"Boung puso ko tatanggapin ang kapalaran itinadhana sakin."
"This is my FATE , and really accept everything with all my hearts."
"Use every single day to create more belief within
yourself. Today is your day to step into your greatness! Dream big...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Sa loob nang kadiliman sa gitna ng katahimikan, wala akong makita, wala akong marinig at wala akong kaalam-alam kung nasaan ako ngayon.
"HAHAHAHA!" isang nakakatakot na halakhak ng isang boses lalaki ang una long narinig, kasabay nito ang pagka-on ng ilaw sa tapat ko. A spotlight.
"Sino ka? Anong kailangan mo sakin?" sigaw ko dito. Kikilos sana ako ngunit ngayon ko lang naramdaman na nakatali pala ang buong ko katawan sa kinauupuan ko. Shit!
"Well. Well. Well." sambit niya ulit kaya tumingin ako kung saan nanggaling ang boses na yun. May nakita akong isang nakatayong lalaki wearing all black na nakapamulsa ang dalawang kamay sampung kilometro ang layo niya sakin. Nakakatakot ang aura niya.
"Sino ka? Magpakilala ka!" sigaw ko dito dahil di ko makita ang mukha niya kahit may spotlight na sa tapat niya dahil naka sumbrero siya.
"No need. Because you already know me!" cold niyang wika.
"What? I didn't know you and can you please let me be free here right now!." galit kong sigaw sa kanya.
"No way! You will never be get free there. Unless, your dead. Hahaha!" cold niyang wika ulit sabay tawang demonyo. Damn! Ano bang kailangan niya.
"Damn it! What do you want?" galit na sigaw ko dito.
"It's simple... TO PUT AN END YOUR LIFE!" cold niyang wika na diniinan pa niya sa huli niyang salita dahilan para ako ay mabigla. Ano ibig niyang sabihin.
"W-what!?" utal kong wika sa kanya.
"I'm here now para maningil sa malaking kasalanang iyong nagawa!" cold niyang wika ulit na ikinatayo ng lahat ng balahibo ko.
"But before that, I want you to see when how demon I am." dagdag pa niya kasabay ng pagbukas ng isang spotlight kung saan makikita ang limang taong nakaupo sa sahig at nakatali na nasa harapan ko na limang kilometro ang layo sakin. Di na halos makilala ang mukha nila dahil sa bugbug na natamo nila, marahil pinahirapan sila ng mga ito at ramdam ko ang panghihina ng mga katawan nila. Nakakaawa sila. Agad nalang naramdaman kong bumuhos ang mga luha ko ng mapagtanto kung sino sila. Joshua, Ariana, Jayzen, Kenn and Maiki... mga mahal kong kaibigan.
"Hey! Anong ginawa mo sa kanila! Pakawalan mo ang mga kaibigan ko hayop ka!" galit kong sigaw dito.
"Oppss! No! No! No! mamatay muna sila bago sila makawala jan! Hahahahahaha!" sereosong wika niya na ikinalaki ng mga mata ko.
"A-anong i-ibig m-mong s-sabihin?" utal kong tanong sa kanya.
Di niya ako sinagot sa halip ay dahan-dahan siyang naglakad papalapit sa mga kaibigan ko.
"T-Tulungan mo k-kami, S-Shanin..." wika ng isa sa mga pinakamamahal kong kaibigan. Sunod-sunod nalang ang pagluha ng mga mata ko dahil sa awa. Gustuhin ko man silang tulungan ngunit wala akong magawa. Nakatali ako at hindi makagalaw. Gustong-gusto ko na talaga silang lapitan.
"Are you ready, Shanin?" cold na wika ng demonyong lalaking 'to na ikinabalik ko sa reyaledad.
"Hayop ka! Pakawalan mo na sila. Kung may nagawa man akong kasalanan sayo. Ako nalang ako saktan mo at wag mo na silang idamay pa dito! Ako nalang! pakiusap..." sigaw ko dito dahil di ko na talaga kayang makina ang mga kaibigan ko na naghihirap ng ganyan. I want to help them right now. But how? Bulshit!
"Nup! darating din tayo jan, papatayin din naman kita eh. But now, let me show you how demon I am." ngiting demonyo niyang wika sabay kuha na isang baril sa likod niya. Laking gulat ko nalang nang... nang... nang isa-isa niyang pinagbabaril sa ulo ang mga mahal kong kaibigan, kaya isa-isa itong bumagsak sa sahig kasabay ng pag-agos ng mga dugo sa kanilang basag na ulo.
"HINDI!!!!!!!!" sigaw ko nang masaksihan yun. Ang mga kaibigan ko walang-awang pinatay sa mismong harapan ko at wala man lang akong nagawa para tulungan sila. How fool I am! Napahagulgol nalang ako nang iyak dahil wala na sila, wala na ang mga mahal kong kaibigan. Gustuhin ko man makasama pa sila, hindi ko na magawa dahil wala na sila. At ang sakit-sakit, ang sakit dahil di ko man lang sila natulungan at naprotektahan. Kaya umiyak nalang talaga ako nang umiyak. Napabalik nalang ako sa reyaledad ng may maramdaman akong nakatutuk na kutsilyo sa leeg ko.
"See? That's me. The demon me. And just BECAUSE OF YOU kaya sila namatay. Dahil sa nagawa mong kasalan kung bakit sila nadamay. Now, BLAME YOURSELF!" bulong niya sa aking kaliwang tenga. Di ko napansin kung paano siya nakarating sa aking likuran, ngunit bigla nalang siyang naglaho na parang bula matapos niyang ibukong sakin yun. At ngayon, punong-puno nang galit ang nararamdaman ko sa kanya. Isa siyang demonyo! Hayop! Walang puso! Mamatay tao! Kaya, PAPATAYIN KO SIYA!
***
Napamulat nalang ako sa isang pamilyar na kuwarto. This is my room sa aking apartment. Kaya napabangon ako bigla sa kamang kinakahigaan ko. Agad kong kinuha ang phone ko sa may bag at tinawagan ang aking mga kaibigan dahil alam kong magkasama sila ngayon, as always.
"Hello? Hello? Magsalita ka Josh pleaseee? Okay lang ba kayo? Hello!?" sambig ko agad ng masagot nila ang tawag ko.
"Oyy! Easy ka lang myloves. Relax, okay lang kami nandito kaming nagba-bonding sa bahay nina Maiki. Bakit nga pala? parang wala ka sa sarili mo huh... ikaw ba ay okay lang?" wika ni Josh sa kabilang linya na ikinangiti at ikinaluha ko. Tears of joy. Napakasaya ko dahil okay lang pala sila.
"Thanks naman at okay lang kayo." sambit ko dito.
"Syempre naman myloves. Oh sya, tawag ka nalang ulit huh? May gagawin pa kami myloves." masayang wika ni Josh sakin.
"Sige. Mag-iingat kayo palagi jan." wika ko naman dito.
"Of course naman myloves. Sige bye." wika niya ulit. Pagkatapos nun ay he end the call.
Pagkababa ko ng aking phone napabuntong hininga nalang ako dahil alam kong isa lang palang panaginip yun. It's olny a dream. Kaya napahinga narin ako ng maluwag at sobrang saya-saya ko dahil ligtas ang mga kaibigan ko at isa lang palang panaginip yun dahil pag nagkataong totoo yun ikakamatay ko. But, It's look a like real. Pero alam kong isamg panaginip lang yun, ang lahat ng yun. Kaya pinunasan ko na ang mga luha ko at nagtungo na sa bathroom para maligo. Dahil lagpas alas nuwebe na ng umaga at my work pa ako. Kaya kailangan kong magmadali dahil baka marami nang patient ang naghihintay sakin ngayon. Nakangiti kong tinahak ang bathroom ko dala ng sayang nararamdaman ko.
