Se7en Deadly Sins || BTS Fanfiction

서른여섯: Thirty Six

서른여섯: Thirty Six

💜—————————💜

«Yoona's Point of View»

"Saglit lang!" awat ni Jessica. Kanina pa kami tumatakbo pabalik ng suite namin. "Alam niyo naman na hindi mahaba ang legs ko!" reklamo niya sa amin. Aish, this girl. Sabagay, inamin niyang maiksi ang legs niya.

"Bakit ka ba kasi nag heels?" tanong ni Leesa habang pinagmamasdan ang kalagayan ni Jess. Hindi ko alam kung maawa ako o matatawa sa kanya. "Hala ang bilis ni Jungkook!" sabi naman ni Leesa.

Damn that guy.

"Mauna ka na Yoong. Sunod kami." Jess said with a small smile. Iba yung ngiti niya. Parang di maganda yung kalalabasan nito.

Tumakbo naman na ako. Ayoko talaga na makausap siya. Ano bang pag-uusapan namin? Hindi din naman kami close. Ano yun?

Itatanong ko kung anong favorite niyang number sa elevator?

"Damn woman." Nagulat ako ng may lalaki na sa harap ko na siya. "Let's go." Hinawakan niya yung kamay ko kaya napahinto ako.

"H-ha? Bitawan mo ako." Hinila pa rin niya ako. "Saan tayo pupunta?" I tried to loosen the grip but I failed.

"We will eat." simple niyang sagot. Napahinto kami sa isang restaurant. "Let's go." Makakakain pa ba kami sa ganitong set up?

Nanag makapasok ay agad kaming naupo. Hindi ko alam ang gagawin ko. I just want to run away but people keep on looking at us. "What do you want?" Jeon asked.

"Gusto ko nang umuwi." I said with a sigh. "Why do you keep doing this?" I asked him again. Lagi nalang silang sumusulpot sa oras na gusto ko ng katahimikan.

"What?" Jeon asked me. I know that he will not answer my question. Lagi silang ganyan. They can't give a definite answer. Laging umiiwas, parang may tinatago. Katulad ko din naman sila kaya di ko sila masisi.  "Let's eat first. Ihahatid kita."

Nang dumating ang pagkain ay tahimik lamang kaming kumain. "I have reasons. We have our reasons." He said. Yun na yung paliwanag niya? Ano pa nga ba ang aasahan ko?

"I really don't care Jeon. Ayoko nang madawit sa inyo. Gusto ko lang ng tahimik na buhay, please." I explained. "I kept myself tangled with all of you."

"Is that a bad thing?' Jeon asked me.

I sighed. "Yes. It's a bad thing."  I said to him. Hindi ko naman lubos maisip kung bakit nadamay ako sa mga lalaki na ito. Hindi ko alam kung pwede ko ba silang mapagkatiwalaan  o maging kaibigan. Mukhang imposible parehas na bagay na iyon.

"I can't do that." He said. " I don't want to let go." Parang naiinis niyang sabi sa akin.

"Ha? Anong di mo kaya? Ang gulo mo Jeon." I replied. Pinagtuunan ko na lamang ang pagkain. "Why are you staring?"

"아름다 (beautiful)." He whispered. Napatingin naman ako sa kanya. "Why are you staring?" balik niyang tanong sa akin.

"캄사 (thank you)." sagot ko agad sa kanya. Napaubo naman siya kaya inalok ko siya ng tubig. "Parang nagulat ka?"

"You speak Korean." manghang sabi niya.

"I am Korean, 바보 (stupid). " I answered. Napahinto ako ng maalala ko ang parents ko. I hope that they are in a beautiful place. Sana ay binabantayan nila ako ngayon. I really needed them. 

He smiled. Teka, bakit ngayon lang siya ngumiti sa akin. He kept on frowning since we met. "I know that I am good looking." Medyo natauhan naman ako sa sinabi niya.