Ik weet wie je bent

14 | S p i e g e l b e e l d

Enkele dagen en heel wat boze blikken van Linsay later, deed de roddel over Yusra's kus nog steeds de ronde. Het leek wat te zijn gekalmeerd, maar als ze voorbijliepen, waren er nog steeds gesprekken die stil vielen. Ook de starende blikken leken niet te verdwijnen. Storm en Yusra vermeden het onderwerp zoveel mogelijk. Ze merkte dat haar vriendin Yusra het er nog altijd lastig mee had, maar probeerde ze er niet aan te denken. Ze gaf veel om Yusra, enkel was er niks wat ze er aan kon doen. Bovendien was Yusra niet meer dan zij; slechts een pion in het levensspel. Storm moest zetten blijven maken. Anders was het voor hen beiden afgelopen.

Ze liep in stilte door de school, terwijl ze zich afvroeg of ze het echt zou doen. De andere leerlingen opofferen voor haar plannen was geen probleem. De met leugens gevulde gangen van het gebouw waren haar niks waard. Maar zou ze ook haar vriendschap kunnen opgeven? Want hoe hard Storm ook haar best deed te doen alsof er niks gebeurd was, deed het pijn dat haar beste vriendin het zo zwaar had met die vervloekte roddels.

Langzaam slenterde ze richting haar lege kamer, geen aandacht schenkend aan de gezichten op de gang. Plotseling werd er een hand op haar schouder gelegd. 'Storm,' zei Miriams zachte stem.

'Wat is er?' Storm keek het meisje onderzoekend aan. Ze zat niet op het meisje te wachten, hoe hard het ook klonk. Er was geen ruimte om mensen toe te laten in haar hart. Maar als dit voorbij was, dan zou ze heel wat goed te maken hebben.

'Kan ik iets voor je doen?' Miriam friemelde aan het randje van haar mouw.

Storm trok een wenkbrauw op. 'Hoe bedoel je?'

'Jij hebt mij ook geholpen. Dus ik dacht misschien dat ik jou kan helpen om het goed te maken met Yusra.'

'Het is goed met Yusra.' Ze duwde Miriams hand van haar schouder en liep verder de gang door. Een steek van pijn trok door haar hart. Waarom was dit zo moeilijk? Ze wilde helemaal niet kiezen tussen wraak of vrienden. Waarom leek ze geen andere keuze te hebben? Miriam verdiende vriendschap, Emily verdiende een kameraad en aan Yusra had Storm zelfs beter beloofd. Ze voelde Miriams ogen in haar rug branden, terwijl ze richting het trappenhuis liep.

'Leugenaar,' fluisterde een zacht stemmetje haar na. Ze wist niet of het Miriam was die het zei, of dat ze het zich verbeelde. Ze had met Yusra en Emily naar het studiecentrum moeten gaan. De twee zaten nu in de stille ruimte te oefenen, terwijl zij doelloos door de school liep en haar gedachten hun gang liet gaan. Ze had geen zin gehad om er bij te gaan zitten en in stilte een boek te lezen, maar ze was het hen verschuldigd. Niet dat het de eerste barsten in hun vriendschap zou lijmen.

De schilderijen aan de muur voor het trappenhuis begroetten haar als altijd. Een misvormde draak keek haar met een stokfiguurachtige glimlach aan. Ze kon het niet niet laten om zichzelf in te beelden dat het wezen Linsay was. Ze had veel weg van een grote groene draak, eentje die lastig aan te pakken was. Al helemaal nu de brieven nog niet genoeg effect hadden. Haar kus met Yusra leek voor de leerlingen haast belangrijker te zijn dan de dreigbrieven. Linsay, was bijna ongeschonden en had het gore lef gehad om haar op zo'n achterbakse manier proberen terug te pakken. Als Storm haar bang genoeg maakte, zou het daarmee wel afgelopen zijn. Angst was een machtig wapen.

Een voorzichtige grijns verscheen op Storms gezicht, terwijl ze de trap op liep en door de gang wandelde. Ze kon dit winnen, ze zou dit winnen. Het was een kwestie van tijd. Ze zou doelgericht en snel zijn. Het zou haar vast wel lukken om iets te bedenken dat dichterbij kwam. Iets wat persoonlijker was, zodat het niemand anders dan haar doelwit zou raken.

Wat als ze iets van Linsay af kon nemen? Dan zou ze kunnen bewijzen dat ze dichtbij was geweest. Als ze het voorwerp dan ergens met een boodschap achter zou laten, kon haar voormalige vriendin niet meer ontkennen dat dit serieus was. En dat dan ergens met een boodschap doen verschijnen. Dat zou ongetwijfeld veel bij haar losmaken, maar ook een groot risico zijn. Ach, wat was het leven zonder gevaar?