idee waar in de wereld.

''Bescherm jezelf. Je bent erg bekend. Het helpt niet als er veel mensen achter ons aan zitten.'' Fluister ik. Hij knikt en trekt zijn capuchon omhoog. 

Ik ren stilletjes naar de trappen. Af en toe kijk ik of Shawn nog achter mij zit. Snel ren ik de trappen af, we zitten hoger dan dat we dachten. Maar eindelijk zijn we op begane grond. Ik ren zo snel mogelijk de garage uit. Met Shawn achter mij aan.

Ik kijk rond. Meteen herken ik waar we zijn. New York. Ik weet een hele goede schuilplek hier. ''Volg mij.'' Zeg ik.

''Wacht, we zijn in New York. Ik weet zeker dat ik herkend wordt!''

''Gewoon blijven rennen.''

Ik begin met te rennen, ik stop niet voordat ik bij het steegje ben. Ik kijk naar achter. Shawn is er ook bijna. Ik maak de deur alvast open. Als we allebei binnen zijn doe ik alle acht sloten op de deur dicht.

''Zijn we nu veilig?'' Vraagt hij buiten adem.

''Ja, ik hoop het.'' Zeg ik met een zucht.

''Ik heb niet eens je naam gevraagd.''

''Ik ben Zoëy.''

''Wow, dat is een mooie naam! Hoe oud je ben je?''

''19.''

''Dus Zoëy, vertel me over jezelf. Ik ben benieuwd.''

''Je wilt niet horen wat er allemaal is gebeurd in mijn leven. Het is vreselijk.''

''Dat is juist een reden om het te zeggen. Ik kan je helpen als je het er zwaar mee hebt.''

''Oké, alleen omdat jij het bent.'' ik glimlach naar hem. ''Uhm, hoe moet ik beginnen?''

''Gewoon vanaf het begin.''

''Het is moeilijk voor mij om het te vertellen. Ik hoop dat je dat begrijpt.''

''Ik zal er voor je zijn wanneer je het nodig hebt.''

''Dank je,'' ik schraap mijn keel en begin.