Ik weet wie je bent

05 | W a t e r v r e e s

De zwakke oktober zon had zich die vrijdagmiddag een weg door de grauwe wolken geboord. Zonnestralen streken over het grasveld van het schoolterrein. Helaas konden de leerlingen die vrijdagmiddag niet genieten van het laatste restje zon dat ze voor de winter zouden krijgen. In een rumoerig klaslokaal maakten ze verveeld hun biologieopdrachten. Niet dat de meesten veel verder kwamen. De docent was het lokaal uit gelopen waardoor de ruimte in een kippenhok was veranderd. Niemand focuste zich nog op hoe planten van koolstofdioxide zuurstof maakten of zoals Emily het noemde: fotosynthese. Er waren veel belangrijkere dingen die ze echt nog even kwijt moesten voor ze straks allemaal weer naar huis zouden vertrekken. Daarnaast kreeg ook een propjesgevecht duidelijk prioriteit.

De opdrachten boeiden niemand. De meesten woonden op uren reizen van school, dus degenen die er echt om gaven, hadden ze nog genoeg tijd om de opdrachten onderweg te maken.

'Gaan jullie in het weekend nog wat doen,' vroeg Yusra, terwijl ze zich geconcentreerd over haar schrift boog. Met haar pen tekende ze een slordige bloem.

'Huiswerk maken en mam helpen in de winkel,' zei Emily met een zucht.

'Ik ga ook weinig doen.' Storm voelde iets tegen haar hoofd tikken. Zodra ze zich omdraaide, zag ze hoe een breedgebouwde jongen grijnzend naar haar keek. Thomas die naast hem zat had al een tweede propje in de aanslag. Snel griste ze de pen uit Yusra's hand en wierp hem richting de twee heren. Met een luide knal belandde hij tegen de muur tussen hen.

'Hé, dat was mijn pen,' zei Yusra verontwaardigd, voordat de pen hun richting uit vloog. Het was Emily die hem uit de lucht viste en op de tafel legde.

'Ga jij dan nog wat doen?' vroeg Storm, die nog snel een blik naar achteren wierp. Het gevaar op meer vliegende projectielen leek geweken.

'Ik ga met mijn ouders naar een groot binnenzwembad.' Yusra's bruine ogen glunderden. 'Ze hebben er kwallen.'

'In het zwembad?' Storm trok een vies gezicht. Ze moest er niet aan denken om te zwemmen en dan zo'n glibberig steekbeest langs haar been te voelen glijden.

Yusra schoot in de lach. 'Nee, in het aquarium naast het zwembad. Als jullie meegaan kan ik het laten zien!' Ze keek hen afwachtend aan.

'Ik ben heel benieuwd.' Storm propte haar lesboek in haar tas.

'Was dat een ja?' Het voelde alsof Yusra's ogen recht door Storm heen boorden.

'Ik moet het eerst vragen,' zei ze snel. Hoe graag ze het ook wilde, Storm had hele andere plannen voor het weekend. Hoe gaaf een zwemtripje haar ook leek, het paste er niet bij.

Yusra knikte zacht en haar blik ging richting Emily, die ze afwachtend aankeek.

'Ik kan niet zwemmen.' Emily zuchtte zacht. Haar ogen gleden somber naar de tafel.

Yusra legde haar pen neer en keek haar bezorgd aan. 'Komt dat door je been?'

Emily schudde direct haar hoofd. 'Als je een deel van je been mist kun je met flink wat extra oefening wel leren zwemmen. Enkel is jezelf overtuigen om naar zwemles te gaan lastig, als het ongeluk waarin je je halve been verloor onderweg naar zwemles plaatsvond.'

Storm wist niet goed wat ze daarop moest antwoorden. Het ongeluk was een bekend verhaal en Emily leek het te hebben geaccepteerd, maar op momenten als deze vertelden haar sombere ogen dat er toch nog open wonden waren.

'Je kunt altijd nog op zwemles, dan nemen we je zodra je je diploma hebt mee.' Yusra keek Emily vastbesloten aan, maar die schudde haar hoofd.

'Zie je me al staan tussen al die vijfjarige kinderen?' Ze lachte schamper. Waarschijnlijk wist ze wel dat er echt wel een andere manier was, maar hier lag Emily's grens, dus niemand ging er tegen in.