"ျဖဴ.."
တစ္ခြန္းပဲျဖစ္သည္။ တိုးဖြဖြေလး။ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာရဲတက္သြားသည္။ ဘယ္လိုေတာင္ ေခၚလိုက္တာလဲ။ စံပယ္ျဖဴဆိုသည့္ ကၽြန္မနာမည္ကို သူက ျဖဴ တဲ့။ အသံက တိုးေပမယ့္ ၾသဇာျပည့္သည့္အသံ။ ျပံဳးၾကည့္ေနသည့္ မ်က္ႏွာကလည္း ေခ်ာလိုက္တာ။ သူ႔နဖူးေပၚက ဆံပင္အေမာက္ေလးကို လွမ္းကိုင္ခ်င္သည္။ အိစိေနမလားမသိ။ မည္းနက္ေနေသာ ဆံပင္တိုတိုက အေရာင္လဲ့ေနသည္။
"ျဖဴ.."
"ရွင္.."
"ျဖဴရာ.."
"ဘာလဲလို႔.."
ကၽြန္မ လက္ညွိဳးေလးကို ပါးစပ္နားတိုးျပီး ကိုက္လိုက္သည္။ ေျပာစရာရွိတာ ေျပာတာမဟုတ္။ ကရမ္ေရာင္ ကုတ္အက်ီၤ၊ ေရႊေရာင္အစင္းေၾကာင္းပါေသာ အနီေရာင္ ေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္ ခန္႔ခ်င္တိုင္းခန္႔ေနသည့္ သူ႔ကို ေငးမၾကည့္ရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲေနာ္။ အညိုေရာင္သန္းေနေသာ မ်က္၀န္းလွေတြမွာ ကၽြန္မေတာ့ က်ဆံုးရျပန္ပါျပီ။
လက္အိတ္ျဖဴ၀တ္ထားေသာ လက္မ်ားကို ကမ္းေပးသည္။ ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္၊ ဗလေတာင့္ေတာင့္ ကိုယ္ခႏၶာက ကၽြန္မကို အုပ္မိုးထားသည္။
"သြားရေအာင္ ျဖဴ.."
"ဘယ္ကိုလဲ.."
"ကမၻာဆံုးတဲ့အထိ.."
"ခစ္ ခစ္.."
လက္သည္းကို ျပတ္မတတ္ ကိုက္ထားရာမွ ကၽြန္မကိုယ္ကိုပါ ဘယ္ညာယိမ္းပစ္လိုက္သည္။
ဘယ္လုိေတာင္..
"တကယ္ေနာ္.."
"တကယ္ေပါ႔။ လာ.. လိုက္ခဲ့ ျဖဴ။"
ျမင္းလွည္းတံခါးေပါက္ကို သူ ဖြင့္ေပးသည္။ ေရႊေရာင္လက္ေနေသာ ျမင္းလွည္းလံုး၀ိုင္း၀ိုင္းၾကီးထဲ ကၽြန္မ ေျခလွမ္း၀င္ခ်ိန္..
"ဘုန္း.."
"ဟဲ့ ေသာက္ပလုတ္တုတ္ ငါနဲ႔ ကုလားၾကီးနဲ႔ ညား.."
ေယာင္ယမ္းျပီးမွ ပါးစပ္ကိုပိတ္ဖို႔သတိရသည္။
ပါးစပ္ကို ပိတ္ဖို႔အျပင္ မ်က္လံုးကိုျဖဲၾကည့္ဖို႔ပါ သတိရသည္။ ေရႊေရာင္ျမည္းလွည္းၾကီးမရွိ။ အျပံဳးလွလွႏွင့္ ခန္႔ေခ်ာေနေသာ မင္းသားေလးလည္းမရွိ။ အခန္းနံရံမွ စင္ဒရဲလားကာတြန္းပိုစတာၾကီးကသာ ကၽြန္မကို ငုံ႔ၾကည့္ေနသည္။
YOU ARE READING
စကတည်းက မှားခဲ့သည်
Humor(Unicode & Zawgyi) အစကတည်းက မှားခဲ့တဲ့အမှား အဆုံးရောက်မှ မှန်နိုင်ပါဦးမလား..
