After War. {Dramione}

Αίθουσα Φίλτρων.

Ερμιόνη

Βγάζει ένα μικρό ασημένιο κλειδί κλειδί από την τσέπη του και το τοποθετεί στην κλειδαριά της ξύλινης πόρτας της αίθουσας των φίλτρων. Με μία μικρή του κίνηση ακούγεται ένα κλικ και η αίθουσα ανοίγει.

"Πώς.."

Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω την φράση μου. Ο δείκτης του δεξιού χεριού του βρίσκεται στα χείλη μου κάνοντας μου νόημα να σωπασω. Με τραβάει μέσα και κλειδώνει την πόρτα πίσω μας. Το δωμάτιο είναι τόσο σκοτεινό που δεν βλέπω ούτε την μύτη μου. Κάνω ένα βήμα προς τα μπροστά και ακούω ένα μικρό βογκητο.

"Πρόσεχε που πατάς Γκρειντζερ!"

Μου λέει ψιθυριστά με εκνευρισμένο τόνο.

"Δεν βλέπω Μαλφοι! Τι θες να κάνω?"

"Αρχικά να μιλάς πιο σιγά!"

Μου απαντάει ειρωνικά.

"Lumos"

Ψιθύρισε και ένα έντονο φως πλημμύρισε το σκοτεινό δωμάτιο. Ένιωσα τα μάτια μου να υποφέρουν. Κατευθύνθηκε γρήγορα στα ράφια ενώ συγκέντρωνε με επιδειξίες κινήσεις κάποια μπουκαλάκια.

"Θες βοήθεια?"

Ρώτησα από ευγένεια αν και φαινόταν να γνωρίζει με ακρίβεια την κάθε σπιθαμή αυτού του δωματίου.

"Οχι."

Απάντησε μονολεκτικά χωρίς να μου ρίξει ματιά συνεχίζοντας με απόλυτη συγκέντρωση να συγκεντρώνει τα συστατικά για ότι ήταν αυτό που ετοίμαζε. Στάθηκε πίσω από τον πάγκο και κοίταξε τα υλικά που είχε μπροστά του.

"Νομίζω είμαστε εντάξει."

Είπε τελικά μιλώντας μάλλον πιο πολύ στον εαυτό του παρά σε εμένα. Τον πλησίασα διστακτικά. Άρχισε να περνά με προσοχή τα μπουκαλάκια μέσα από τα δάχτυλα του ρίχνοντας στο τσουκάλι την ποσότητα που θεωρούσε σωστή.

"Θέλεις να μου πεις τι κάνεις? "

Τον ρώτησα. Δεν ήθελα να τον αποσυντονισω μα η περιέργεια με έτρωγε.

"Ένα φίλτρο."

Απάντησε αδιάφορα λες και ήμουν τυφλή.

"Αλήθεια λες? Και εγω νόμιζα πως έφτιαχνες κοκτέιλ."

Στριφογυρισε τα μάτια του προς τα πάνω.

"Είναι ένα φίλτρο αφαίρεσης της προσωρινής μνήμης. Ξεχνάς όσα έχουν συμβεί τις τελευταίες ώρες ανάλογα με την δόση που έχεις πάρει."