Flirting with Danger

▪12▪

"Μαντ;"

Ανασαινω βαρια και κοιταω τρομαγμενη γυρω μου, οπου βλεπω τον Αξελ να με κοιταει ανησυχα αγουροξυπνημενος.

Για λιγο επικεντρωνομαι στο πως πεφτουν τα μαλλια του στο προσωπο του και πως το στερνο του ανεβοκατεβαινει ρυθμικα, αλλα, συντομα, εικονες απο τον εφιαλτη ερχονται ξανα στο μυαλο μου.

"Π-Που ειμαι;" οι ανασες μου ειναι ακομα βαριες και ασταθεις, καθως προσπαθω να συνηθισω την οραση μου στο σκοταδι.

"Σπιτι μου, αλλα δεν ειναι αυτο το θεμα. Μαντ, εισαι καλα; Τι εγινε;" με ρωταει με την βραχνη φωνη του και νιωθω να τρεμω.

Δυστυχως, οχι απο την παρουσια του διπλα μου.

"Εγω.. Εγω.. Πρεπει ν-να φυγω..." σηκωνομαι γρηγορα και με τρεμαμενες κινησεις, κατεβαινω απο το κρεβατι.

Μονο τοτε παρατηρω οτι φοραω μια φαρδια, μαυρη μπλουζα, αλλα δεν δινω περαιτερω σημασια και ψαχνω για το φορεμα και τις γοβες μου.

Τα βρισκω πεταμενα σε μια γωνια και τα παιρνω γρηγορα στα χερια μου. Πλησιαζω την πορτα του δωματιου, οσο μπορω πιο σταθερα, γιατι τα ποδια μου τρεμουν.

Ενας απο τους χειροτερους εφιαλτες μου... Μπορω να τους αντεξω ολους, αλλα οχι και αυτον. Οχι αυτον..

Δακρυα πανε να κυλησουν, αλλα τα σκουπιζω γρηγορα και ξεκιναω να κατεβαινω τις σκαλες.

"Μαντ! Μαντισον, περιμενε!" ακουω τη φωνη του Αξελ πισω μου, ομως δεν σταματαω.

Οταν πλεον εχω φτασει στο κατω πατωμα, κοιταω γυρω μου για την εξωπορτα και νιωθω ετοιμη να πεσω κατω. Μερικα δακρυα εχουν φυγει απο τα ματια μου και θελω απεγνωσμενα να παω σπιτι μου.

Οταν βρισκω την εξωπορτα, τρεχω γρηγορα προς αυτη και την ανοιγω.

"Μαντ!" το δυνατο χερι του, τυλιγεται γυρω απο το αδυναμο δικο μου και με τραβαει κοντα του.

"Τι κανεις, που πηγαινεις ετσι μεσα στη νυχτα; Αν παθεις κατι, εγω τι θα κανω;!" φωναζει και περναει το χερι του μεσα απ'τα μαλλια του.

Τον κοιταζω βουρκωμενη.

Στο τελος ξεσπαω σε κλαματα και πεφτω στην αγκαλια του. Τον κραταω σφιχτα και χωνω το κεφαλι μου στο στερνο του, κλαιγοντας με λυγμους.

Αυτος φαινεται αιφνιδιασμενος, αλλα τυλιγει γρηγορα τα μεγαλα του χερια γυρω μου και με τραβαει ακομα πιο κοντα του.

"Σσς, Μαντ, ολα θα πανε καλα. Ειμαι εγω εδω" ψιθυριζει στο αυτι μου.

Τιποτα δεν θα παει καλα, σκεφτομαι μεσα στο θολωμενο μου μυαλο και κρυβομαι πιο πολυ στο στερνο του.

Επειτα απο μερικα λεπτα, νιωθω να ηρεμω και χαλαρωνω το κρατημα μου γυρω απο τη μεση του Αξελ.

Μολις το αντιλαμβανεται αυτο, περναει τα χερια του γυρω απ'τα ποδια μου και τη μεση μου και με κουβαλαει ξανα μεχρι πανω, στο δωματιο του.

Με ξαπλωνει στο κρεβατι και ξαπλωνει κι αυτος διπλα μου, τυλιγοντας το χερι του γυρω μου.

"Εισαι καλα;" ψιθυριζει και γνεφω καταφατικα, παρολο που δεν ειμαι.

"Θες να μιλησεις γι'αυτο;" με ρωταει.

"Θελω μονο να παω σπιτι" ψιθυριζω αδυναμα και χαμηλωνω τα ματια μου.

Μια σιωπη απλωνεται σε ολο το δωματιο.

"Κοιμησου Μαντισον. Ειναι 3 το χαραμα" λεει τελικα και σφιγγει πιο πολυ το χερι του γυρω απο τη μεση μου.

Βαζω τα χερια μου στο στερνο του, κρατωντας σφιχτα τη μπλουζα του στη χουφτα μου, και κλεινω τα ματια μου.

Ο υπνος δεν αργει να με παρει και ελπιζω χωρις εφιαλτες, αυτη τη φορα..