Dinler hakkında bilgisi dahi olmayan bir kızın, camiye ayakkabılarıyla girip "Şu ezanı kısın!" demesiyle başlayan bir hikaye...
*
Dünya güzeldir. Öyle güzeldir ki insanlar ondan başka bir şey düşünemez olur. Evveli ya da ahiri yoktur. Tek gerçek dün...
Benim hayalimdeki Ecren'i görmek isteyenler medyaya bakabilirler.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
* Bazı insanlar vardır ki dünyanıza sonradan girmiş olmasına rağmen hayatınızın en önemli yerini, gönlünüzün en hassas yerini doldururlar. Bu insana iyi ki dedirtecek bir sebep olabilecekken, keşke dedirtecek bir sebep de olabilir.
Düşündüğünde yüzünde güller açmıyorsa iyi ki diyemezsin mesela. Ya da onu görmek hayalini kurarken gözlerin dolmuyorsa...
Benim ki iyi ki dedirten bir adam. İyi tanımışım, iyi ki sevmişim diyebildiğim bir adam. Evet, onu düşünmek bana bazen acı veriyor fakat ben ondan gelen acıya bile razı olmuş durumdayım.
İyi ki vardı o. Ben yokken bile iyi ki vardı. Hatta şuan hayatında ben yokum ama o iyi ki var. Onun gibi güzel bir insan iyi ki var.
Sadece benim iyi kim değil ki o. Onunla tanışan herkesin iyi ki si. Onun abi olduğu insanların da, ona abi olan insanların da.
Hem Aren'i hayatına alan bir insan nasıl iyi ki demez ki? Denmeyecek gibi mi? Aren'i almış hayatına benim bir bakışına muhtaç olduğum adamı. Biliyorum çok seviyorum. Abartılacak kadar çok seviyorum ama elimde değil bu. Böyle çok sevmek elimde değil. Gerçi elimde olsa da aynı şeyi seçerim. Onu sevmeyi çok seviyorum ben. Onu seven kadın olmayı seviyorum. Onun gözlerine hayran kadın olmayı seviyorum.
Defalarca dedim ya işte. Ben onun içinde olduğu her durumda bulunmayı seviyorum. Her ne vasıfta olursam olayım seviyorum işte.
Belki sevmek bu değildir. Kendini böylesine kaptırmaman gerekiyordur ama ben böyle seviyormuşum. İlk kez birini seviyorum ve böyle seviyorum. Bu demek oluyor ki benim sevmem böyleymiş. Ben böyle aşık oluyormuşum. Her insan farklı değil midir işte? Ben de böyleymişim. Hem ben memnunum ki durumumdan.
"Aren, gelsene artık."
Yine fotoğrafına bakarak konuşuyorum. Elimde olan tek fotoğrafına. Gözleri öyle güzel ki, tasvir edemiyorum. "Biliyorum gelsen de bir şey değişmeyecek ama kalbim rahatlayacak. Seni sapasağlam bir şekilde gözlerime göreyim rahatlayacağım. Keşke beni duyabilsen de gelsen..."
İç çektim. Büyük bir iç çektim. Ona dokunmadan nasıl bu kadar özleyebiliyordum? Ya da onun kokusunu bir kez bile solumadan kokusunu nasıl özleyebiliyordum? Bunlar delilik değil miydi? Evet öyleydi. Bu kimin umurundaydı? Şahsen benim değil.
"Ecren, neredesin kızım?" diye bana seslenen ses annemden başkasına ait değildi. "Salondayım." Yine neler söyleyecekti acaba? Yine mi Ferit'le ilgili konuşacaktık. Ferit'i bur arkadaş olarak seviyordum. İlk zamanlar ondan nefret de etsem zamanla sevmiştim ama bunun ilerisi olamazdı. Ben onu arkadaştan daha öte göremezdim.
