After War. {Dramione}

Σε Μία Εβδομάδα.

2 εβδομάδες αργότερα.

" Δεν μπορώ να το κάνω αυτό!"

" Δεν σε καταλαβαίνω Ντρακο! Δεν σου πρότεινα και κάτι παράλογο!"

" Δεν μου πρότεινες κάτι παράλογο? Αλήθεια?"

Η μητέρα μου που τόση ώρα μας παρακολουθουσε σιωπηλή μπήκε ανάμεσα μας και ακούμπησε το χέρι της στον ώμο του πατέρα μου.

"Λουσιους σε παρακαλώ αγάπη μου ηρέμησε.. "

" Μην μου λες να ηρεμήσω Ναρκισσα!  "

Τίναξε το χέρι της από πάνω του και απομακρυνθηκε προς το γραφείο του.

"Θα τα καταστρέψει όλα δεν καταλαβαίνεις?? Θα μπούμε στο Αζκαμπαν και εκείνος και εγω!"

Ένιωσα το αίμα μου να ανεβαίνει στο κεφάλι μου.

" Είσαι παράλογος! Μου ζητάς να αρραβωνιαστω μία ανήλικη που βγαίνουμε μόλις τρεις εβδομάδες!"

" Είναι η μονη μας ελπίδα που να πάρει Ντρακο! Αυτή η μικρή και η οικογένεια της! "

" Είμαι μαζί της! Δεν είναι αρκετό αυτό για να καταθέσουν υπέρ μας? Εξάλλου την αλήθεια θα πουν! "

" Μία απλή σχέση δεν σημαίνει τίποτα Ντρακο! Μία απλή σχέση διαλύεται σε δευτερόλεπτα! Ενώ ένας αρραβώνας είναι δέσμευση! Είσαι τόσο ανόητος και δεν το καταλαβαίνεις??! "

" Δεν καταλαβαίνω γιατί να μην μπορώ να έχω επιλογή! Να αρραβωνιαστω κάποια που μόλις γνώρισα! Είναι άδικο! Εσύ την ερωτεύτηκες την μαμά, την διάλεξες! "

Η φωνή μου ήταν τόσο δυνατή που ένιωσα ένα κάψιμο στο λαιμό μου. Ζούσα μία παρωδία.

" Θα μπεις στο Αζκαμπαν Ντρακο! Νομίζεις ότι εκεί θα έχεις επιλογές? Ωρίμασε επιτέλους! "

Η λύση ήταν μονόδρομος για εκείνον. Ότι και να του έλεγα θα έπεφτε κάτω. Έτσι παραιτήθηκα. Δεν του είπα τίποτε άλλο. Ανέβηκα τις σκάλες και κλειστηκα στο δωμάτιο μου. Δεν ξέρω πόση ώρα είχε περάσει που κοιτούσα έξω από το παράθυρο. Παρατηρούσα τις νυφαδες του χιονιού να πέφτουν στο έδαφος. Ήθελα να τρέξω από αυτή τη παράνοια.

" Ντρακο γλυκιε μου.."

Γύρισα και αντίκρισα την μητέρα μου. Είχε καθίσει στην άκρη του κρεβατιού μου. Είχε ένα βλέμμα συμπόνιας που με εκνευριζε ακόμη περισσότερο. Γιατί μόνο εκείνη μπορούσε να τον πείσει πως αυτό που συμβαίνει είναι παράλογο.