Roses of Affection

Kabanata 9

NARAMDAMAN ko ang mabigat na kamay na mahinang tumtampal sa aking braso na naging dahilan para magising ako ngunit nanatiling nakapikit.

I really want to murmured, "Kuya, isang oras lang. I badly want to sleep." But I remain silent, pretending that I am still asleep so he won't disturb me.

Pero mukhang makulit si kuya guard, hindi siya tulad kagabi na aalis agad. Balak kong ignorahin ang presensiya ni kuya guard ngunit agad akong nag-angat ng ulo nang may sumipa sa paa ko.

Salubong ang kilay kong pupungas na napatingin sa malabong pigura na nasa tabi ko pagkalingon ko rito. Iginiya ko ang inaantok na mga mata sa ibaba. Pamilyar na combat boots ang nakikita ko, denim jeans ang suot niya, umangat ang paningin ko sa damit niyang kulay abo at nakahalukipkip ito.

Nang mapagtanto kong siya ito, ay kaagad akong naupo nang matuwid. "Bakit?" matipid kong tanong sa pagitan ng aking paghikab.

Tumaas-baba ang kilay niyang pinasadahan ako ng tingin. Hindi ko talaga gusto kapag ganito ang bungad sa umaga.

"Why are you still here?" malalim ang boses niyang tanong na wala naman akong nahimigang galit.

"Tinapos ito." Sabay turo ko sa nakapatay na laptop sa harapan ko.

"And you sleep here?" taas-kilay niyang tanong.

"Sa tingin mo?" Hindi pa ba halatang dito ako natulog? Umagang-umaga ay nasapo ko ang aking noo sabay iling sa kaniya that I am sure it made him pissed.

"Is that the way you treat your boss?" he miffed with narrowing his eyebrows.

"Is that the way you treat your employees too?" I fired back na nagpagising sa aking buong diwa. Early in the morning, he is annoying me.

He motioned his hand to me. "Get up. Buy me a coffee at the usual place," utos niya. Peke akong ngumiti sabay tango. Hindi na niya ako binalingan ng tingin 'pagkat  agad ako nitong tinalikuran. I yawned while my phone from my desk.

I compose a message to send for my one and only boss and best friend, slash to my fake fiance. Hindi na ito nakakatawag sa akin, at paniguradong abalang-abala siya. "Good morning, bes. How are you there? Kailan uwi mo? Puwede bang ngayon na? I can't handle your brother alone here. I need you. Anyways, always take care of yourself there. I miss you."

May ngiti sa labing ibinulsa ang cellphone at humakbang paalis. Hindi pa ako nakalalayo noong magsalit siya. "Where are you going?"

Dahan-dahan akong humarap, nakataas ang kilay nang bahagya. "Ibibili ka ng kape sa paborito mong coffee shop," sagot ko.

I wince when his squinting eyes laid on me, crinkling his nose. "Go take a bath first before you go there. You stink and be presentable in my eyes, always." I nodded on his bossy tone, but deep inside I really want to give him a punch.

"Be gentleman boss in my eyes too like your brother," I jibed with an annoying smile form on my lips.

He laugh a bit as if there is funny. "Sadly, I am not like him." And he gave me his sharp glares that it looks like I had done something wrong.

Umismid ako at gustong-gustong ikutan siya ng mga mata ngayon, pero may natitira pa rin akong respeto sa kaniya bilang boss ko. "Don't be late. Come on time, marami pa akong ipapagawa sa 'yo." Tinalikuran ako nitong bagsak ang balikat, napakamot nang husto sa buhok. Napapadyak sa inis.

I hurried myself from walking out in the company. Baka masita na naman niya ako at masabihang pagong sa bagal kong kumilos. Nagmamadali akong lumulan sa taxi upang makauwi muna sa amin.

Maya-maya ay nakarating din ako nang matiwasay sa bahay. Isang beso-beso lang ang iginawad kay mamita nang mabungaran ko siya sa labas ng bahay. Naniningkit ang mga matang sinundan niya ako ng tingin sa pag-akyat baba ko para makaligo't makapagbihis.