Ik weet wie je bent

22 | D u b b e l

Een poging tot inbraak, zo zou het kopiëren van de sleutel makkelijk kunnen worden gezien. Vreemd genoeg maakte het Storm niet meer echt uit. Er was niet veel wat ze nog kwijt kon raken. Haar vriendschap met Emily was reddeloos verloren en school had ze ook al verprutst. Het was niet dat het haar geen pijn deed, integendeel, maar het maakte het wel een stuk makkelijker om de deur van "De Brent" te openen. Een vrolijk belletje begroette haar zodra ze de schoen- en sleutelmaker binnenstapte. De geur van leer en metaal kwam haar direct tegemoet.

Ze liet haar ogen over de rekken met gereedschap glijden, terwijl ze richting de kassa stapte. De zaak zag eruit als een typische werkplaats waar iemand per ongeluk een toonbank in had gezet.

'Hallo jongedame! Kan ik je ergens mee helpen?' vroeg een kale man met een grote bruine baard. Hij legde een moersleutel met een klap neer en liep met grote passen richting de toonbank. Er stond een enthousiaste lach op zijn gezicht.

Storm glimlachte vriendelijk. 'Ik wil graag een sleutel bij laten maken.' Ze haalde de sleutel tevoorschijn en overhandigde hem, alsof er niks aan de hand was.

'Dat kan.' De breedgebouwde man pakte het voorzichtig aan alsof het een edelsteen was in plaats van een stuk metaal. Even bestudeerde hij het voorwerp. 'Voor deze kost het zeven euro negenenvijftig.'

Ze gaf hem een knikje en grabbelde in haar tas tot haar vingers haar portemonnee vonden. 'Hoe lang duurt het?' vroeg ze terwijl ze het geld overhandigde.

'Ik denk dat ik met een kwartiertje klaar ben,' beloofde de man en hij beende naar een door een plastic schotje afgeschermde werkplaats.

Storm keek hem na en ging toen op een houten bankje zitten. Ondanks het feit dat er geen andere klanten waren, voelde het alsof er achter de stellingen figuren naar haar keken. Het leek wel alsof er schaduwen achter het matte glas van de deur bewogen. Zou iemand haar in de gaten hebben?

Nee, dat kon niet. Niemand wist wie ze nu was en dat voelde ongemakkelijk. Ze was niet langer bang om betrapt te worden, maar wel om door zien te worden en dat voelde vreemd. Ze wilde niet dat mensen zagen dat ze een monster begon te worden.

Terwijl Storm voor zich uit staarde, drong een vreemde gedachten haar hoofd binnen. Ze wenste de wereld blind, dat terwijl ze niet al te lang geleden gezien wilde worden.

Het geluid vrolijk belletje vulde de zaak. Direct keek Storm richting de deur, waar een lange vrouw door liep. De in een bloemenjurk geklede dame bracht een sterke kruidenwalm met zich mee. Een vlaag van herkenning schoot door Storm heen toen ze de norse vrouw zag. Het was Yusra's moeder die totaal misplaatst leek in het interieur van de Brent.

'Ik kom er zo aan,' klonk de vrolijke stem van de man achter het schot vandaan. 'Geef me negen minuten.'

De vrouw mompelde wat onverstaanbaars en wierp toen een blik op Storm. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. 'Goedendag.' Haar heldere bruine ogen gleden over Storms gezicht. 'Jij bent Yusra's vriendin.'

'Ja mevrouw,' bevestigde Storm. Ze dwong zichzelf met twee woorden te spreken. Ze wilde haar reputatie niet nog meer bevlekken. De dame had waarschijnlijk al niet zo'n hoge dunk van haar, nadat Yusra met modderige kleding thuis was gekomen.

De vrouw veegde even met haar hand op het bankje en ging toen naast haar zitten. 'Wat brengt jou hier?' Of ze het voorval vergeten was of negeerde, wist Storm niet.

'Ik laat de sleutel van mijn moeder dupliceren, want ik ben mijne verloren,' legde ze op zachte toon uit. Ze was dankbaar dat Yusra's ouders nooit met de hare spraken.

'Dat is niet zo handig.' De veroordeling droop van het gezicht van de vrouw. Haar gefronste wenkbrauwen en op elkaar geperste lippen spraken boekdelen. Het was maar goed dat ze de waarheid niet kende. Ze zou gillend de zaak uit rennen.