Turkse Leyla

29.

Heel langzaam gaan haar ogen vermoeid open. Ik kan mijn ogen niet geloven en voel de tranen over mijn wangen lopen.
'Leyla...' Zegt ze zacht.
'Ja! Ja anne!' Vraag ik en ik buk me naar haar toe.
Ze opent haar mond en zegt:
'Sen eşek sipasi, jij gaat klappen krijgen.' Zegt ze.
'Omg anne, ik wist wel dat je het me zou gaan vergeven!' Zeg ik. En ik geef haar een knuffel. Er komen plotseling allemaal doktoren enzo, 'is ze wakker?' Vraagt een zuster. 'Jaa! Jaaaaaaa!' Zeg ik. 'Off, natuurlijk ben ik wakker, dachten jullie ik ga dood ofzo?' Zegt mijn moeder. 'Jullie komen niet zo snel van me af.' Zegt ze nog lachend. 'Wacht ik ga Alper en baba bellen!' Zeg ik en ik ren de gang op.
'ALPER! ALPER ANNE IS WAKKER GEWORDEN!' Gil ik door de telefoon.
Dan bel ik baba, die pas na 2x bellen opneemt. 'BABA, BABAAAA! ANNE IS WAKKER GEWORDEN!' Gil ik en ik dans door de gangen.

Ik ren terug naar mijn moeder en zeg: 'annecimmm!' Terwijl ik haar knuffel.
'Ga er maar niet teveel op af. Ze is net wakker.' Zegt een dokter.
'Ik bepaal dat zelf wel.' Zegt mijn moeder en we gaan rustig door met knuffelen. Daarna moet ik helaas op de gang gaan wachten omdat ze anne gaan onderzoeken enzo.
Alper komt aanrennen: 'Leyla! Leyla ik was ongerust! Waar is anne?!' Ik wijs naar de deur en Alper gaat zonder te kloppen naar binnen.
'ANNEEEE!' Schreeuw hij. 'ANNECIM!'
En ook hij knuffelt haar waarschijnlijk dood. Baba belt me: 'kizim ik ben er morgenochtend, een eerdere vlucht heb ik niet kunnen vinden.'
'Tamam baba.' Zeg ik. En ik glimlach van geluk.
Alper komt naar buiten en geeft me een knuffel.
'Waarom ging je weg?' Vraagt hij.
'Ik voelde me niet goed daar, maar hoe is het met Nisa?'
'Nisa is nu bezig met allemaal gesprekken. Ze wordt geholpen en Onur is opgepakt. Haar familie vindt het heel erg voor haar en Dina ging huilen omdat ze zich schuldig voelde ofzo tegenover jou, wat heeft ze gedaan?'
Dina die huilt?! Om mij?!

'Niks, is iets persoonlijks..' Zeg ik.
Alper knikt alleen maar en zegt dan lachend: 'anne zou ons nooit in de steek laten hé!' 'Ja.' Antwoord ik.
'Ey Leyla, aangezien we toch moeten wachten, kom naar mac ik heb honger.'
'Ik ook man.' Zeg ik en we gaan naar mac waar we eten.
Na het eten gaan we weer naar anne en opeens zien we baba, met koffer en al.
'Baba!' Roep ik en ik geef hem een knuffel. 'Kizim benim, oglum sen de gel, aslan oglum benim.' En Alper komt er ook bij. 'Ik had een vlucht eerder gevonden.' Zegt baba.
Er komt een dokter binnenlopen en hij blijft een beetje awkward staan, hij zegt: 'we moeten haar nog 3 dagen hier houden, maar het ziet er naar uit dat alles goed gaat.
Ik krijg een geluksgevoel van binnen.
Dit kan niet beter!
Of...
Eigenlijk wel..
Zodra ik aan Nisa denk krijg ik een slecht gevoel.