~
"Ben katilim." Diye tekrar etti bir kız, o bir katildi ve öyle de kalacaktı. Olmayan fakat sadece kendisinin gördüğü kanlı ellerini silmeye çalıştı. Ne kadar silerse silsin gitmiyordu kan ve onu delirtecek bir güçte beynini esir altına alan düşünc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bilgisayarı kenara koyarak ellerimi masaya dayadım. Bacaklarım titriyordu, doğrularak yatağa doğru zar zor yürümeye çalıştım, dizlerim tutmayarak yere düştüğümde bir hıçkırık firar etti ağzımdan. Yıkıldığım yere yatarak cenin pozisyonunu aldım. Bir kaç dakika böyle kaldıktan sonra gülümsedim. Belki de ilk defa içten bir şekilde.
"Hadi sevinsene bak sen katil değilsin." Dedim kendimle konuşarak.
Kafamı iki yana salladım. Gözlerimdeki yaşları durdurabilecek bi gücüm bile yoktu. Akmalarına izin vererek gülümsememi devam ettirdim.
İnanma bu adama. Sen katilsin hep katildin! Sen sevilmeyen insan olmak zorundasın sen katilsin! İnanma onlara.
Diye tekrar tekrar beynime fısıldamaya başladı kötü olan iç sesim acı sözlerini.
Hayır değilsin sen katil değilsin.
Katilsin sen katilsin. Hiçbir şey bunu değiştirmeyecek bak ellerine kan var ellerin kan kokuyor! Sen bir insan öldürdün ve öldürmeye devam edeceksin bu gerçek değişmeyecek! Değişemez!
Yanımda haraketlilik olunca o tarafa döndüm. Gece gelmişti, bana sürtünerek yanıma yattı. Tüylerini okşarken burukça gülümsedim. "Hissettiklerimi görebiliyor musun?" Dediğimde miyavlayarak sürtündü koluma.
"Canım çok yanıyor, dermanım yok." Diye fısıldadım. Bundan öncesini biliyor ve tiksiniyordum. Peki ya bundan sonra? Belirsizlikler aklımı yitirmeme sebep olacaktı. Kimdi o adam? Maske takmıştı neden gizleniyordu? Daha önemlisi aynı gün içerisinde nasıl bulup da almıştı onu?
Şu an düşünebileceğin tek şey katil olmadığın, hadi bak ellerine artık korkma. Kan yok. Sen katil değilsin.
Ellerimi kaldırdım gözlerimin önüne yoktu kan, yoktu ben katil değildim. Elimle yaşları silerek ayağa kalktım. Kendime gelmem gerekiyordu, buna ihtiyacım vardı. O kadar çok yorgun ve bitkindim ki! Gece'yi kucağıma alarak ışığı kapattım ve gece lambasını yakarak yatağa girdim. Gece'yi de yanıma yatırdıktan sonra sırt üstü yatarak gözlerimi tavana diktim. O kadar rahatsız edici bir sessizlik vardı ki kulaklarım ağrımaya başladı. Değişiklik yaparak her zamanki dinlediklerimden farklı bir şarkı açtım. Sıla- Saki
Güneş doğduğunda gözlerim aralandı. Perdemden sızan güneş ışığı rahatsız edici bir raddeye gelmişti.
Ayağa kalktığımda 11 yaşımdaki halimi karşımda görünce çığlık attım. Korkarak geri çekilirken bana bağırdığını farkettim. Sesi kısık ve korkunç geliyordu.
"Ben bu haldeyken nasıl rahat uyuyabiliyorsun?!" Dediğinde inanamayarak baktım ona.
"Rahat mı? Sen buna rahat mı diyorsun! Söylesene!" Diye bağırarak kendimim üstüne yürürken kayboldu. Bedenim titrerken geri geri gittim. Sırtım soğuk duvarla bütünleştiğinde gözlerimi kapadım. Tekrar açtığımda etrafı bulanık görüyordum, elimde olmadan gözlerim dolmuştu yine. Aşağı doğru kaydım en sonunda yere oturduğumda dizlerimi kendime çektim. Geçecek diye fısıldadım. Geçecek.
