Dinler hakkında bilgisi dahi olmayan bir kızın, camiye ayakkabılarıyla girip "Şu ezanı kısın!" demesiyle başlayan bir hikaye...
*
Dünya güzeldir. Öyle güzeldir ki insanlar ondan başka bir şey düşünemez olur. Evveli ya da ahiri yoktur. Tek gerçek dün...
Tam 6651 kelimelik bir bölüm! Yazdığım en uzun bölüm oldu. Umarım beğenirsiniz.❤
*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*
Hayalleri vardır insanın. Olmayacağını bile bile kurduğu hayaller... Ya da olmasına emin olup da kurduğu hayaller. Bir bakmışın olur dediğin olmamış, olmaz dediğin olmuş.
Benim olmayacağına emin olduğum en büyük hayalim şu an tam karşımda bana hayalini gerçekleştireceğim diyordu. Yanımda olmana izin vereceğim, yanında olacağım...
Peki ya neden sevinemiyordum? Neden 'evet' diye haykırarak ona sarılamıyordum?
"Olmaz Aren." dedim içim gide gide. Onu nasıl tehlikeye sokabilirdim ki? Buna hiç ama hiç hakkım yoktu. Beni seviyor olsa ve evlenme teklifi etseydi belki kabul ederdim. Sevgimizle her şeyin üstesinden gelebilirdik. Ama şimdi öyle miydi? Müslüman olabileyim diye diyordu bunları. Gerçek bir evlilik bile olmayacaktı.
"Neden olmaz?" diye sordu. Sinirlendiğini ses tonunda hissettim. "Yapamam."
Yapamam Aren. Tek hayalimsin ama sana gelemem. "Neden yapamayacağını söyle."
Söylesem de bunu kabul etmezsin ki Aren. "Yapamam işte." deyip gözlerimi sildim. Gözyaşlarımın akmasını istemiyordum.
"Sevdiğin birisi mi var? O yüzden mi?"
O nasıl ses tonu, o nasıl soruydu öyle? Ondan başkasının olması mümkünmüş gibi nasıl sorardı. "Hayır." dedim tam gözlerine bakarak. Aslına bakarsak sevdiğim birisi vardı ama o kendisinden değil bir başkasından bahsetmişti.
"O zaman sorun ne?" derken parmaklarını saçlarından geçirdi. O saçlara dokunabilmek şu an tek kelimeme bakardı. Evlenirsek ona yakın olurdum. Hatta bana aşık bile olabilirdi. Her gün göz göze olacaktık.
"Aren ailem sana zarar verir." dedim umutsuz sesimle. Ona zarar geleceğine ben ölene dek ona uzaktan bakardım. "Bir şey olmayacak. Güven bana." derken sesi beni ikna edeceğini bağırıyordu. Onun karşısında pek bir şansım da yoktu zaten.
"Ailen güçlü olabilir ama onlara o gücü veren de Allah. Allah bizim yanımızda olacak. İnan her şey halledilir. Ailen de bir şey yapamaz."
Haklı mıydı? Allah yardımcımız olur muydu?
"Niyetimiz çok güzel Ecren. Müslüman olacaksın. Ben bir insana bu konuda yardımcı olabileyim de başıma gelecek her şeye razıyım."
Ah, senin o güzel yüreğin...
"Peki ya senin ailen?" diye sordum. Benim gibi bir insanı isteyecek değillerdi ya.
