Flirting with Danger

▪6▪

Το βασανιστικό εφταωρο έφτασε στο τέλος του και βιάστηκα να φύγω, για να προλάβω να κάνω έστω ένα μπάνιο πριν τη δουλειά.

Βγήκα γρήγορα απ'τον χώρο του σχολείου και έτρεξα μέχρι το σπίτι μου.

Μπήκα βιαστικά μέσα και έτρεξα στο μπάνιο, βγάζοντας και πετώντας τα ρούχα μου από δω κι από κει.

Μόλις μπήκα κάτω απ'το καυτό νερό οι μυς μου χαλαρωσαν, αλλά ήμουν ακόμα κάπως σφιγμένη, επειδή έπρεπε να βιαστώ για την δουλειά.

Βγήκα απ'το μπάνιο, τυλίγοντας μια πετσέτα γύρω απ'το σώμα μου, κι εκείνη τη στιγμή το κινητό μου άρχισε να χτυπάει.

Έτρεξα να το σηκώσω και είδα ότι ήταν η Νόρα.

"Ναι;" είπα λαχανιασμένη απ'το τρέξιμο, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσα να βάλω την μπλούζα της δουλειάς πάνω απ'το κεφάλι μου.

"Ουπς, συγγνώμη, σε διέκοψα από κάτι;" είπε πονηρά και στριφογυρισα τα μάτια μου.

"Λέγε τι θες Νόρα, πρέπει να ετοιμαστώ για την δουλειά"

"Πφ καλά, ξενέρωτη, σε πήρα για να σου πω αν θες να πάμε σε κάνα μπαράκι το βράδυ"

Ετριψα τους κροταφους μου. "Τι ώρα;"

Δεν θέλω να πάω, αλλά, η αλήθεια είναι, έχουμε καιρό να βγούμε με την Νόρα και δεν θέλω να της το χαλάσω.

"Κατά τις έντεκα, θα περάσω να σε πάρω με τον Ζακ"

Τέλεια, ελπίζω να έχω τελειώσει τα 'ιδιαίτερα' με τον Αξελ στις εννιά, για να προλάβω να-

Περίμενε, τι;

"Με τον Ζακ;" απόρησα.

"Εμ ναι, θα έρθει κι αυτός με την παρέα του, δεν σε πειράζει έτσι;" είπε διστακτικά.

Αναστέναξα. "Όχι, Νόρα, δεν με πειράζει"

"Τέλεια! Θα περάσουμε να σε πάρουμε το βράδυ, φιλία!" τσιριξε ενθουσιασμένη και έκλεισε το τηλέφωνο.

Αναστέναξα ξανά. Τέλεια. Τουλάχιστον αύριο δεν έχουμε σχολείο.

Πήγα στο δωμάτιό μου και έβαλα το παντελόνι και τα παπούτσια της δουλειάς -αφού την μπλούζα την είχα ήδη βάλει- και πήρα μια αλλαξια ρούχα σε μία τσάντα, βγαίνοντας τρέχοντας απ'το σπίτι.

Είχε πάει κιόλας 14:50. Πήρα το λεωφορείο, γιατι, παρολο που το σπιτι μου ειναι κοντα στη δουλεια, τωρα δεν προλαβαινω να παω με τα ποδια.

***

"Πολύ δουλειά έπεσε, Μαντι" μου είπε η Τζειν, χτυπώντας με απαλά στον ώμο.

Ξεφυσηξα συμφωνώντας και συνέχισα να μαζεύω τα πιάτα απ'το τραπέζι, που μόλις είχε φύγει ένα ζευγάρι.

Τελείωσα τη δουλειά μου και πήγα στο μικρό δωματιάκι του προσωπικού, που είχαμε για διάλλειμα, για να αλλάξω.

Έβγαλα την πόδια και τα ρολλερς μου και την στιγμή που βγάζω την μπλούζα μου, ανοίγει η πόρτα.

"Ω, Μαντ, συγγνώμη, δεν ήξερα ότι ήσουν εδώ" λέει ο Πιτερ γρήγορα και γυρνάει απ'την άλλη.

Γελάω, αλλά ταυτόχρονα ντρέπομαι. "Δεν πειράζει, απλά μπορείς να βγεις για να αλλάξω;" του λέω γλυκά και γνέφει αμίλητος, βγαίνοντας έξω.

Κοιτάω το ρολόι μου. 19:05. Η βάρδια μου τελείωσε κι εγω πρέπει να βιαστώ για τα 'ιδιαίτερα'.

Αλλάζω γρήγορα και βγαίνω τρέχοντας απ'το κτήριο, αφού πρώτα τους χαιρετήσω όλους.

Γαμωτο, το σπίτι του Αξελ είναι αρκετά μακριά από δω.

Τρέχω προς την κοντινότερη στάση λεωφορείου και, για καλή μου τύχη, εκείνη τη στιγμή έρχεται ένα.

***

Φτάνω μπροστά απ'το σπίτι του Αξελ και κοιτάω την ώρα. 19:28. Φτου, άργησα! Ελπίζω να μην είναι θυμωμένος.

Μπαίνω στο 'παλιό' κτήριο και βρίσκω την πόρτα τους. Χτυπάω το κουδούνι αγχωμένη και μετά από δύο λεπτά, η πόρτα ανοίγει.

Ένας μισογυμνος Αξελ εμφανίζεται μπροστά μου και ήδη νιώθω άβολα.

"Άργησες" λέει κάπως περίεργα.

"Ναι, συγγνώμη, απλά είχα δουλειά και το σπίτι σου είναι αρκετά μακριά, οπότε..."

Δεν λέει κάτι και νιώθω ακόμα πιο άβολα.

"Εμ, να περάσω; Ξες για να αρχίσουμε..."

"Ναι, φυσικά" μιλάει επιτέλους και κάνει στην άκρη να περάσω.

Μπαίνω μέσα και δεν κρατάω τον εαυτό μου απ'το να θαυμάσει ξανά το σπίτι του. Πραγματικά είναι απίστευτο.

"Πάμε πάνω" λέει απλά και αρχίζει να ανεβαίνει κάτι σκάλες.

Τον ακολουθώ αργά, προσέχοντας και θαυμάζοντας κάθε εκατοστό του σπιτιού του.

Αλλά μάλλον πήγαινα αρκετά αργά, γιατί γύρισε να με κοιτάξει και κατέβηκε γρήγορα προς το μέρος μου.

Μου πιάνει τον καρπό και ένας ηλεκτρισμός με διαπερνάει.

"Προχωρά" λέει σοβαρά και με κοιτάζει έντονα μέσα στα μάτια.

Ανατριχιάζω ασυναίσθητα και τον κοιτάω κι εγώ, το ίδιο έντονα, στα σκούρα κάστανα μάτια του.

Σκούρα κάστανα...

Συνεχίζω να τον κοιτάω, μέχρι που καταλαβαίνω τι κάνω και τραβάω απότομα το χέρι μου.

Σπάω την οπτική επαφή μας αρχίζοντας να ανεβαίνω τις σκάλες γρήγορα.

"Έλα πάμε" λέω ξερά, χωρίς να τον κοιτάω, και συνεχίζω να ανεβαίνω.