Flirting with Danger

▪8▪

Τον κοιταζω παραξενεμενη, αλλα κυριως σοκαρισμενη, γιατι πως ξερει που μενω;

Αλλα, ελα τωρα, ειναι ο Αξελ Ριβερα, μελος μιας απο τις πιο επικινδυνες συμμοριες του Μεξικου, φυσικα και θα ηξερε που μενω.

Ο Αξελ με σκαναρει με τα ματια του απο πανω εως κατω και ξαφνικα, νιωθω τον αερα βαρυ και το χωρο γυρω μου να μικραινει.

"Ξεχασες αυτο σπιτι μου" λεει και απλωνει το χερι του, μην αφηνοντας το βλεμμα του απο πανω μου.

Με δυσκολια γυρναω το δικο μου βλεμμα προς το χερι του, οπου βλεπω... το πορτοφολι μου.

Ανακουφιση με κατακλυζει αμεσως και βγαζω μια κραυγη χαρας.

"Δεν το πιστευω! Το εψαχνα σε ολο το σπιτι! Σε ευχαριστω!" λεω και παιρνω το πορτοφολι μου απο το χερι του.

Επιτελους με κοιταει και ανοιγει το στομα του για να πει κατι, αλλα..

"Αντε Μαντ, μπες στο αμαξι!" η φωνη της κολλητης μου, συνοδευομενη απο μια κορνα αυτοκινητου, ακουγεται.

Κοιταω απολογητικα τον Αξελ και αρπαζω το τσαντακι μου, ενω φοραω τις γοβες μου.

Κοντοστεκομαι για λιγο και τον κοιταω αμηχανα.

"Εμ.. και παλι ευχαριστω... Τα λεμε" και με αυτο τον αφηνω και κατευθυνομαι προς την κολλητη μου και το αγορι της.

"Οκ, θα μου τα πεις ΟΛΑ" λεει η Νορα μολις μπαινω στο αμαξι.

Κοκκινιζω και κατεβαζω το κεφαλι μου. "Οχι τωρα, Νορα" λεω μεσα απ'τα δοντια μου και την ακουω να γελαει πονηρα.

"Ωραια, αλλα δεν μου ξεφευγεις!"

Καθομαι αμιλητη μεχρι να φτασουμε στο κλαμπ. Μπαινουμε μεσα και σαρωνω το χωρο με το βλεμμα μου.

Τιποτα το ιδιαιτερο. Οπως ολα τα συνηθισμενα κλαμπ. Μυρωδια ποτου, καπνος απο τσιγαρα παντου, μεθυσμενοι και μεθυσμενες, ζευγαρακια που φασωνονται, ατομα που χορευουν... Δεν με εκπλησει κατι.

Προχωραμε προς κατι καναπεδες, οπου βρισκουμε και τους φιλους του Ζακ. Ενας απ'αυτους, ο Χιουγκο, με γουσταρει. Το ξερω, γιατι μου το εχει πει η Νορα, της ειχε ζητησει κονε. Και το οτι βρισκεται εδω, με κανει να νιωθω αβολα.

Καθομαι σε ενα απο τους δυο καναπεδες, διπλα στην Νορα.

"Παιδια, να σας συστησω. Μαντ, απο δω ο Λουις, ο Ραφαελ, ο Χιουγκο και ο Αλμπερτο. Παιδια, απο δω η Μαντισον" λεει ο Ζακ και τους χαιρεταω ολους ντροπαλα.

"Χευ, Μαντι, πως παν' τα κεφια;" με ρωταει προσχαρα ο Αλμπερτο και του χαμογελαω.

Φαινεται πολυ φιλικος αυτος.

Για λιγο πιανω κουβεντα μαζι του και η ωρα μου περναει ευχαριστα. Ειναι πολυ αστειος και καλη παρεα. Χαιρομαι που τον γνωρισα.

"Τι λες Μαντι, παμε να χορεψουμε;" μου κλεινει το ματι και γελαω. Ξερω οτι το κανει στην πλακα, ετσι δεχομαι.

Με πιανει απ'το χερι, οδηγωντας με στο κεντρο του κλαμπ. Αρχιζουμε να χορευουμε και πραγματικα, περναω πολυ καλα μαζι του.

"Ωστε, του αρεσεις του φιλου μου, ε;" με ρωταει πονηρα και σταματαω για λιγο.

Καταλαβα αμεσως για ποιον λεει.

Υστερα ξεφυσαω. "Δυστυχως, ναι"

"Και γιατι δυστυχως μαρη σκουληκαντερα;"

Γελαω λιγο πριν απαντησω: "Καταρχας, λυπαμαι πολυ, γιατι εγω δεν μπορω να ανταποκριθω στα συναισθηματα του. Ευτυχως η δυστυχως, δεν μου αρεσει. Τον βλεπω τελειως φιλικα και δεν θελω να τον πληγωσω" μουτρωνω στο τελος της προτασης.

"Ουαου, Μαντισον Κλαρκ, μπορω να εγγυηθω οτι εχεις μια χρυση καρδια!" λεει εντυπωσιασμενος.

Γελαω ξανα, αλλα με σταματαει: "Οχι, αληθεια. Αλλες θα το ειχαν παρει πανω τους και, μη σου πω, οτι θα επαιζαν κιολας μαζι του. Οποτε, ναι, εχεις μια καλη καρδια!"

Κουναω το κεφαλι μου χαμογελωντας, χωρις να πω τιποτα, και συνεχιζουμε να χορευουμε.

Υστερα, ομως, απο ενα λεπτο, ο Αλμπερτο γερνει προς το μερος μου και ψιθυριζει. "Ουαου, δεν ξερω τι στην ευχη σημερα, αλλα μαλλον ολοι σε θελουν δικια τους"

Γελαω δυνατα και τον κοιταω. "Και απο που το εβγαλες αυτο το συμπερασμα;" ρωταω ευθυμα.

"Γιατι αυτος ο τυπος εκει περα σε εχει φαει με τα ματια του. Και νομιζω θελει να με σκοτωσει" παιρνει ενα ψευτικο, τρομοκρατημενο υφος και γελαω ακομα πιο δυνατα.

"Τι ειναι αυτα που λες;"

"Ναι καλε, γυρνα να δεις!"

Ρολλαρω τα ματια μου παιχνιδιαρικα και γυρναω προς το μερος που μου υποδεικνυει ο Αλμπερτ. Και παγωνω. Γιατι εκει, απεναντι, στεκεται ο Αξελ και τα ματια του δεν θα μπορουσαν να ειναι πιο μαυρα απ'οτι τωρα.

------------
ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΓΦΦΦΦ