ကိုယ္တိုင္အသက္ရွဴ သံကို နားထင္ကေသြးေၾကာေတြကအစ ျပန္ၾကားေနရတယ္ ။ တိုးတိတ္စြာပင့္သက္ရႈိက္ရတဲ့ ေလက ခ်ိဳၿမိန္တယ္ ။ ခြက္ဝင္ေနတဲ့ ခါးရုိးတစ္ေလ်ွာက္ကို လန္ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေတြဟာ စိမ္ေျပနေျပပြတ္သပ္လိုက္ကာ ေနာက္ေတာ့ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာထြက္သြားတဲ့ တင္ၾကားေျမာင္ေလးကို အေပါက္ဝေလးေပၚလာေအာင္ အသာအယာဟေစတယ္ ။
လန္႔ ေျခေထာက္နွစ္ေခ်ာင္းၾကားက မေသးမသြယ္ ခါးကိုအားျပဳကာညစ္ကိုင္ၿပီး ပြင့္ဟစိုအိေနတဲ့ Xavier ရဲ႕အတြင္းထဲကို ခရီးဆက္တယ္ ။
" အာ့ ...... "
သက္ျပင္းရႈိက္သံနဲ႔အတူ ျဖာထြက္သြားတဲ့ ညည္းသံသဲ့သဲ့ကို Xavier ကျပန္ထိန္းသိမ္းလိုက္တယ္ ။
လန္ က ပတ္ဝန္းက်င္ကို စိုးရိမ္စြာ လွည့္လည္ၾကည့္လိုက္တယ္ ။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ လန္ တို႔ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ ဘယ္သူ႔မွမရွိသလို အေရွ႕ဘက္မွာလည္း လူအနည္းငယ္မ်ွသာရွိတယ္ ။ တခ်ိဳ႕ထိုင္ခံုကသူေတြဆို လူရွိေနတာသာျမင္ရတယ္ ... ဘာရယ္ညာရယ္ သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရတာေၾကာင့္ ထင္တာထက္ အမ်ားႀကီး စိတ္ခ်ရတယ္ ။
လန္ဟာ ထိုင္ခံုေပၚကေန ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ထိုင္လိုက္ၿပီး Xavier အတြင္းသားေတြကို ေနရာမလြတ္ေအာင္ ပြတ္တိုက္ေပးတယ္ ။ သူ႔ဘက္က လႈပ္ရွားဖို႔က သိပ္အဆင္မေျပတာေၾကာင့္ Xavier ရဲ႕ ခါးကိုသာ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္နဲ႔ ေဆာင့္ ေဆာင့္ ၿပီး ထည့္သြင္းရတယ္ ။
Xavier ကေတာ့ အသံမထြက္ေအာင္သာ နႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ခဲေနတယ္ ။ ထိုင္ခံုေတြၾကားမွာ က်ပ္ညပ္ေနတာေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ေျခေထာက္ေတြေတာင္ က်င္တတ္လာၿပီ ။
" လန္ .... ျမန္ျမန္ေလး "
" ၿပီးေတာ့မွာလား ? အခုမွ အစပဲရွိေသးတယ္ "
" မဟုတ္ ..... ဟာ႕ ..... ငါ့ေျခေထာက္ "
" နာေနၿပီလား ? ခဏေစာင့္ "
