SERIES 1 : MY DEMONIC MAFIA

CHAPTER 6 : PRETEND

Kakagising ko lang at heto nanaman naka mukmok sa kama, wala akung ganang lumabas o kumain man lang, sa isiping baka nandito pa ang babae nya, masakit sa akin ang natuklasan ko, at hindi ako nagkamali,

Wala naman akung karapan e, hindi naman niya ako mahal. He doesn't feel something special towards me, but I think I have the right to cry. Kasi nag assume ako e. And it was all my fault.

Sana pinigilan ko.

bumangon ako at pumasok sa banyo sa pagharap ko nang malaking salamin, duon ko nakita ang aking namamagang mata, huminga ako nang malalim at mapait na ngumiti..

'just....just forget what you know and you heard ' turan ko sa sarili ko at pilit na ngumiti ,minsan may mga bagay na kailangan magpanggap para sabihin nilang matapang ka,

na..

Kaya mo, na hindi ka nasasaktan, pero deep inside para kana palang namamatay...

Do love always hurt us? 'Magmamahal na ngalang sa maling tao pa! '

"Just pretend, magaling ka dito
I know you can do it." kausap ko sa sariling repleksyon nang salamin.. Hingang malalim at ngiting pilit, yan ang gawain ko..

Kakatapos ko lang naligo at ngayon bihis na ako, sinusuklay ko ang buhok kung may katamtamang haba lampas hanggang breast, naputol ako sa pag susuklay nang marinig ko ang tiyan kung kumulo, kumulo dahil sa gutom..

Hay! wala talaga akung gana pero nagugutom ako, kaya napagdesisyonan kung lumabas nang makalabas na ako nag tungo ako sa hagdan,

hindi ko nasana papansinin ang pulangsilid nang bumukas ito at lumabas doon si Denver na inaayos ang pulong suot nito, nang tinignan niya ako, umiwas kagaad ako at walang ingay na bumaba, narinig ko itong sumunod sa akin, siguro kakain nato, napagod siguro sa ginawa nila, bakit ba ganon, wala nabang lalaking seryoso at matino sa mundo maliban sa Daddy ko?

'Pretend...Remember? ' ngumiti ako nang mapalad at nang makarating kami sa Dining kaagad kung nakita si Manang at ang mga ibang katulong na nag aasikaso nang pagkain,

natamaan ko ang mata ni Manang, halata ang pag-aalala nito sa akin, ngitian ko lang ito nang wagas pero alam ko peke yun,

kaagad akung lumapit sa kanya at yinakap siya, nagulat man ito pero yinakap niya parin ako pabalik..

"Good Morning Manang.." kumalas ako at tinigan ang mga mata niya saka ako ngumiti nang mapalad, sana mag work ang pag pretend ko, sana......

Nakita ko itong ngumiti, hindi ko alam kung pilit bayun o hindi,

"Magandang umaga rin sayo, sege na umupo kana at kumain." anya nito at nang bumaling ako sa hapagkainan natamaan ko si Denver na nakatingin sa akin nang seryoso at binabasa ang mukha ko,

kaya dali dali akung ngumiti dito nang napakatamis kahit na gusto kung umiyak at sumigaw, nag-iwas ito nang tingin at nag umpisa nang kumain, umupo ako tulad nang dati,

kung saan ang aking lugar, dapat ganito, dapat alam ko kung saan ako lulugar , nag umpisa na akung kumain habang nakayuko.

naramdaman ko ang titig nito sa akin, yuko lang ang magawa ko, walang ibang ingay ang maririnig, maliban sa kubwertos na ginagamit namin.

ramdam ko parin ang titig nito kaya uminom na ako nang tubig at tumayo, mag e-excuse nasana ako nang...

"Sit." his voice was cold as ice at ganon din ang ekspresyon pero may pag ka bossy ang boses nito..

Kumurap kurap ako at sinalubong ang tingin nya, parang may karera sa puso ko nang nakita ko ulit at kulay abong mata nito tulad nang dati, walang emosyon,...