Turkse Leyla

7.

Mijn telefoon gaat af, het is Alper. 'Hallo?' Zeg ik. 'Ey Leyla, mama is flauwgevallen kom meteen eerste hulp!' Zegt hij. 'W-wat, Alper!' Maar hij heeft al opgehangen. Nisa kijk me aan: 'wat is er?' Vraagt ze. 'Mijn moeder is flauwgevallen, ze zijn bij eerste hulp.' Zeg ik. 'Ga, ga!' Zegt Nisa. 'Tamam, ik spreek je.' Zeg ik en ik ren de trap af, maar omdat ik niet oplet bots ik tegen Mert aan, de jongste broer van Nisa. 'Sorry.' Zeg ik en ik wil verder rennen. 'Gaat het?' Vraagt hij. 'Mijn moeder is bij de eerste hulp.' Zeg ik. Hij schrikt 'ik breng je als je wilt.' Zegt hij. Hmm dan ben ik wel veel sneller daar, is 20 min fietsen. 'Alsjeblieft.' Zeg ik. En hij brengt me op zn scooter naar de eerste hulp. 'Dankjewel, ik ben je zoo dankbaar.' Zeg ik. Hij lacht en kijkt even naar de grond. 'Ga naar de moeder.' Zegt hij dan. Klinkt echt grappig eigenlijk. Ik lach naar hem en ren dan snel naar de balie. 'Ik ben hier voor mevrouw Günes.' Zeg ik. De vrouw kijkt mij echt chagerijnig aan en zoekt 5 jaar lang naar haar kamer. '205.' Zegt ze dan. 'Dankuwel.' Zeg ik en ik ren snel naar de 2e verdieping. 'Alper abi!' Roep ik. Alper heeft rode ogen. Omg is er iets ergs gebeurd? 'Abi?' Vraag ik. 'Mama moet meteen naar het ziekenhuis.' Zegt hij. 'Niye?!' Roep ik. 'Ze heeft waarschijnlijk een hersenbloeding..'

Wat..
Ik voel me licht worden in mijn hoofd, ik pak de muur vast zodat ik niet omval. Alper kijkt niet meer naar me en zegt: 'kom we gaan ziekenhuis, baba is daar al.' En ik loop zwijgend naast hem, in het ziekenuis zien we baba, hij ziet er gestresst uit. 'Nasil?' Vraagt Alper voorzichtig. Baba schudt met zijn hoofd en we weten allebei wat het betekend, niet goed.
Ik ga op een stoel zitten en denk na, wat als mama dood gaat...
Allah korusun, tube tube waar denk ik aan. Anne komt er wel bovenop ishallah!  Anne is sterkk. Er komt een dokter naar buiten en hij zegt: 'er is nog hersenactiviteit en we hebben de bloeding kunnen stoppen, maar ze zal de aankomende tijd in coma liggen om hopelijk te herstellen.'
Coma?? Herstellen?? Mijn anne??
Baba gaat zitten met zijn hoofd in zijn handpalmen en Alper loopt scheldend weg. Ik sta maar wat.

De dokter loopt weg en ik ga naast baba zitten. 'Komt goed baba, anne is sterk.' Baba pakt mijn hand en zegt 'evet kizim anne is sterk.'
Ik voel mijn tranen over mijn wangen rollen, baba loopt ook weg en ik zit hier in mijn eentje. Hoe kan dit gebeuren? Mijn telefoon gaat, het is Tarik. 'Tarik, ik kan nu echt niet bellen..' zeg ik. 'Wat is er, huil jij?'
'N-n-ja..' ik huil hard en mensen in de gang kijken me aan, maar het boeit me niet. 'Leyla wat is er, waarom huil je? Waar ben je?' Vraagt hij bezorgd. Het stelt me een beetje gerust en ik zeg:'ziekenhuis.' 'Wat doe je daar man, bekle orada ik kom je ophalen.'
'Oke, zeg ik zacht.'
Wacht laat ik me nu ophalen door Tarik? Ja, ik heb toch iemand nodig!
Ik sta voor de deur als Tarik met zijn scooter komt. 'Kom achterop.' Zegt hij en ik ga achterop zitten, dit is de eerste x dat ik op een scooter zit. We rijden richting het park en in het park stoppen we. 'Waarom huil je schoonheid?' Zegt hij. Ik moet weer huilen. 'Mijn moeder ligt in coma..' huil ik. 'Eyyy..' zegt hij geschrokken.