"Ωραίο δωμάτιο" λέω καθώς παρατηρώ το δωμάτιό του.
"Ευχαριστώ"
Σταματάω να κοιτάω και γυρίζω σε αυτόν. "Λοιπόν; Με ποιο μάθημα θες να αρχίσουμε;"
Χαμογελάει στραβά. "Με τα μαθηματικά"
***
Έχουν περάσει δύο ώρες.
Δύο βασανιστικές ώρες.
Η ύλη που έχει χάσει είναι πολύ και τα νεύρα μου είναι σπασμένα.
Αφήνω κάτω το βιβλίο μαθηματικών και τριβω τα μάτια μου.
Ξεφυσαω. "Φτάνουν τα μαθηματικά για σήμερα" λέω, αλλά δεν μου απαντάει.
Σε όλο το 'μάθημα' τώρα που το σκέφτομαι, ήταν λιγομιλητος.
Τον κοιτάζω για λίγο και στο τέλος αναστενάζω. "Οκ Αξελ, τι έχεις;"
Επιτέλους γυρίζει και με κοιτάει.
"Τίποτα" απαντάει μονολεκτικά και άτονα.
"Ναι, σίγουρα, αυτό είναι εμφανές" τον ειρωνεύομαι.
Στριφογυρίζει τα μάτια του ενοχλημένος. "Απλά... δεν με έχουν ξανά «στήσει» " λέει σιγανά. "Είσαι η πρώτη"
Χαμογελάω, αλλά του απαντάω σοβαρά: "Δεν είμαι σαν τα άλλα κορίτσια, Αξελ"
Γελάει άχνα. "Το ξέρω" ψιθυρίζει, αλλά τον ακούω.
Κοιτάω την ώρα. 21:30. Καλύτερα να φύγω για να προλάβω να ετοιμαστώ. Αν και δεν θα μου πάρει πολύ ώρα, θέλω να είμαι σίγουρη.
Σηκώνομαι απ'την καρέκλα που καθόμουν, τινάζοντας τα ρούχα μου, και παίρνω την τσάντα μου.
"Λοιπόν, πρέπει να φύγω" λέω και γυρίζει να με κοιτάξει.
"Γιατί;" ρωτάει και τον κοιτάω περίεργα.
"Δεν... νομίζω να σ'ενδιαφέρει" λέω, όσο πιο ευγενικά μπορώ, και βγαίνω απ'το δωμάτιό του.
Κατεβαίνω γρήγορα να φύγω απ'το σπίτι του, αλλά όταν είμαι στην εξώπορτα νιώθω ένα χέρι να αρπάζει το δικό μου.
"Αύριο, την ίδια ώρα, για ιδιαίτερα" νιώθω την ανάσα του στο λαιμό μου και ανατριχιάζω. Ξανά.
Τι έχω πάθει σήμερα;
"Ε... εμ.. οκ" λέω και βγαίνω τρέχοντας απ'το σπίτι.
Όταν πλέον βρίσκομαι έξω στον καθαρό αέρα, ανασαίνω ξανά κανονικά.
Τι στην ευχή συμβαίνει μαζί μου;
Παίρνω μερικές βαθιές ανάσες και ξεκινάω να περπατάω για το σπίτι μου.
***
"Ναι, Νόρα;" λέω καθώς φοράω το μαύρο, στενό φόρεμά μου.
"Σε μισή ώρα θα έρθουμε να σε πάρουμε, είσαι έτοιμη;"
"Ν-Ναι" λέω κι επιτέλους κουμπωνω το φόρεμα και ξεφυσαω.
"Ωραία, τα λέμε σε λίγο, φιλάκια!"
"Φιλιά" λέω και το κλείνω.
Πηγαινω στο δωματιο μου και παιρνω το μικρο, μαυρο τσαντακι μου, που ταιριαζει με το φορεμα, και βαζω μεσα το κινητο μου, υγρα μαντηλακια και το μπορντο κραγιον μου, μηπως χρειαστει να το φτιαξω στο κλαμπ.
Γενικα, δεν μου αρεσει να βαφομαι γι'αυτο και εβαλα μονο ενα μπορντο κραγιον.
Γαμωτο, δεν βρισκω το πορτοφολι μου. Που στην ευχη το εχω αφησει;
Κανω το σπιτι φυλλο και φτερο δυο φορες, αλλα τιποτα.
Αρχιζω να αγχωνομαι. Αν το εχασα, πεθανα. Εκει μεσα εχω τον μισθο μου και την ταυτοτητα μου.
Κι εκει που εχω αρχισει να φρικαρω, χτυπαει το κουδουνι.
Παω μηχανικα στην πορτα, ακομα αγχωμενη και νευρικη, και την ανοιγω.
Ο επισκεπτης, ομως, με κανει να ξεχασω τα παντα και να τον κοιταξω μπερδεμενη.
"Αξελ;"
BẠN ĐANG ĐỌC
Flirting with Danger
Teen Fiction"ₙₒₜₕᵢₙg ᵢₛ ₘₒᵣₑ dₐₙgₑᵣₒᵤₛ ₜₕₐₙ ₐ bₒy wᵢₜₕ cₕₐᵣₘ" "Τι θες παλι;" τον ρωτάω αγανακτισμένη. "Να μείνεις μακριά του!" "Γιατι;" "Γιατί το λέω εγω!" "Και ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις τι θα κανω;" σταυρωσα τα χέρια μου κάτω απ'το στήθος μου. Με πλησιάζ...
