Daughter of the unknown [Dutch/Nederlands]✔️

Hoofdstuk 9

'Dat was geweldig Chloe,'  complimenteer ik haar. Verlegen wuift ze mijn compliment. 'Het was niks bijzonders hoor,' Nu valt ook Helena mij bij. 'Ze heeft gelijk,' Ik had gedacht dat haar gezicht niet roder kon worden. Echter, ziet haar gezicht eruit alsof ze elk moment in een fruitsoort genaamd de tomaat kan veranderen.

Vier ogen kijken mij aan. O jee, wat heb ik nu weer gemist. Hun serieuze blikken vervagen en in plaats daarvan beginnen ze te lachen.

'Een zus van mij kan je in ieder geval niet zijn,' merkt Chloe op. 'Dus we dachten: als die Goden jou niet erkennen, moeten we het zelf uit zien te vogelen,' vult Helena aan. Chloe kijkt haar mee haar ogen rollend aan. Ik houd met ingehouden adem mijn gegrinnik in. 'Dus, waar wachten we op?' zegt Chloe enthousiast.

'Wat zijn jullie nu weer van plan?' hoor ik verveeld achter me. Weer? Ik kijk hen aan. 'Weer?' Met een grijns kijken de twee meiden mij en Nemesis aan. Haar donkere ogen verraden, zoals gewoonlijk, geen vleugje van emotie.

'Laten we het erop houden dat er een rede is dat de school verderop gesloten is,' Mijn hersenen pijnigend denk ik na over iemand die ooit het woord "school" genoemd heeft.

'En tot slot, aan uw linkerzijde het Museum of Antique Arts,' Aeolus wuift buigend naar het gebouw met grote zuilen. Het ziet er net uit als een tempel, het Parthenon of zo. Mijn ogen dwalen af naar de gebouwen die in de buurt liggen. 'Wat is dat?' Ik wijs naar een verbrand uitziend huisje, wat verderop. Grote chemische kringen zorgen voor een patroon op de tegels, waarschijnlijk zeep en iets dat lijkt op chloor. Niet dat ik zo goed in scheikunde ben. 'Een oude school, niks bijzonders. Kom, ik wil je het beste koffietentje van het dorp laten zien!'...

'Ik weet nu in ieder geval wie niet aan mijn was mag komen,' Ik frons en kijk hen beschuldigend aan. Beide meiden lachen schaapachtig terug.

Een verveelde stem onderbreekt alweer. 'Hier vroeg ik niet om. Wat is jullie nieuwe plan?' Ik ben Nemesis nu al zat. De laxe toon waarop ze praat, haar onvermijdelijke doorzettingsvermogen en sarcasme.

'Zou jij wel graag willen weten, hè?' merk ik op. Oeps, herinner je eraan dat zij twee wel met haar "bevriend" zijn, in hoever je het vrienden kunt noemen. Helena haakt gelukkig haar arm in de mijne. 'Kom je, Delia?' Zonder ook nog maar iets te kunnen zeggen word ik meegetrokken, in de richting van het Artemis-Gebouw.

'Dus, vertel op,' zeg ik, zodra we in de privé suite van Chloe sluiten. Ze laat zich op haar brede, groene hemelbed vallen. Ik kijk mijn ogen uit en luister maar half naar hun ideeën. Iets over het uitvinden wie ik ben zonder erkent te worden, je kracht zien te vinden in een bepaald vak. Mijn gedachten dwalen echter al af.

De ruimte is namelijk megagroot, zelfs groter dan mijn kamer een aantal weken terug.

Alsof een ijsklontje langs mijn nek naar beneden loopt, ril ik. Waarschijnlijk maakt het John en Mary niet uit dat ik weg ben. Áls ze het opgemerkt hebben. Het pleeggezin is ontzettend groot. Ik heb 3 broertjes, 9 zusjes en een oudere broer. Het is vanzelfsprekend dat de enige waar ik een beetje mee op kon schieten Max, de oudste van de kinderen, was. Hij was vier jaren ouder dan ik. Toch hadden we veel lol samen. Het voelde af en toe alsof hij de enige was die mij leek te begrijpen. Snel pak ik mijn mobieltje erbij. Schnitzelcupcakes! Geen wonder dat ik van niemand iets hoorde, mijn telefoon is leeg! Rest in peace, buddy.

'Eh... heeft iemand toevallig een oplader?' vraag ik met een knalrood gezicht. Helena haalt een handvol witte en zwarte kabeltjes uit haar zak. 'Welke telefoon heb je?' Gauw ratel ik mijn model op. 'Heb je serieus dat oude model nog!?' Thanks, alsof het niet al erg genoeg was. 'Hier,' Ze gooit me een splinternieuwe Iphone aan.

'Houd maar, ik heb er genoeg,' Eigenlijk was ik niet van plan een nieuwe telefoon aan te schaffen. Ik heb deze oude baksteen vanaf mijn 6e verjaardag gekregen, in het opvangtehuis. Sinds dien koester ik het als mijn meest waardevolle bezit. Ook wil ik niet een soort steunfonds worden.

'Bedankt, maar ik kan het niet aannemen, H,' probeer ik, zo vriendelijk mogelijk. Maar nee hoor, de spontane bliksemschicht vat hem weer eens niet. 'Houd het, trouw ermee, maar geef het niet terug,' Ik weet dat ze het aardig bedoelde. Toch wellen in mijn ogen zich tranen door de herinneringen op. De telefoon weet ik in een perfecte worp op het bed te frisbeen, voordat ik overstuur de kamer uit ren....
-----------------
Hola mensen🙃!
Laten jullie even weten wat jullie er van vonden tot nu toe?
Stem als je het leuk vind en bla bla bla as usual ;)
Ook welkom; de nieuwe lezers!
Xx L.