Ik weet wie je bent

04 | M i r i a m

Het ding met spinnenwebben is dat ze bijna altijd kapot gaan. Soms is een zuchtje wind genoeg en soms kan een web alleen met handen vernietigd worden, maar uiteindelijk breken ze allemaal. Toen Storm een luide stem in de gang hoorde, wist ze dat Miriams web vernietigd was. Het zou haar niet moeten uitmaken, maar de 'laat me met rust!' die door de gang galmde, raakte haar. Niet omdat ze medelijden met Miriam had, maar omdat het haar herinnerde hoe gemakkelijk plannen omgekeerd konden worden. Ze kon alleen hopen dat het hare langer stand hield. Ze was kwetsbaar.

'Vuile dief!' De stem die door de hal schreeuwde was zo luid dat Storm ineen dook van het geluid. Desiree was woest.

'Jij bent zelf een dief... Jij...' Miriam klonk angstig en boos tegelijk.

'Hij wilde het zelf.'

Even was het stil. 'Dus vond je het een goed idee om met hem te flikflooien? Ik dacht dat we vrienden waren,' stamelde Miriam zacht, gevolgd door gesnik. Desiree nam niet de moeite om te antwoorden. Het geluid van haar op de vloer tikkende hakjes stierf weg en een gebroken hart bleef achter in de lange gang.

Storms ogen gleden naar de deur. Moest ze iets doen? Als ze zich hiermee zou bemoeien, kwamen er alleen maar problemen van. Toch voelde het verkeerd om Miriam alleen te laten. Niemand die ontdekte dat haar vriendje vreemd gegaan was met haar beste vriendin zou alleen moeten zijn. Bovendien had ze in de keren dat ze zichzelf eenzaam en ellendig had gevoeld, ook gewild dat er iemand was gekomen.

Nog voor ze op kon staan, stak er een klein hoofd om de hoek van de badkamer deur. Het was Yusra. Het water droop van haar donkere haren op de blauwe vloerbedekking. 'Wat was dat geschreeuw?'

'Het komt van de gang. Ik ga wel even kijken.' Storm kwam overeind en liep richting de deur. Achter zich hoorde ze Yusra de badkamerdeur sluiten en klonk er vier seconden later het gekletter van de douche weer. Dit moest Storm alleen oplossen. Hoe ze dat ging doen, wist ze niet. Wat deed je met een gebroken hart?

Ze opende de kamerdeur en liep de gang op waar Miriam huilend tegen een muur zat. Ze was niet veel meer dan een bos rode krullen, verzwolgen door een wat te groot schooluniform.

Storm hurkte naast haar neer. Aarzelend zocht ze naar woorden. 'Gaat het?' vroeg ze uiteindelijk. Het antwoord was allang duidelijk.

'Laat me,' kwam vanonder de krullen, gevolgd door nog meer gesnik.

Aarzelend bleef Storm naast haar zitten. Wat ze moest zeggen wist ze niet, maar ze kon het niet over haar hart verkrijgen om weg te lopen. Minuten verstreken en sommige leerlingen passeerden hen. Niemand nam de moeite om te kijken of alles goed was. Het was alsof ze onzichtbaar waren.

Voorzichtig legde een Storm een arm op Miriams schouder. Ze duwde haar niet weg, dus Storm ging ervan uit dat ze iets goeds deed. Haar ogen gleden ongemakkelijk door de gang, tot ze op een van de weinige anderen met rood haar vielen: Emily.

Opgelucht wenkte ze haar vriendin. Emily versnelde haar pas en liep haastig hun richting uit. 'Wat is er aan de hand?'

Storm kwam overeind en plaatste haar handen tegen Emily's oor. 'Thomas is vreemdgegaan met haar beste vriendin.' Hopend dat haar vriendin beter wist wat ze moest doen tegen een gebroken hart.

'Wat een klootzak.' Emily trok de zware rugzak van haar rug en ging naast Miriam zitten. Ze legde haar arm op dezelfde plek waar die van Storm had gelegen en keek haar vriendin aan. 'Zet jij thee voor ons?'

Het klonk als een commando, toch was Storm er dankbaar voor. Mensen troosten was niet haar ding. Ze wierp de kamerdeur dicht en pakte de waterkoker die in de vensterbank stond. Met het ding in haar hand liep ze naar de badkamer. 'Yus, kan ik erbij?'