Ik weet wie je bent

20 | A n g s t

'Waar bleven jullie tijdens het eten?' Yusra keek haar vragend aan.

'Ik heb even met Emily gepraat,' zei Storm kalm, terwijl ze haar rugzak uit de kast pakte en de juiste boeken erin deed. Blijkbaar had Emily niet met Yusra overlegd.

'Oh en waarover,' vroeg Yusra die haar armen over elkaar sloeg. Ze had een aparte ondertoon in haar stem. Het klonk bijna jaloers.

Storm schrok er een beetje van, Yusra's houding, maar dat probeerde ze niet te laten merken. 'Over mijn nachtmerries.'

'Ik miste jullie al bij het ontbijt. Konden jullie het niet even laten weten?'

Storm knikte zacht, ze had Yusra even een berichtje moeten sturen in plaats van zomaar met Emily mee te gaan. Nu had Yusra alleen gezeten tussen vele starende ogen.

'Sorry, we hadden het moeten zeggen,' zei Emily die de deur open zwaaide en de kamer binnen marcheerde. Gelijktijdig keken Storm en Yusra naar de deur. Emily negeerde hun verraste blikken en ging op de zitzak in de hoek van de ruimte zitten.

Had ze hen afgeluisterd? Storm voelde hoe de paniek naar haar keel schoot. Ze had niks verkeerds gezegd, toch?

'Weten jullie trouwens wat er met Linsay aan de hand is,' vroeg Emily alsof er niks was gebeurd.

Storm schudde ontkennend haar hoofd en wierp een blik op Yusra, in de hoop dat het meisje de vraag beantwoorde. Ze had Linsay vandaag nog niet gezien, maar als er iets met haar was, kon het maar van een ding komen. Daar was ze heel zeker van.

'Waarom vraag je dat?' vroeg Yusra nieuwsgierig. Storm wist het antwoord.

'Ze doet vreemd. Ze is wat stil en lijkt een beetje gestrest,' legde Emily uit. Haar ogen schoten naar Storm. 'Stil voor Linsay's doen dan.'

Storm hield haar mond stevig dicht. Ze wilde zichzelf niet verraden. Dan zou deze vriendschap voorbij zijn. Ze wilde hen niet kwijt raken. Als ze dit helemaal alleen moest doen kon ze het niet meer aan. Dan zou ze het laatste wat er nog van haar over was helemaal verliezen.

Ze kon niet ontkennen dat ze bang was voor zichzelf. Dit was niet goed meer. Langzaam ging dit veel verder dan ze wilde. Gelukkig lukte het haar nog enigszins om zichzelf op de been te houden. Toch vroeg ze zich af voor hoe lang nog.

'Ik denk dat het door die brief komt,' mompelde Yusra en ze pakte een zakje smerige kruidenthee uit de kast, waarna ze naar de waterkoker liep. 'Willen jullie ook?'

'Nee dank je.' Storm keek even naar Emily die ook haar hoofd schudde en nam zich toen voor om bij het ontbijt een keer theezakjes te stelen van smakelijkere soorten thee.

'Ik denk niet dat het alleen door de brief komt.' Emily keek de ruimte rond, terwijl ze met haar vingers op de zitzak tikte. 'Heb jij een idee wat er gaande is Storm?' De ogen van haar vriendin schoten Storms richting uit. Haar blik was koud als steen. Het had iets dreigends, iets wat totaal niet bij de Emily die zij kende.

Het was duidelijk dat Storm niet de enige was, die veranderd was. De enige keer dat ze deze blik eerder had gezien, was toen Emily haar relatie met Stef had beëindigd en toen was hij minder intens geweest.

Emily had haar door. Een vlaag van angst overspoelde haar. Het was voorbij. Iemand had haar betrapt. 'Ik weet niet wat er aan de hand is. Ik heb Linsay vandaag nog niet gezien,' probeerde Storm zo kalm mogelijk te zeggen.'

'Oh, oké, ik had gehoopt dat jij meer wist, want dit is echt heel vreemd.' Emily buigt zich naar haar tas en haalde er een boek uit, waarna ze deed alsof ze het las. Ze speelden beiden toneel realiseerde Storm zich. Emily probeerde haar wantrouwen te verbergen en zij hield de waarheid achter. Geen van beiden waren ze er goed in.