After We Happened

L. Still And Always

Kabanata 50

Still and Always

"Cheers to the newly weds!" anunsyo ni Rienne at lahat kami ay itinaas na ang aming mga baso.

"Cheers!" we all replied in return.

I'm so happy, finally... ang tagal kong hinintay na dumating ang panahon na ito. After thirteen years, we are here. Akalain mo iyon? Labing-tatlong taon na ang nakalilipas... at tingnan mo, dito rin naman pala ang bagsak natin.

Sabi ko na nga ba...

Kailangan lang talagang maniwala at magtiwala sa tadhana, hindi ba? You just have to trust His plans. Never lose hope... and keep on believing.

I smiled at him when I finally came near him. I hugged and kissed him on the cheek. I was just so happy... ang tagal ko ding hinintay ang panahon na ito.

"Finally..." I smiled at him.

"Yes! Finally!" he exclaimed.

"Finally... we're married!" she said.

Sa wakas... isa rin ito sa mga pangarap ko. Kasama silang dalawa sa pangarap ko. At masaya akong natupad na ang isa sa mga pangarap ko.

"Yup..."

Ngumiti siya at nilingon ang kaniyang katabi. Ngising-ngisi naman sa akin ang aking pinsan. Ugh. Ang annoying niya pa din talaga. "Congratulations sa inyo ni Vellix! Best wishes! Sabi ko naman sa inyo, kayo ang magkakatuluyan!" pangaasar ko pa sa kanilang dalawa.

"Sus... someday you'll be this happy too," sabi sa akin ni Vellix.

Someday...

Someday I'll be this happy too...

How I wish.

The cold breeze of the wind made my body shiver. Tiningala ko ang bilog na bilog na buwan. Ang ganda-ganda niyang pagmasdan kasama ang mga bituin sa madilim na langit.

Umatras ako ng isang hakbang ng natatamaan na ng alon ng tubig ang aking mga paa. Kaagad kong sinikop ang aking buhok ng dumampi ang marahan na ihip ng hangin sa aking mukha, pero mas lalo lamang sumabog iyong buhok ko. So... instead, I just embraced the wind-dinama ko na lamang ang hangin.

And I just felt myself smiling.

It has been a year...

Masaya naman ako... pero hindi. Hindi ko din maintindihan ang sarili ko. May kulang. Parang may kulang. Hindi ako mabuo-buo. Hindi ako maging masaya ng lubusan. Gusto ko naman talagang maging masaya at maging kuntento... pero paano nga ba?

Something's still missing...

I mean... why? It's been a year.

Pero... iyong matagal ko ng hinihintay, hanggang ngayon ay wala pa din-siguro sawa na siya, pagod na siya sa akin, kasi... bakit hanggang ganito na lang kami?

Babalik na sana ako sa reception hall ng makita ko silang lahat na nakatayo sa likuran ko.

Tears streamed down on my face and finally I could call my tears-tears of joy... once again.

Stance was strumming the guitar while he was all smiles at me. He walked near me. I love that song. Humakbang ako ng isa palapit sa kanya at ini-abot niya sa akin ang isang tulip. Alam na alam mo talaga ang paborito ko.