Last Wish ✔

Chapter 1

Η ζωή είναι ένα δώρο δωσμένο από τον Θεό. Η ζωή είναι ένας αγώνας δρόμου που ο καθένας πρέπει να διανύσει με σκοπό να φτάσει στο τέρμα. Το θέμα είναι να την αξιοποιήσεις. Άρπαξε την ζωή και μην χάσεις ούτε ένα λεπτό από αυτήν. Είναι πολύτιμη, πίστεψε με.

Βλέπω καθημερινά παιδιά και  εφήβους κλεισμένα μέσα στην ρουτίνα, να προσπαθούν να επιβιώσουν από πράγματα απλά ολομόναχα τους. Εγκλωβισμένα σε ένα κόσμο καθαρά εικονικό. Το κινητό τους, η σωτηρία τους.
Η εικόνα που δείχνουν προς τα έξω πρέπει να είναι τέλεια. Τόσο τέλεια που δεν είναι πραγματική.. και εγκλωβίζονται στον ίδιο τους τον εαυτό.

Από μικρή ήξερα για την αρρώστια μου. Ανίατη και άκρως επικίνδυνη. Ωστόσο αυτό με βοήθησε να δω την ζωή από μια άλλη ματιά. Η ζωή για εμένα δεν είναι η καθημερινότητα και η ρουτίνα αλλά οι επιλογές μου. Προτιμώ να ζω χωρίς πρόγραμμα και να πράττω σύμφωνα με τα θέλω μου.

Σ' αυτό είχα πάντα την στήριξη των αγαπημένων μου γονιών και του μικρού μου αδερφού ο οποίος.. δεν ξέρει όλη την αλήθεια. Αυτά τα τρία πρόσωπα με έκαναν αυτό που είμαι. Και ξέρετε τι είμαι;

Είμαι ζωντανή, πιο ζωντανή από ποτέ. Σπουδάζω θέατρο και διαβάζω τους ρόλους ακόμη και αν δεν θα χρειαστεί ποτέ να τους παίξω. Είτε γιατί τους έχει αναλάβει άλλος είτε γιατί δεν θα προλάβω, δεν με απασχολεί. Δεν με νοιάζει το μετά,  με νοιάζει το τώρα. Θέλω να ξέρω την οπτική όλων των χαρακτήρων, την άποψή τους για την εξέλιξη της ιστορίας. Γιατί ας λέμε την αλήθεια.. ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά τα γεγονότα.

Ο γιατρός μου, ας πούμε, θεωρεί πως είμαι λυπημένη και πως αργά ή γρήγορα θα παραδοθώ και θα σταματήσω να θέλω να προσπαθώ. Εγώ δεν τα παρατάω.

Το γραφείο του μου θυμίζει φυλακή. Είναι τόσο μουντό, βαμμένο γκρι με τα απαραίτητα εργαλεία στο διπλανό δωματιάκι. Ούτε γούστο ούτε αισθητική αυτός ο άνθρωπος! Το χειρότερο βέβαια είναι πως περνάει περισσότερο από την μισή του μέρα εδώ μέσα! Απορώ πως αντέχει.. εγώ θα είχα φύγει στα πρώτα λεπτά αν μπορούσα. Ωστόσο, οφείλω να παραδεχτώ πως είναι άψογος στην δουλειά του και ευγενικός αν και η καθημερινότητα του τον έχει καταβροχθίσει.

Περιμένω πως και πως να σταματήσει να διαβάζει τις εξετάσεις μου. Το πρόσωπο του φαίνεται πιο σοβαρό από τις άλλες φορές. Τα γυαλιά του μετά βίας στέκονται πάνω στην μύτη του και κάθε τόσο ξεροβήχει νευρικά.