After War. {Dramione}

Ο Βασιλισκος.

Ερμιόνη.

Κάθισα στο πέτρινο παγκάκι και έσφιξα το βιβλίο στα χέρια μου. Μου αρέσει αυτό το παγκάκι. Είναι το πιο απομερο από τα υπόλοιπα στην αυλή του Χογκουαρτς. Εδώ δεν ακούς τις φωνές των υπολοίπων μαθητών στην αυλή παρά μόνο τους ήχους του δάσους. Το πυκνό φύλλωμα των δέντρων αφήνει ελάχιστες ακτίνες του ήλιου να περνάνε, ότι πρέπει για να διαβάσεις ένα βιβλίο. Πλέον ούτε η βιβλιοθήκη δεν είναι ήσυχη. Όλο και κάποιος θα με πλησιάσει για να μου κάνει ερωτήσεις. Ακόμη όμως και να μην με πλησιάσει κάποιος νιώθω τα βλέμματα καρφωμένα πάνω μου. Ίσως είμαι υπερβολική, ίσως να είναι ιδέα μου, πάντως εδώ είμαι ήσυχη και αυτό αρκεί.

Σελίδα 178.

Ενας επίμονος ήχος από ξερά φύλλα αρνείται να με αφήσει να συγκεντρωθω. Λογικά κάποιο πουλί θα κινείται. Δίνω ώθηση στον εαυτό μου και σηκώνομαι από το παγκάκι. Ο ήχος έρχεται από το πίσω μέρος του τεράστιου δέντρου. Ίσως να υπάρχει κάποια φωλιά. Πλησιάζω προσεχτικά προς τα εκεί προσπαθώντας να μην τρομάξω το πλάσμα που δημιουργεί τον θόρυβο.

Όπως πλησιάζω βλέπω δύο σταυρωμένα πόδια μέσα σε ένα μαύρο παντελόνι. Τέλεια, κάποιος είναι εδώ. Πάει το απομερο μέρος μου. Κάνω κάποια βήματα προς τα πίσω προσπαθώντας να μην τραβήξω την προσοχή του ατόμου που κάθεται στις ρίζες του δέντρου. Βέβαια τα πίσω βήματα δεν με βοηθάνε ιδιαίτερα στο να βλέπω που πατάω. Αφήνω μαλακά το δεξί μου πόδι στο έδαφος και ο ήχος του ξερου φύλλου που πατησα μοιάζει εκκωφαντικός στην σχεδόν απόλυτη ησυχία του μέρους.

Ακούω την φιγούρα πίσω από το δέντρο να κινείται. Με άκουσε. Είναι πολύ αργά να το βάλω στα πόδια? Ω έλα τώρα Ερμιόνη, πολέμησε την αντικοινωνικοτητα σου. Φοράω ένα ευγενικό χαμόγελο και περιμένω την φιγούρα. Νιώθω το χαμόγελο να παγώνει.

"Γκρειντζερ, μα τι έκπληξη."

"Μαλφοι."

Στέκεται απέναντι μου με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά στο στήθος του.

"Τι κάνεις εδώ Μαλφοι?"

Ερμιόνη χαλάρωσε, δεν σου ανήκει το μέρος. Ένα αχνό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη του.

"Νομίζω πως ήμουν εδώ πριν από εσένα Γκρειντζερ. Το θέμα είναι τι κάνεις εσύ εδώ. Μπορείς επιτέλους να παραδεχτείς ότι με παρακολουθείς."

Νιώθω το σώμα μου να τσιτωνεται. Πως καταφέρνει να με εκνευρίζει με την παραμικρή βλακεια που θα πει?