Flirting with Danger

▪15▪

Μουγκριζω απο ενοχληση και τραβαω το χερι μου απ'το δικο του.

"Δεν στο ζητησα. Θα παω με τα ποδια"

"Κι εγω δεν σε ρωτησα. Θα σε παω με το αμαξι"

Τα νευρα μου.

"Ειπα οχι. Σταματα τωρα και ασε με να φυγω!" γρυλιζω και τον προσπερναω.

"Δεν εχεις να πας πουθενα!" λεει και με ξαναπιανει απ'τον καρπο.

"Αξελ, παρε το κουλο σου απο πανω μου, μη σφαχτουμε εδω περα! Σου ειπα θα παω μονη μου και αυτο θα κανω!" ελευθερωνω για αλλη μια φορα το χερι μου και τρεχω προς τα κατω, πριν προλαβει να κανει κατι.

Ανοιγω γρηγορα την εξωπορτα και αρχιζω να τρεχω οσο πιο γρηγορα μπορω, για να του ξεφυγω και να με χασει.

Καποια στιγμη, αρχιζω να γελαω. Κατα βαθος, εχει πολυ πλακα ολο αυτο. Να ειμαι ξυπολητη στον δρομο και ο καθαρος αερας να πεφτει πανω μου, δροσιζοντας με.

Οταν πλεον ειμαι σιγουρη οτι εχω απομακρυνθει αρκετα, σταματαω και παιρνω βαθιες ανασες, αρχιζοντας να περπαταω.

Τελεια. Τωρα εγω θα διανυσω ολη αυτη τη διαδρομη μεχρι το σπιτι, ξυπολητη.

Τουλαχιστον εχει λιγο κοσμο. Μη γινω και τελειως ρεζιλι.

Ξαφνικα, ετσι οπως περπαταω χαλαρα, νιωθω δυο χερια να τυλιγονται γυρω μου και βγαζω μια στριγκλια.

Αρχιζω να κοπανιεμαι, χωρις αποτελεσμα, γιατι ο τυπος ειναι πολυ δυνατος.

"Ω, ελα τωρα!" αναφωνω αγανακτισμενη, μολις βλεπω το ατομο που με αρπαξε, και ξεφυσαω.

"Την επομενη φορα, τρεχα πιο γρηγορα" λεει στο αυτι μου, καθως ανοιγει την πορτα του συνοδηγου και με βαζει μεσα.

Ρουθουνιζω θυμωμενη και χτυπαω τα ποδια μου κατω. Μολις μπαινει κι αυτος στο αμαξι, γυριζω αμεσως προς το μερος του και αρχιζω να του φωναζω.

"Πας καλα; Γιατι το εκανες αυτο; Πρωτον, με κοψοχολιασες και δευτερον, δεν ηθελα να με πας εσυ σπιτι! Τι δεν καταλαβαινεις;!" λεω εκνευρισμενη και γυριζω την πλατη μου σε εκεινον, σταυρωνοντας τα χερια μου.

Περνανε μερικα λεπτα σιωπης, μεχρι που τον ακουω να γελαει.

"Τωρα γιατι γελας; Να μου σπασεις τα νευρα θελεις;" λεω δυνατα και γυριζω ξανα να τον κοιταξω.

"Παντα τοσο πεισματαρα εισαι; Κανεις σαν παιδι" λεει χαμογελωντας, κοιτωντας τον δρομο μπροστα του.

Ε οχι. Αυτο ηταν.

Γυριζω προς την πορτα και προσπαθω να την ανοιξω για να βγω εξω.

"Τι κανεις εκει!" φωναζει ο Αξελ μολις με βλεπει και απλωνει το χερι του προς το μερος μου, στριβοντας αποτομα το τιμονι και σταματωντας στην ακρη του δρομου.

Επαθα ενα μικρο καρδιακο, ομως δεν το εδειξα, και ανοιξα κανονικα την πορτα, βγαινοντας εξω και περπατωντας ευθεια μπροστα μου.

"Μαντισον!" φωναζει ο Αξελ και, αφου κλεισει τη μηχανη και παρει τα κλειδια, τρεχει προς το μερος μου.

Αρπαζει το μπρατσο μου και με γυριζει προς το μερος του.

"Πας καλα; Να σκοτωθεις θελεις;" φωναζει μεσα στη μουρη μου και στριφογυριζω τα ματια μου.

"Σου ειπα απ'την αρχη, οτι δεν ηθελα να με πας εσυ σπιτι. Ας με ακουγες" του λεω αδιαφορα και παω να συνεχισω τον δρομο μου, ομως σφιγγει περισσοτερο το κρατημα του.

"Εισαι τοσο... τοσο σπαστικη, Θεε μου! Γιατι εισαι τοσο πεισματαρα και δεν ακους κανεναν, μου λες;" φωναζει ξανα και αγανακτω.

"Ωχου ρε Αξελ, παρατα μας" λεω και τον προσπερναω, τραβωντας το χερι μου.

Περπαταω λιγα μετρα και, επιτελους, πιστευω οτι τα παρατησε. Ναι... μακαρι να το εκανε!

Γιατι λιγο μετα, δυο χερια τυλιχτηκαν στα ποδια μου και βρεθηκα αναποδα, στον αερα.

Αυτη τη φορα, δεν εκανα καν τον κοπο να ουρλιαξω. Απλα ξεφυσηξα και βολευτηκα καλυτερα στον ωμο του.

"Θα φας μπατσες οταν με αφησεις κατω" τον απειλω και γελαει.

"Να το ξερεις, μωρο μου. Οσο πεισματαρα εισαι εσυ, αλλο τοσο ειμαι κι εγω"

"Σε μισω" λεω και στριφογυριζω τα ματια μου ακομα μια φορα.

-------------
Συγγνωμη που εκανα τοσο καιρο να ανεβασω:((

Το επομενο θα ειναι μεγαλυτερο προμις

-Σοφ