Dinler hakkında bilgisi dahi olmayan bir kızın, camiye ayakkabılarıyla girip "Şu ezanı kısın!" demesiyle başlayan bir hikaye...
*
Dünya güzeldir. Öyle güzeldir ki insanlar ondan başka bir şey düşünemez olur. Evveli ya da ahiri yoktur. Tek gerçek dün...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
* (Satır arası yorum yapın. Ne bileyim olaylara tepkinizi belli edin. Bunu da mı ben söyleyeyim ya? Neyse hadi okuyun, yorum yapmayı unutmayın!)
Güzelliklerin az miktarda bulunduğu dünyada, pek ender rastlanan güzel adamlar vardı. Ve nasıl olduysa ben o adama rastlamış, rastlamakla kalmayıp o adama vurulmuştum. Çılgınlığımı ve şımarıklığımı yine göstermiştim işte. Bu çirkinliğimle nasıl öyle güzel bir adamı sevebilme cesareti göstermiştim ben? Üstelik o adamın güzelliğinin farkındayken. Üzüleceğimi bilmeli ve ondan uzak durmalıydım.
Ecren, sen ona zaten yakın değildin.
İç sesim yine çoğu zaman olduğu gibi haklıydı. Ben ona yakın değildim ki. Ben onu dokunmadan sevmiştim, kokusunu almadan...
Şimdi ise yaptığım tek şey asık bir suratla ortalıkta gezinmek, onun olmadığı okula gitmekti. Hafta sonu iki gün boyunca evden çıkmamıştım. Hatta ne evi, odamdan bile çıkmamıştım. Doğru düzgün yemek de yemiyordum.
Annemler amcamın olayından sonra bayağı yıpranmış olmalıydılar ki kimse benimle ilgilenmiyordu. Bu durumdan memnundum. Şimdi bir de onların sorgularıyla ilgilenemezdim.
Bugün büyük gündü. Okula tekrar döndüğü gündü. Evet nişanlı bir adam olarak dönecekti ama onu görebilecektim. Nişanlanmış bir adama bakmam her ne kadar o kıza haksızlık gibi görünse de benim de sevdiğim adamın başka bir kızla nişanlanması bana haksızlıktı. İkimizde haksızlığa uğruyorduk bu durum da bizi eşit kılıyordu.
Arabamı park ettim. Bahçeye girer girmez kalbim hızlanmıştı çünkü onun arabasını görmüştüm. Günler sonra onu görecektim. Derin soluğumu bilmem kaçıncı kez içime çektim.
"Sakin ol Ecren. Tamam yanında ağladın, anladı ama bu dünyanın sonu değil. Bu yüzden sana kızacak hâli de yok."
Kendimi de teselli ettikten sonra arabamdan indim. Bir kaç öğrencinin selamını alarak öğretmenler odasına kadar geldim.
"Evet." Deyip tekrar derin nefes aldım. Kapının kulpunu ilk iş günümmüş gibi heyecanla açtım. Ah, ellerim titriyordu. "Yapabilirsin Ecren. Onu ilk kez görmeyeceksin."
Öğretmenler odasına girdiğimde herkes bana baktı, "Günaydın." Dedim çok sessiz bir şekilde. Gözlerimi hızla içeride gezdirmeye başladım. Aren yoktu. Arabasını görmüştüm ama. Neredeydi? Şimdi kimseye de soramazdım ki.
"Ecren, otursana."
İdam sehpasına gidiyormuş gibi suratımı astım, boynumu büktüm ve gidip oturdum. Ben heyecanla içeri giriyordum ama o içeride olmuyordu. Ne vardı ben gelene kadar burada dursaydı.
