Dinler hakkında bilgisi dahi olmayan bir kızın, camiye ayakkabılarıyla girip "Şu ezanı kısın!" demesiyle başlayan bir hikaye...
*
Dünya güzeldir. Öyle güzeldir ki insanlar ondan başka bir şey düşünemez olur. Evveli ya da ahiri yoktur. Tek gerçek dün...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
*
Sabaha kadar konuşamadık. Çünkü ben uyudum.
Sabah ezanını hatırlıyorum. O saate kadar konuştuk. Bazen susup birbirimizi izledik. Çok güzel bir geceydi. Sonra art arda namazımızı kıldık. Yatağımıza geri yattığımızda gözlerim kendiliğinden kapanmıştı. Aren'in göğsüne kıvrılarak uyumuştum.
Şimdi uyanmam gerekiyordu. Uyanmıştım ama gözlerimi açmak istemiyordum. Aren'in sıcacık göğsünden çekilmek istemiyordum.
Bugün gidecektim. Hiç ayrılmak istemiyordum ki.
Gözlerimi kapatmadan ona biraz daha sokuldum. Aren'in sağ eli saçlarımda geziyordu. Uyanır uyanmaz fark etmiştim. O benim uyandığımı fark etmediği için ona istediğim kadar yakınlaşıyordum. O da saçlarımı okşamaya devam ediyordu.
Dayanamayarak gözlerimi açtım. Başım hâlâ göğsündeydi. Kafamı hafif bir açıyla yukarıya doğru kaldırdım. Aren de bana doru eğdi. "Günaydın." diye sessizce konuştum. Saçlarımı okşamaya devam ederken gülümsedi. "Gün aydı." dedi gözlerime bakarak. Kalbim bakışıyla ve sözleriyle hızlandı. "Saat kaç?" diye sordum heyecanımdan kaçmak ister gibi. "Hemen kalkıp okula gitmemi gerektirecek kadar geç." diye konuşmasıyla güldüm. "Yani erken." dedim. Kafasını salladı. "Senin için öyle."
İstemeyerek de olsa geriye çekildim. "O zaman kalkın da hazırlanın hocam." Kaşlarını kaldırıp güldü. "Hocam demişken... Sınava hazırlanıyor musun sen? Atanmanı istiyorum demiştim." Yerinden doğrularak yatakta oturur pozisyona geçti. Ben de öyle yaptım. "Bir karına bakamıyor musun?" diye konuştum şakayla. Hafifçe gülümsedi. "Elbet bakarım ama kendi paranı kazanabilmek kadar güzel bir duygu yok. Bu duygudan mahrum kalmanı istemiyorum. Üstelik elinde mesleğin varken." Dediklerine karşılık gülümsedim. Düşüncesi çok güzeldi. Aren'in neyi çirkindi ki?
"Çalışmayı canım istemiyor." diye konuştum. "Ne demek canım istemiyor? 16 yıl okudun ve bunun karşılığını almak istemiyor musun? Sınava hazırlanmanı istiyorum Ecren. Sözümün değeri varsa çalışırsın." dedi ve yataktan kalktı. Ona hayır diyemezdim ki. Ona hayır demek; değerin yok demekti. Bunu asla yapamazdım. "Sen uyu." dedi banyoya girerken. Yattığım yerden kalktım. Bugün eve gidecektim. Uyuyamazdım.
Aren'in banyodan çıkmasını bekledim. Elimi yüzümü yıkayıp üzerimi giyinecektim. Sonra da Aren ile evden çıkardık. O okula giderdi, ben evime. Aslında şimdi evimdeydim ama...
Kapı sesi duyunca kafamı kaldırdım. Aren üzerini giyinmişti. Boğazlı bordo bir kazak ve siyah kot pantolon giymişti. Adeta gözlerimden kalp fışkırarak baktım. O kadar yakışıklı görünüyordu ki. Eve kapatsam hakkımdı bence. "Niye kalktın sen?" diye sordu ayakta duran bedenime bakarak. Gözlerimi bedeninden çekip gözlerine baktım. "Şey..." deyip etrafıma baktım. Kelimeleri bir araya getiremiyordum resmen. Yutkunarak nefes aldım. "Bugün gideceğim ya ben." dedim. Aren'in yüzü bir anda asıldı. "Unutmuşum." diye usulca konuştu. Bana doğru geldi. Saçlarıma dokundu. Bunu çok sık yapıyordu.
