"Boung puso ko tatanggapin ang kapalaran itinadhana sakin."
"This is my FATE , and really accept everything with all my hearts."
"Use every single day to create more belief within
yourself. Today is your day to step into your greatness! Dream big...
Author's Note: About po sa mga picture's sa "POV" natin... yan po talaga sila sa storya. Kaya no need to describe isa-isa kung ano ang style at itsura nila. Okay mga cutiepie? Mwaa😘 Goodluck and enjoy.
SHANIN RAZELLE
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
I suddenly wake up when I heard the sound of alarm clock. Tumayo agad ako at nagtungo sa aking banyo. As usual.
I brush my long cute dark brown hair nang pagkatapos kong maligo at magbihis.
I locked my door's room pagkalabas ko dito at nagtungo sa kitchen room.
"Goodmorning Inang." Bati ko sa personal servant ko na may niluluto.
"Morning too my lady." Bati naman niya sakin.
"Hmm. Where's Mom and Dad?" Tanong nang mapansin wala ang parents ko. Every morning kasi pagnagpupunta ako dito sa kitchen for breakfast ay nandito na sila as usual. But now, wala eh.
"Ahh may pinuntahan po sila my lady. Impotante daw." sagot niya.
"I see." tanging sambit ko sabay upo.
"Oh sya. Nagluto ako nang favorite mong shusi at kimche. ohh breakfast ka na." masayang sabi niya sakin sabay lagay sa mesang nasa harap ng pagkain linuto niya para sakin.
"Ohh thank you, Inang. Halika ka po, samahan niyo na akong mag breakfast." masayang sambit ko sa kanya. Aangal pa sana siya ngunit wala siyang magawa kaya sinamahan naniya akong nag breakfast.
Pagkatapos nang breakfast time pumunta ako sa amin gardenia na nasa likod ng mansion na ito para bisitahin ang mga halaman namin lalo na ang favorito kong bulaklak na lavander. Every morning kasi, binibisita ko sila palagi.
"Wow! Anglalaki niyo na talaga at ang gaganda't bango pa." kausap ko sa bulaklak na nasa harap ko. Masaya ko silang hinawakan isa-isa at pinagmasdan. Hanggang sa may naisip akong isang tao na dahilan kong bakit napamahal ako sa mga bulaklak na ito. At ang dahilan din kong bakit nabubuhay parin ako hanggang ngayon. Ang lalaking importante sakin. Kamusta na kaya sya? At kailan kaya kami magkikita ulit.
"Alam niyo miss ko na siya at gusto-gusto ko na siyang makita." kausap ko ulit sa mga bulaklak na nasa harap ko. 15 years ago na kasi simula nung huli kaming nagkikita. Dahil his parents were decided na dalhin siya sa korea kaya naiwan ako dito sa states. Pero bago pa siya umalis may binigay muna siya sakin na isang lavander bean para isang remembrance. Sabi pa niya palakihin at alagaan ko daw ito ng mabuti para lagi ko daw siya maalala at kasama. I really miss him so much. Gusto ko siyang sundan sa korea pero ang higpit ng mga parents ko sakin ni ang lumabas ng bahay super pinagbabawal na sakin simula nung makatapos ako sa pag-aaral. At nakakalabas lang ako dati noon nag-aaral pa ako may bantay nga lang. Strict at Over-protectective sakin ang Mom and Dad ko. Kahit nga noong nag-aaral pa ako ay sampimg guardia ang nakabuntot sakin kaya walang takas ko. Only child lang kasi ako kaya ganun sila sakin and I understand. Siguro ito na talaga ang kapalaran na nakalaan sakin. Siguro kailangan kong tanggapin that we're not meant to be. I accept the life of me that already destined to me.
Napabalik ako sa realidad ng tawagin ako ng aking personal servant na si Inang. Her named pala ay Rossily Lerie. Inang ang tawag ko sa kanya mula pagkabat ko dahil I treat her as part of my family. 20 years niya na kasi ako inaalagaan pag busy sa business ang mga parents ko. 25 palang siya nun ng sanggol pa laman ako, na ngayon ay 44 years old na siya.
"Anjan na po." sigaw ko sabay takbo papasok ng aming mansion.
"Pinapatawag ka ng Mom and Dad mo. Nasa living room sila." salubong sakin ni Inang pagkapasok ko.
"Okay po." masayang sambit ko sa kanya saka ko tinungo ang living room namin. Ilang hakbang lang yun from here.
Pagkarating ko sa living room nadatnan ko agad sina Mom and Dad na nakaupo sa mahabang sofa.
"Ohh. Come here my princess." tawag sakin ni Mom ng makita ako. Kaya agad akong nagtungo papunta sa kanila.
"I miss you my princess." sabi ni Mom sakin pagkaupo ko sabay yakap ako.
"Yeah! we miss you princess." sabi naman ni Dad na yinayakap din ako. Si Mom ang nasa rightside ko and Dad naman ang nasa left ko. I'm in a center nila.
"Me too. Where have you been Mom, Dad? It is about the business?" sambit at tanong ko sa kanila.
"Oh yeah. And we have something important to tell you my Princess." Sagot ni Mom.
"Ohh what is it Mom?" masayang tanong ko ulit.
"Me and your Dad were going to london tomorrow, for the business meeting." sagot ni Mom.
"And five months kami doon, My princess." dagdag ni Dad.
"What!? Are you kidding?" gulat na sambit ko. They shook here head. Kaya napayuko ako dahil di ako sanay na wala sila ng matagal sa feeling ko.
"My princess? Don't be sad. I know that you're not sanay sa ganito. Pero this is for our future kaya you should accept it." malungkot na paliwanag ni Mom sakin habang hinihimas ang likod ko habang nakasindig ang ulo ko sa balikat niya.
"At saka babalik din naman kami. Don't worry and don't be sad." Sambit ni Dad. Wait... babalik rin? Tama, gagamitin ko ang pagkakataon na puntahan at hanapin siya habang wala sina Mom at Dad. Then saka ako babalik ulit dito. Okay, this is so great idea.
I smiled "Opo Mom, Dad. I understand." Masayang sambit ko sa kanila. Then yinakap silang dalawa. And they do the same.
Pagkatapos ng usapan namin nina Mom and Dad kanina, parang nabuhayan ang puso ko at nagkaroon ng lakas na loob ng magkikita pa kami ulit ng lalaking importante sakin. Yeah! magkikita pa kami, I wish. Sa loob kasi ng 15 years nabuhay lang ako na nakakulong dito sa bahay. Wala akong freedom. That's the life of me and I really accepted.
I'm in my room now at nakahiga sa princess size bed ko habang ang Mom and Dad ko ay nagpe-prepare na para sa flight nila tomorrow. Bukas ko na gagawin ang plano ko sa pag-alis. Dahan-dahan kong ipinikit ang mga mata ko hanggang sa kaini ako ng antok.
