Ik weet wie je bent

11 | G e s p r e k

Uren later staarde ze met wijd open ogen naar het bed boven zich. Emily en Yusra lagen al lang weer in hun eigen bed. Storm moest hebben geslapen, want ze kon zich niet herinneren dat haar vriendinnen naar de kamer terug waren gekeerd. Toch voelde het niet alsof ze het had gedaan. Ze was klaarwakker en het leek er niet op dat haar ogen nog dicht zouden kunnen vallen.

De waarschuwing van hun docent had meer impact op haar gehad dan ze had gewild. De woorden spookten nog steeds door haar hoofd. Het idee dat de politie er misschien bij betrokken werd, voelde vreemd. Linsay zou er alles aan doen om dat te voorkomen, toch? Het meisje had zelf ook geheimen.

Storm draaide zich om en keek de donkere kamer door. Het voelde zo vreemd om schuldig te zijn. En ergens, verborgen achter haar angst, voelde het fijn. Ze was eindelijk de sterkste.

Ze pakte haar mobiel van onder haar kussen en opende instagram. De stilte van de nacht werd enkel doorbroken door een regelmatig zacht gekraak. Waar het geluid vandaan kwam, wist ze niet en het deed rillingen over haar rug open. Ze beet zacht op haar lip en deed haar oortjes in. Zonder op te letten wat ze aanklikte, drukte ze op een van de nummers in haar afspeellijst. De duistere intro tonen van Bluefire drongen zich een weg haar hoofd binnen. Het was alsof ze niet aan de nacht kon ontvluchten.

Toch was er ergens het besef dat de tekst van het nummer wel eens haar levenslied kon zijn. Het ging over haat, liefde en de lijn er tussen in. Storm trok haar dekens wat strakker om zich heen. Wat zou er gebeuren als ze over de lijn stapte? Als ze de foto in haar telefoonhoesje in stukken scheurde en zich overgaf aan de nacht? Zou dat het waard zijn?

Een zachte pling doorbrak haar gedachtestroom. In het zwarte balkje bovenaan haar oplichtende scherm stond een melding. 03:01 was de tijd naast het bericht. Ze was blijkbaar niet de enige die wakker lag.

Wat nieuwsgierig klikte Storm op het bericht dat op haar scherm was verschenen. Ze zag dat ze een appje had gekregen. Wie stuurde dat rond deze tijd? vroeg zich af. Diegene moest wel heel ongeduldig zijn om niet tot de ochtend te kunnen wachten. Of een serieus slaapprobleem hebben. Dat laatste kon ze wel begrijpen. Zelf was ze nooit een goede slaper geweest.

Een paar jaar terug last gehad van gruwelijke nachtmerries. Het waren levensechte dromen geweest die zelfs overdag niet uit haar hoofd verdwenen. Daardoor had ze toentertijd niet meer durven te slapen. De angst voor de nachtelijke monsters was te groot geweest. Gelukkig had ze daar al heel lang geen last meer van gehad. Al hadden de dromen hun littekens achter gelaten. De nachtelijke geluiden maakten haar nog altijd bang.

Toen ze de naam zag, wist Storm dat het niet waarschijnlijk was dat degene die het bericht had gestuurd, lastig werd gevallen door monsters. Voor zover ze wist had diegene geen slaapproblemen. Tenzij Storm ze met haar brief had veroorzaakt. Ergens hoopte ze dat dat het geval was, want Linsay was de enige op deze aardbol wie ze nachtmerries gunde.

Linsay
Hey Storm

Het was een simpele begroeting, maar de rillingen liepen haar er door over de rug. Ze wist dat het alles behalve vriendelijk bedoeld was. Linsay appte alleen als ze iets van haar wilde. Haar voormalige vriendin zocht geen vriendelijke woorden. Ze deed alleen dingen waar ze zelf voordeel van had. Je kon het egoïstisch noemen, maar de meeste mensen waren zo.

Storm

Waarom app je me zo laat?

Ongeduldig wachtte ze op een antwoord op haar vraag. Ze was nieuwsgierig wat Linsay wilde. Maar ergens was Storm ook wel een beetje gespannen. Het zou heel goed kunnen dat het over de brief ging. Wat was het anders? Haar voormalige vriendin wist dat zij een dader was geworden. Alsof het slechts een cocon was had Storm haar slachtofferrol achter zich gelaten. Enkel was wat naar buiten was gekomen geen vlinder.