İyi Kötü | Texting

Final

"Yanımda uyusana."

Beni her akşam yaptığı gibi yatağına yatırıp oturma odasına gitmek için odadan çıkmaya hazırlanan Aras, mırıldanışımla durmuştu. Bugün olanların etkisiyle kapanmaya yüz tutan göz kapaklarım, onu izlememe yetecek kadar aralıktı yine de.

"Neden?"

"Çünkü canım öyle istiyor."

Sorusuna oldukça odun bir cevap verdiğimde gülümsedi ve yanıma uzandı. Kolları ince belimi sardığında gülümsedim yavaşça.

Gözlerim daha da ağırlaşırken güvende olduğumu hissederek kendimi uykuya bıraktım.

*****

"Mevsim... Mevsim, bana bak. Hepsi bir kabus, güzelim. Uyan."

Gözlerim hızla açılırken yanaklarımdaki ıslaklık fark edemeyeceğim gibi değildi. Bu olanları daha önce de birçok kez yaşadığım için ne olduğunu birkaç saniyede anladığımda bulanık olan görüşümü düzeltmeye çalıştım ama bu ağzımdan sessiz bir hıçkırık kaçmasına neden olmuştu.

"Şşştt, tamam."

Aras başımı göğsüne bastırıp saçlarımı okşayarak konuştuğunda kıpırdayan dudakları saçlarıma değiyordu.

Ağlayışım hafiflediğinde ve geri çekilmek için hamle yaptığımda bunu yapmama izin verdi ama elleri kollarımdaydı yine de.

"Ne gördün?"

Başımı eğdiğimde çenemden tutup kaldırdı başımı.

"Ne gördün, güzelim?"

Şefkatli bir sesle konuştuğunda "Ben..." dedim ama aklımdakileri toparlayamıyordum bir türlü. "Herkes benden nefret ediyordu, Aras. Sen de..."

Aras'ın bedeni kasılırken yüzü de bu sefer kendisini hiç saklamadan acıyla kasıldı. 

Beni yanına iyice çekip saçlarımı okşamaya devam ettiğinde sırtımız yatak başlığına yaslıydı.

"Aklından atamıyorsun bu düşünceleri, değil mi?"

Aras acıyla sormuştu sorusunu. İtiraz etmeye gerek duymadan olumlu anlamda salladım başımı.

"Çok kötüydü, Aras. Herkesi geçtim ama... Senin benden nefret etmen çok kötüydü."

Dudaklarını saçlarıma bastırdı.

"Ben senden asla nefret etmem."

"Neden?"

"Ne?"

Sorumla afalladığında başımı kaldırıp yüzüne bakma gereksinimi hissettim.

"Neden? Neden bana iyi davranıyorsun? Ben, berbat biriyim. Köt-"

"Kötü kelimesini yasaklıyorum sana." dedikten sonra yanağımı okşadı yavaşça. "Benim sevdiğim kız, bu kelimeyi kullanamaz."

Gülümsedim.

"Sevdiğim adam, izin vermez buna; değil mi?"

Sırıttı.

"İzin vermez, güzelim. İzin vermez."

Her zaman sonumun kötü olacağını düşünürdüm. Yalnız başıma öleceğimi, kimsenin beni sevmeyeceğini... Ama öyle olmayacaktı. Aras yanımdaydı, ben de onun yanındaydım.

Tuhaftı ama biz beraber açtığımız yaraları beraber kapatacaktık.

"Ben dememiş miydim sana, hayatım? Bize gelin geliyor diye..."

Bu anı bölen şey kapıda dikilip Merih Amca'ya seslenen Yasemin Teyze olurken güldüm.

Sonumuz kötü değildi.

Sonumuz iyi kötü bir son da değildi.

Bizim sonumuz, mutluluğun başlangıcıydı.

Bizim sonumuz, iyiydi.

Bir de...

Gelin olmuştum galiba.