Se7en Deadly Sins || BTS Fanfiction

열셋: Thirteen

열셋: Thirteen

Lying is done
With Words
And also
With Silence

Yoon-ah's Point of View

Noises.

Faint voices.

I heard screams.

I knew that voice.

That voice that I used to hear.

That voice that I loved to hear.

"Run..."

That's the exact word that I heard before running away. Tumakbo ako kung saan ako dadalhin ng mga paa ko.

I kept on running while tears running down my face.

I need to get out of here...

"Yoon-ah!" Bigla naman akong napaupo dahil sa isang sigaw na narinig ko. I suddenly groaned. Kinapa ko yung leeg ko dahil biglang kumirot yung sugat ko. "What happened?" Isang nag-aalalang Seokjin ang tumambad sa harap ko.

I frowned. 'How do I end up here?' I asked at the back of my mind.

Nalipat naman ang mata ko sa lalaking nakaupo sa may tapat ng kama na hinihigaan ko. He has his bored and cold expression. "Glad, you're awake." He said with sarcasm. 

'Min Yoongi..' I gritted my teeth.

He smirked.

He already knew my secret.

He already knew that I can talk.

Ramdam ko sa tingin niya yung galit. I lied to them. Alam ko na ayaw niya yung mga ganong klaseng tao.

"Yoongi hyung brought you here. Nakita ka niyang nawalan ng malay sa may tapat ng building." Hoseok explained it to me. He gave me his angelic smile and offer his food. I shook my head. "It's for you, dummy. You've been asleep for a day." Halos mabitawan ko yung binigay niya sa akin.

"What? Speak up, you little li--"

"Yoongi hyung, stop interrogating her. Let her rest." Namjoon said. I sighed. Bakit ba ako naiipit sa kanilang pito?

Fate really wants me to suffer huh.

"For fucking sake, I'm not. She's just lying to us. Pathetic." sambit niya. Natahimik naman ang lahat.

The way he said those words... it freaking hurts.

"Hyung?" tanong naman ni Jeon. He's standing at the doorway. "What do you mean?" He asked.

Nakita ko na tumayo si Yoongi. He's already spilling my secret. "You see this girl?" He pointed me. "She can fucking speak."

I didn't move nor look away. Nang bitawan niya ang mga salita na iyon ay naghanda na ako. Napagdaan ko na naman ang mga ito.

Yung samplain ka ng masasakit na salita galing sa mga tao na akala mo ay hindi ka iiwan kahit anong mangyari.

I met their gazes. Wala naman na akong magagawa. Nasabi na siya yung matagal ko na dapat sinabi sa kanila.

"What the fuck?" That's probably Jimin. His gaze were kinda scary. "You lied...?" hindi niya siguradong tanong.

Tumayo naman ako sa pagkakahiga ko. Napansin ko din na iba na yung damit ko pero wala na doon ang isip ko. I needed to get out of here right now.

"Speak for once." Yoongi said with a grin. I glared at him. "I hate people who lie. Tsk." He said. Umupo na ulit siya sa upuan niya. Nakatingin pa din sila sa akin. Nasaan kaya si Kim?

"Hyung, stop talking nonsense." Jeon said while walking towards my direction. "She's scared of you, you know." He stated.

"I'm not." I said aloud. Natigilan naman silang lahat nang magsalita ako.

I saw Hoseok fell into his seat. Jeon's frowning at me. Nabitawan niya rin yung hawak niya. Namjoon is shocked too. He even broke the lamp shade beside the bed I occupied.

Pinipigilan naman ni Seokjin si Jimin. "Why? Ginagago mo ba kami?" Jimin asked. Tumulong na din si Hoseok at Namjoon.

Yoongi just shrugged. "I knew it. She will just bring chaos." natatawa niyang sabi sa akin at saka inirapan ako.

Chaos? Lahat yata ng puntahan ko ay ganon ang ending ko.

Hindi ako nagsalita sa kanya kahit na gusto ko pang magpaliwanag. Maybe ito na yung best way para hindi na ako maging involve sa kanila.

In this way, hindi ko na magugulo ang buhay nila.

"Jwesonghamnida." I mumbled. Hinawakan naman ni Jeon ang palapulsuhan ko. "Sorry. I really lied. Let go." I pleaded.

"Why?" He whispered.

"Let go." ulit kong sabi sa kanya.

"You let her go, maknae." I heard Kim said. Nandito na pala siya. Binitawan naman ako ni Jeon. He just stared at me.

"Thank you and sorry." sabi ko naman sa kanila bago ako umalis ng kwarto. Hindi ko alam kung nasaan ako. Wala din akong phone dahil na kay Jeon pa ito. Hindi ko na din iyon kinuha. Mukhang mahaba-habang paglalalakad ang gagawin ko.

Hindi nila ako pinigilan ng tumakbo ako. Dapat lang naman iyon, hindi ba?

Nakalabas ako ng building. Hindi ko alam kung nasaan akong parte ng school. Mukhang ito yung dorm nila. Pansin ko na walang tao ang nakatira sa building na iyon. Exclusive lang siguro sa kanilang pito iyon.

"Yoon-ah!" Isang mahigpit na yakap ang sumalubong sa akin. Napatingin naman ako sa kanya. "You don't know me?" She asked. I miss them. 

"May amnesia ka ba? Hmmmm, ikakasal ka na kay este sa manok ko?" Leesa asked. Medyo naguluhan ako sa tanong niya sa akin. She looked at me from head to toe. "Ang hirap mong iwanan! Lagi ka nalang nasasaktan.."

Napatawa naman ako ng mahina. "You know me, lapitin ako ng disgrasya." biro ko naman.

"Yah! Dapat nag-iingat ka Yoon-ah. Halos mamatay na naman kami sa kaba ng nawala ka na naman. Last time ay halos himatayin na kaming dalawa. You ended up in the hospital again." Jessica explained. Mukhang nag-aalala talaga sila. "We tried to go there but we failed. Alam mo naman na exclusive yung building na yan sa pitong lalaki na iyon." inis na sabi niya.

"Oo nga! Halos akyatin namin yung building para makapasok lang!" dagdag pang sabi ni Leesa. "Pero wait, bakit parang umiyak ka? Anong nangyari sayo?"

I sighed. "They already know." panimula ko. Hinila naman nila ako sa isa sa mga benches na malapit dito. Naupo kami doon. "Alam na nila na nakakapagsalita ako. Mukhang nagalit sila kasi parang ang lumalabas ay niloko ko lang sila. I know na mali yung ginawa ko but I have my own reasons to do that. Kaya ang ending ko ay tumakbo na naman ako." I explained to them.

Tinapik ni Jess ang balikat ko. She gave me a reassuring smile. "You know what, kung galit sila then go. We understand you Yoon kaya hindi mo sinabi sa amin noong una. If they can't understand it then wala na tayong magagawa." She replied.

Napatango naman ako. "Hayaan muna natin sila kung anong trip nila. Basta nandito kami for you." Leesa said. Ginulo ko naman ang buhok niya. "Yah! Not my precious bangs!" bawal niya sa akin.

I chuckled. "Thank you!" masayang sabi ko sa kanila. Mukhang okay na ako na mag open sa kanilang dalawa. "I will tell my story. Just please, don't tell them." I mumbled.

---

A/N: Medyo bitin no? Hahaha.

I'll publish another short story haha. Soon. Maybe this week. Haha. Kapag napost ko siya ay completed na para hindi po kayo mabitin kaya mabagal ang ud ko haha.

Laters XX